├── plain_text ├── Hálfdanar_saga_Eysteinssonar │ ├── chapter_27.txt │ ├── chapter_4.txt │ ├── chapter_22.txt │ ├── chapter_25.txt │ ├── chapter_9.txt │ ├── chapter_10.txt │ ├── chapter_19.txt │ ├── chapter_14.txt │ ├── chapter_2.txt │ ├── chapter_23.txt │ ├── chapter_3.txt │ ├── chapter_21.txt │ ├── chapter_18.txt │ ├── chapter_11.txt │ └── chapter_24.txt ├── Frá_Fornjóti_ok_hans_ættmönnum │ ├── chapter_9.txt │ ├── chapter_5.txt │ ├── chapter_3.txt │ ├── chapter_4.txt │ ├── chapter_7.txt │ ├── chapter_8.txt │ └── chapter_2.txt ├── Sörla_saga_sterka │ ├── chapter_21.txt │ ├── chapter_22.txt │ ├── chapter_13.txt │ ├── chapter_24.txt │ ├── chapter_6.txt │ ├── chapter_10.txt │ ├── chapter_9.txt │ ├── chapter_23.txt │ ├── chapter_1.txt │ ├── chapter_12.txt │ ├── chapter_7.txt │ └── chapter_5.txt ├── Sturlaugs_saga_starfsama │ ├── chapter_4.txt │ ├── chapter_2.txt │ ├── chapter_21.txt │ ├── chapter_27.txt │ ├── chapter_19.txt │ ├── chapter_28.txt │ ├── chapter_15.txt │ ├── chapter_3.txt │ └── chapter_23.txt ├── Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans │ ├── chapter_6.txt │ ├── chapter_10.txt │ ├── chapter_14.txt │ ├── chapter_32.txt │ ├── chapter_38.txt │ ├── chapter_17.txt │ ├── chapter_9.txt │ ├── chapter_28.txt │ ├── chapter_43.txt │ ├── chapter_12.txt │ ├── chapter_4.txt │ ├── chapter_23.txt │ └── chapter_48.txt ├── Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka │ ├── chapter_4.txt │ ├── chapter_2.txt │ ├── chapter_3.txt │ ├── chapter_14.txt │ ├── chapter_9.txt │ ├── chapter_13.txt │ ├── chapter_6.txt │ ├── chapter_12.txt │ ├── chapter_1.txt │ └── chapter_17.txt ├── Völsunga_saga │ ├── chapter_39.txt │ ├── chapter_16.txt │ ├── chapter_23.txt │ ├── chapter_4.txt │ ├── chapter_15.txt │ ├── chapter_42.txt │ └── chapter_41.txt ├── Sörla_þáttr_eða_Heðins_saga_ok_Högna │ ├── chapter_3.txt │ ├── chapter_6.txt │ ├── chapter_5.txt │ └── chapter_1.txt ├── Norna-Gests_þáttr │ ├── chapter_10.txt │ ├── chapter_12.txt │ ├── chapter_4.txt │ └── chapter_8.txt ├── Grettis_Saga │ ├── chapter_93.txt │ ├── chapter_1.txt │ ├── chapter_73.txt │ ├── chapter_8.txt │ ├── chapter_36.txt │ ├── chapter_5.txt │ ├── chapter_46.txt │ ├── chapter_26.txt │ ├── chapter_71.txt │ ├── chapter_41.txt │ ├── chapter_77.txt │ ├── chapter_42.txt │ ├── chapter_10.txt │ └── chapter_85.txt ├── Ragnars_saga_loðbrókar_ok_sona_hans │ ├── chapter_20.txt │ ├── chapter_11.txt │ ├── chapter_2.txt │ └── chapter_14.txt ├── Hrólfs_saga_Gautrekssonar │ ├── chapter_31.txt │ ├── chapter_10.txt │ ├── chapter_16.txt │ ├── chapter_34.txt │ ├── chapter_32.txt │ └── chapter_14.txt ├── Sögubrot_af_nokkurum_fornkonungum_í_Dana-_ok_Svíaveldi │ ├── chapter_6.txt │ ├── chapter_4.txt │ └── chapter_5.txt ├── Þorsteins_þáttr_bæjarmagns │ ├── chapter_13.txt │ ├── chapter_1.txt │ ├── chapter_4.txt │ └── chapter_11.txt ├── Bósa_saga_ok_Herrauðs │ ├── chapter_6.txt │ ├── chapter_15.txt │ └── chapter_9.txt ├── Hjálmþés_saga_ok_Ölvis │ ├── chapter_18.txt │ └── chapter_16.txt ├── Illuga_saga_Gríðarfóstra │ └── chapter_1.txt ├── Göngu-Hrólfs_saga │ ├── chapter_5.txt │ ├── chapter_11.txt │ ├── chapter_7.txt │ ├── chapter_22.txt │ └── chapter_0.txt ├── Egils_saga_einhenda_ok_Ásmundar_berserkjabana │ ├── chapter_1.txt │ └── chapter_3.txt ├── Hrómundar_saga_Gripssonar │ ├── chapter_10.txt │ ├── chapter_3.txt │ ├── chapter_5.txt │ ├── chapter_2.txt │ ├── chapter_1.txt │ └── chapter_6.txt ├── Ásmundar_saga_kappabana │ ├── chapter_10.txt │ ├── chapter_6.txt │ ├── chapter_2.txt │ ├── chapter_9.txt │ └── chapter_3.txt ├── Hálfdanar_saga_Brönufóstra │ ├── chapter_16.txt │ ├── chapter_13.txt │ └── chapter_14.txt ├── Gautreks_saga │ └── chapter_6.txt ├── Hervarar_saga_ok_Heiðreks │ ├── chapter_14.txt │ └── chapter_1.txt ├── Af_Upplendinga_konungum │ └── chapter_1.txt └── Þorsteins_saga_Víkingssonar │ └── chapter_4.txt ├── README.md └── cltk_json ├── perseus__halfdanar_saga_eysteinssonar_chapter_27__old_norse.json ├── perseus__fra_fornjoti_ok_hans_ttmonnum_chapter_9__old_norse.json ├── perseus__sorla_saga_sterka_chapter_21__old_norse.json ├── perseus__sorla_saga_sterka_chapter_22__old_norse.json ├── perseus__sturlaugs_saga_starfsama_chapter_4__old_norse.json ├── perseus__sorla_saga_sterka_chapter_13__old_norse.json ├── perseus__hrolfs_saga_kraka_ok_kappa_hans_chapter_6__old_norse.json ├── perseus__volsunga_saga_chapter_39__old_norse.json ├── perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_4__old_norse.json ├── perseus__volsunga_saga_chapter_16__old_norse.json ├── perseus__sorla_attr_ea_heins_saga_ok_hogna_chapter_3__old_norse.json ├── perseus__fra_fornjoti_ok_hans_ttmonnum_chapter_5__old_norse.json ├── perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_2__old_norse.json ├── perseus__halfdanar_saga_eysteinssonar_chapter_4__old_norse.json ├── perseus__sturlaugs_saga_starfsama_chapter_2__old_norse.json ├── perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_3__old_norse.json ├── perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_14__old_norse.json ├── perseus__norna-gests_attr_chapter_10__old_norse.json ├── perseus__fra_fornjoti_ok_hans_ttmonnum_chapter_3__old_norse.json ├── perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_9__old_norse.json ├── perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_13__old_norse.json ├── perseus__halfdanar_saga_eysteinssonar_chapter_22__old_norse.json ├── perseus__grettis_saga_chapter_93__old_norse.json ├── perseus__hrolfs_saga_kraka_ok_kappa_hans_chapter_10__old_norse.json ├── perseus__norna-gests_attr_chapter_12__old_norse.json ├── perseus__halfdanar_saga_eysteinssonar_chapter_25__old_norse.json ├── perseus__sorla_saga_sterka_chapter_24__old_norse.json ├── perseus__sorla_saga_sterka_chapter_6__old_norse.json ├── perseus__sorla_saga_sterka_chapter_10__old_norse.json └── perseus__sogubrot_af_nokkurum_fornkonungum_i_dana-_ok_sviaveldi_chapter_6__old_norse.json /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_27.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þeir Hálfdan ok Sigmundr fóru nú heim til Bjarmalands,ok settist Sigmundr þar at ríki sínu, en Hálfdanfór til Noregs, ok er mikil saga frá honum. Hann varðellidauðr ok svá Ingigerðr drottning, ok er margt stórmennifrá þeim komit í Noregi ok Orkneyjum. Oklúkum vér þar þessi frásögu, ok sitið í frið. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Frá_Fornjóti_ok_hans_ættmönnum/chapter_9.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hvarf Óláfs konungs Hákonarsonar.Ári síðar en fyrr segir hvarf Óláfr konungr Hákonarson.Sögðu Danir hann dauðan, en Norðmenn vilduekki trúa því. Þá var tekin til ríkisstjórnar yfir Noregok Danmörk drottning Margréta, móðir Óláfs konungs,en dóttir Valdamars Danakonungs, eptir er hún létfanga Albrikt.FUNDINN NOREGR -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_21.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | En er Sörli sá þat, færði hann sínar herbúðir nærborginni, ok gengu nú at með oddi ok egg at brjótamúrinn, en Þórir ok hans menn báru út á þá af múrnumvellanda bik ok brennistein, svá at Sörli fekk þaraf mikit mannspell. Lét hann þá aptr upp taka sínarherbúðir ok færa þær lengra í burt frá borginni, þangater fyrst höfðu þær staðit. -------------------------------------------------------------------------------- /README.md: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | This repository holds the Old Norse files made available by the [Perseus Project](http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download). See the [CLTK's docs](http://docs.cltk.org) for instructions how to use these files. 2 | 3 | Perseus's corpora are distrubuted under the [Creative Commons ShareAlike 3.0 License](http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/us/). See LICENSE.md for details. 4 | -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_22.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú sem þetta var tíðenda, kemr hertoginn Astró afEnglandi með óflýjanda her á mörgum skipum, októkst nú af nýju in snarpasta orrosta með þeim Sörlakonungssyni. Fell þá svá liðit niðr af hvárumtveggjumsem hrátt hrís, nær þat er í skógi kvistat. Reið nú Sörliinn sterki fram ákafliga ok felldi lið á báðar hendr okslíkt it sama hertoginn Astró aptr í mót. Stóð sú orrostaí næstu tvá daga, svá at ósýnt þótti, hvárir sigra mundu. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sturlaugs_saga_starfsama/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Um várit búa þeir fóstbræðr tíu skip ór landi okherja um Austrlönd ok hafa jafnan sigr, hvar eð þeirkoma. Þeir létu fara í friði kaupmenn, en brutu undirsik spellvirkja ok váru úti á sumrum í víking, en heimaum vetrum með feðrum sínum. Nú fýsir þá frá þessariiðju ok skipta nú öllum herföngum. Taka þeir fóstbræðrlausafé ok fara með til feðra sinna, en þeir látaliðit liggja í hernaði með skip sín. Sitja þeir Sturlaugrok fóstbræðr nú um kyrrt. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_13.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Eitt sinn var þat, at þeir gengu á tal feðgar, Erlingrkonungr ok Sörli. Þá mælti Erlingr konungr, at svámætti Sörli við búast sem at brátt mundi honum ófriðarván af þeim bræðrum, Hálfdanar sonum, er fregnuðulíflát föður síns. Var nú skjótt við brugðit, oksöfnuðu þeir feðgar liði um allan Noreg. Gerðu þeirok Haraldi konungi orð, at hann sendi þeim nokkurnliðsafla. Ok er þessu var öllu ráðit, höfðu þeir sterkanvara á sér dag ok nótt ok væntu á hverri stundu ófriðar. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_6.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Konungr hét Norðri. Hann réð fyrir nokkurum hlutaEnglands. Hans dóttir hét Ögn. Hróarr var löngummeð Norðra konungi honum til landvarnar ok styrktar,ok var með þeim in mesta vinátta, ok um síðir gekkHróarr at eiga Ögn ok settist þar at ríki með Norðrakonungi, mági sínum, en Helgi réð fyrir Danmörk áföðurleifð þeira. Sævill jarl réð fyrir ríki sínu okSigný. Hrókr hét sonr þeira. Helgi konungr Hálfdanarsoní Danmörk var ókvæntr. Reginn tók sótt ok deyr.Þat þotti mönnum mikill skaði, því at hann var vinsæll. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Frá_Fornjóti_ok_hans_ættmönnum/chapter_5.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ættartala.Skjöldr hét sonr Óðins Ásakonungs. Hann var faðirFriðleifs, föður Frið-Fróða, föður Friðleifs, föður Hávarðsins handramma, föður Fróða, föður Vermundarins vitra, föður Óláfs ins lítilláta, föður Dans ins mikilláta,föður Fróða ins friðsama, föður Friðleifs, föðurFróða ins frækna, föður Ingjalds Starkaðarfóstra, föðurHræreks hnöggvanbauga, föður Hálfdanar, föður Hræreksslöngvanbauga, föður Haralds hilditannar. BróðirHaralds var Randvér, faðir Sigurðar hrings. Er þá slíkættartala til Haralds konungs hárfagra, sem fyrr segir. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Mörgum vetrum síðar kom Víkarr konungr fjölmennrá hendr Jösur, þá er hann var í því ríki, er Kollrhafði átt, ok áttu þeir orrostu, ok þá fell Jösurr konungrfyrir ok allir bændr þess heraðs. Því heitir þatKvennaherað, at þar byggðu ekkjur einar eptir. Síðaneignaðist Víkarr ríki þat allt, er átt hafði Kollr. Fyrirþat fór Hjörr Jösursson móti Víkari til orrostu, okáttu þeir langa hríð sín í millum, ok höfðu ýmsir betr,ok sættust um síðir. Sonr Víkars var Vatnarr, er heygðrvar í Vatnarshaugi; hans synir váru þeir Snjallr okHjallr, er liggja í Bræðrahaugi. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Völsunga_saga/chapter_39.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Guðrún átti dóttur við Sigurði, er Svanhildr hét.Hún var allra kvenna vænst ok hafði snör augu semfaðir hennar, svá at fár einn þorði at sjá undir hennarbrýnn. Hún bar svá mjök af öðrum konum um vænleiksem sól af öðrum himintunglum.Guðrún gekk eitt sinn til sævar ok tók grjót í fangsér ok gekk á sæinn út ok vildi tapa sér. Þá hófu hanastórar bárur fram eptir sjánum, ok fluttist hún meðþeira fulltingi ok kom um síðir til borgar Jónakrskonungs. Hann var ríkr konungr ok fjölmennr. Hannfekk Guðrúnar. Þeira börn váru þeir Hamðir ok Sörliok Erpr. Svanhildr var þar upp fædd. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_þáttr_eða_Heðins_saga_ok_Högna/chapter_3.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Í þann tíma, er liðnir váru frá falli Frið-Fróða fjórirvetr ok tuttugu, réð sá konungr Upplöndum í Noregi,at Erlingr hét. Hann átti sér drottningu ok tvá sonu. HétSörli sterki inn ellri, en Erlendr inn yngri. Þeir váruefniligir menn. Sörli var þeira sterkari. Þeir lögðu íhernað, þegar þeir höfðu aldr til. Þeir börðust við Sindravíking Sveigisson, Hákasonar sækonungs í Elfarskerjum,ok fell þar Sindri víkingr ok allt lið hans. Í þeiri orrostufell ok Erlendr Erlingsson. Eptir þat helt Sörli í it Eystrasalt ok herjaði þar ok vann svá mörg stórvirki, at seinter öll at skrifa. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Völsunga_saga/chapter_16.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Grípir hét maðr ok var móðurbróðir Sigurðar. Enlitlu síðar en sverðit var gert, fór hann á fund Grípis,því at hann var framvíss ok vissi fyrir örlög manna.Sigurðr leitar eptir, hversu ganga mun ævi hans. Enhann var þó lengi fyrir ok sagði þó loksins við ákafligabæn Sigurðar öll forlög hans, eptir því sem eptirgekk síðan. Ok þá er Grípir hafði þessa hluti sagða,sem hann beiddi, þá reið hann heim. Ok brátt eptirþat finnast þeir Reginn. Þá mælti hann: "Drep Fáfni,sem þér hétuð." Sigurðr svarar: "Gera skal þat ok þóannat fyrr, at hefna Sigmundar konungs ok annarrafrænda várra, er þar fellu í þeiri orrostu." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sturlaugs_saga_starfsama/chapter_2.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Véfreyja hét kona, mikilhæf ok auðug, ok hafði búitá þeim bæ Vé. Sonu átti hún tvá. Hét annarr Rauðr,en annarr Hrafn. Báðir váru þeir miklir ok sterkirmenn ok vel búnir at vápnum ok klæðum. Fóstri Véfreyjuhét Svipuðr. Þau váru bæði margvís ok fróð íflestu. Hún átti bæ góðan, ok váru tvennar dyrr á. Sathún þar hvern dag ok horfði sinn dag í hverjar dyrr.Kom henni fátt óvart. Jafnan spann hún lín. Hún satá stóli. Hún gerðist mjök rauðeygð af elli, en þó sá hún,er nokkut fór at garði, hvat sem at fór, því at fátt komhenni óvart. Ása in fagra var þar á fóstri, meðan húnvar ung, ok nam þar kunnáttu. Véfreyja unni hennimikit ok hvár annarri þeira. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_2.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ögvaldr Rogalands konungr bjó á Roga á Jösurheiði.Hún er í milli Rogalands ok Þelamarkar. Þat kalla mennnú Viði. Hann fór á dýraveiði. Honum fylgdi hirð hans,ok þar fæddi drottning svein þann, er Jösurr hét. Þannfóstraði Gunnvaldr Storðarjarl. Hæklingr víkingr kommeð her sinn á hendr Ögvaldi konungi. Í þeiri orrostufell Ögvaldr konungr, ok var hann heygðr á Ögvaldsnesi.Finnr inn auðgi af Akranesi, landnámamaðr, lá viðÖgvaldsnes ok búinn til Íslands ok spurði, hversu fyrirlöngu Ögvaldr konungr fell. Hann heyrði vísu þessakveðna í hauginn:"Þat var fyr löngu,er leið helduheldr hundmargirHæklings firar,sigldu um saltaslóð birtinga.Þá varð ek þessaþorps ráðandi." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_3.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Gunnvaldr jarl ok Kollr báðu einnar konu báðir,ok fekk Gunnvaldr. Eptir þat kom Kollr með lið mikití Storð á laun, ok lögðu eld í hús Gunnvalds Roga.Gunnvaldr gekk út ok var drepinn.Þá hafði Jösurr verit konungr nokkura stund. Síðarfór hann með lið mikit at hefna fóstra síns. Ok er Kollrsá sigling hans, þá hljóp hann á herskip sín ok sigldinorðr um Harðsæ í Grafdalsvág. Þá kom Alrekr konungrtil móts við Koll fámennr, því at hann vissi eigiófriðar ván. Þá börðust þeir Jösurr konungr, ok felluþeir Alrekr konungr ok mestr hlutr liðs þeira. Víkarr,sonr Alreks, kom eigi fyrr ór liðsafnaði en Jösurr konungrvar brott farinn. Í þeiri ferð lagði Jösurr undirsik ríki þat allt, er átt hafði Kollr. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_14.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Gunnlöð fór til valsins um nóttina at leita sonasinna. Hún fann Innstein dauðan, en Útstein særðan tilólífis ok Bárð ok Björn. Hún ók þeim til bæjar okgræddi þá á laun ok sendi þá siðan suðr til Svíþjóðar.Fóru þeir Björn ok Bárðr á fund Sölva konungs, móðurbróðurHálfs konungs, en Útsteinn fór til Danmerkrtil Eysteins konungs, frænda síns. Hrókr inn svarti hafðimörg sár ok stór. Hann gekk um nóttina frá orrostuok kom til kotbónda eins, er Skógkarl hét. Þar var hann,ok váru bundin sár hans. Karl flutti hann norðr í Sogntil Geirmundar hersis, föðurbróður síns. Þar var hanngræddr á laun ok fór um haustit til Upplanda ok austrtil Gautlands. Hann kom til Haka konungs á Skáneyok var með honum um vetrinn. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Frá_Fornjóti_ok_hans_ættmönnum/chapter_3.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Beitir fekk Noreg.Górr hefir ok verit kallaðr sækonungr. Hans synirváru þeir Heiti ok Beiti. Þeir váru sækonungar ok ofstopamennmiklir. Þeir gengu mjök á ríki sona Nórs,ok áttu þeir margar orrostur, ok sigruðust ýmsir. Beitirlagði inn í Þrándheim ok herjaði þar. Hann lá þar,er nú heitir Beitisær eða Beitistöð. Þar lét hann dragaskip ór Beitistöð innanverðri ok norðr yfir Eiskrueið;þar ganga Naumudalir at norðan. Hann settist í lyptingok helt um hjálmvöl ok eignaðist land allt þat, ervar á bakborða, ok eru þar margar byggðir. Heitir, sonrGórs, var faðir Sveiða sækonungs, föður Hálfdanar insgamla, föður Ívars Upplendinga jarls, föður Eysteinsglumru, föður Rögnvalds jarls ins ríka ok ins ráðsvinna. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | En þessu næst kallar konungr saman alla sína menn.Hann mælti þá til Úlfkels snillings ok Hálfdanar, sonarsíns: "Svá er mál með vexti," sagði hann, "at Skúlijarl ræðr fyrir norðr í Álaborg. Þar er á fóstri meðhonum Ingigerðr, dóttir Hergeirs konungs. Skúli erkappi mikill, ok er oss ván, at hann muni koma áhendr oss með her. Því skulu þit fara austr á mót honumok leggja landit undir ykkr, en færa mér konungsdóttur,ok ef þit getið unnit landit, þá skal Úlfkellvera þar jarl fyrir drengiliga fylgd, er hann hefir mérfylgt, ok skal ek fá honum sæmiligt kvánfang, en Hálfdanskal eiga Ingigerði, ef honum hugnast þat ráð.Þeir bjuggu nú her sinn Úlfkell ok Hálfdan ok léttueigi fyrr en þeir koma til Álaborgar. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_9.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hjörleifr konungr ok Hildr in mjóva áttu tvá sonu.Hét inn ellri Hjörólfr, en inn yngri Hálfr. Hjörleifrkonungr fell í víkingu. Ásmundr hét konungr. Hannfekk Hildar innar mjóvu ok fóstraði sonu Hjörleifskonungs.Þá er Hjörólfr var þrettán vetra, þá bjóst hann atfara í hernað. Hann hafði hvert skip, er hann fekk,smá ok stór, ný ok forn, ok hvern mann, er hann fekk,frjálsan ok nauðgan. Þeir höfðu margt til vápna:stengr ok stafi, klumbur ok kraka. Fyrir þá sök er þatkallat síðan Hjörólfsfæri, er ófimligt er. En er hannkom til orrostu við víkinga, þá treystist hann liðsfjöldaok lagði til orrostu. Hann hafði lið ókænt ok vápnlaust,ok fell margt lið hans, en sumt flýði, ok komvið þat aptr at hausti, ok varð hann lítill maðr fyrirsér. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_10.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Helgi konungr átti hring, er mikil ágæti fylgdi, okþeir bræðr vildu hann báðir eiga ok Signý, systir þeira.Hróarr konungr kom eitt sinn í ríki Helga konungs,bróður síns. Gerir Helgi konungr prýðiliga veizlu ímóti honum. Hróarr konungr mælti: "Þú munt veraokkar meiri maðr, en fyrir þá sök, at ek hefi staðfestmik í Norðimbralandi, þá ann ek þér vel þessa ríkis,er vit eigum báðir, ef þú vilt miðla mér nokkuru lausafé.Vil ek fá hringinn þann, sem beztr gripr er í þinnieigu ok vit vildum báðir eiga." Helgi sagði: "Eigisómir annat, frændi, en þú eigir hringinn víst." Viðþessi ummæli þeira gleðjast báðir. Fekk Helgi konungrHróari konungi, bróður sínum, nú hringinn. Ferr núHróarr konungr á burt ok heim í ríki sitt ok sezt umkyrrt. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfdanar_saga_eysteinssonar_chapter_27__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfdanar_Saga_Eysteinssonar_Chapter_27", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfdanar_Saga_Eysteinssonar_Chapter_27", "text": {"0": "\u00deeir H\u00e1lfdan ok Sigmundr f\u00f3ru n\u00fa heim til Bjarmalands,ok settist Sigmundr \u00fear at r\u00edki s\u00ednu, en H\u00e1lfdanf\u00f3r til Noregs, ok er mikil saga fr\u00e1 honum. Hann var\u00f0ellidau\u00f0r ok sv\u00e1 Ingiger\u00f0r drottning, ok er margt st\u00f3rmennifr\u00e1 \u00feeim komit \u00ed Noregi ok Orkneyjum. Okl\u00fakum v\u00e9r \u00fear \u00feessi fr\u00e1s\u00f6gu, ok siti\u00f0 \u00ed fri\u00f0."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Norna-Gests_þáttr/chapter_10.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Enn spurði konungr Gest: "Hvar hefir þú þess komittil konunga, er þér hefir bezt þótt?" Gestr segir: "Mestgleði þótti mér með Sigurði ok Gjúkungum. En þeirLoðbrókar synir váru menn sjálfráðastir at lifa semmenn vildu. En með Eireki at Uppsölum var sæla mest.En Haraldr konungr hárfagri var vandastr at hirðsiðumallra fyrrnefndra konunga. Ek var ok með Hlöðvé konungiá Saxlandi, ok þar var ek prímsigndr, því at ekmátti eigi þar vera elligar, því at þar var kristni velhaldin, ok þar þótti mér at öllu bezt." Konungr mælti:"Mörg tíðendi muntu segja kunna, ef vér viljumspyrja." Konungr fréttir nú margs Gest. En Gestr segirþat allt greiniliga, ok um síðir talar hann svá: "Númá ek segja yðr, hví at ek em Norna-Gestr kallaðr."Konungr sagðist þat heyra vilja. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_22.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þessu næst hafði Hálfdan þing við landsmenn ok lýstiþví, at herför skyldi vera til Bjarmalands innan mánaðar.Menn tóku vel undir þat, ok bjuggust allir afskyndingi ok kómu til Bjarmalands, ok var Skúli jarlþar í ferð. Var þar ekki mikil móttaka. Lögðust þeirland allt undir sik. Eðnýju, dóttur Háreks konungs,tók Hálfdan á sitt vald. Grundi hét sonr Háreks konungs.Hann var þá þrévetr. Hann var á fóstri með Bjartmarijarli, syni Raknars konungs, er gera lét Raknarsslóðann.Hann gerðist Hálfdani handgenginn. Eptir þettabjóst Hálfdan á burt þaðan ok heim til Aldeigjuborgar.Hafði hann þá í burt verit fimm vetr. Urðu mennhonum þar fegnir. Drottning tók vel við dóttur sinniok þakkaði bæði Hálfdani ok Skúla jarli, hversu vel þeirhöfðu til hennar gert. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_13.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Svá er hér sagt, at Hálfr konungr ok Hálfsrekkarkæmist út ór eldinum ok Hálfr konungr felli fyrir ofrefliliðs ok sveit hans. Innsteinn kvað, er konungr var fallinn:"Hér sá ek allaeinum fylgjajafnröskligaöðlings syni.Hittumst heilir,þá heðan líðum,er eigi léttaralíf en dauði."Þá komu Hálfsrekkar til orrostu, þeir sem við skiphöfðu verit. Þar fell mikill hlutr Hálfsrekka. Orrostanhelzt allt til nætr, ádr Innsteinn fell. Innsteinn kvað:"Hrókr er fallinnmeð hertogafrækn at fótumfólks oddvita.Eigum Óðniillt at gjalda,er hann slíkan konungsigri rænti.Ek hefi útiátján sumurfylgt fullhugaflein at rjóða.Skal ek eigi annaneiga drottingunnar gjarnanné gamall verða.Hér mun Innsteinntil jarðar hnígahorskr at höfðihers oddvita.Þat munu seggirat sögum gera,at Hálfr konungrhlæjandi dó." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Norna-Gests_þáttr/chapter_12.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þat var einn dag, at konungr spurði Gest: "Hversulengi vildir þú nú lifa, ef þú réðir?" Gestr svarar:"Skamma stund heðan af, ef guð vildi þat." Konungrmælti: "Hvat mun líða, ef þú tekr nú kerti þitt?" Gestrtók nú kerti sitt ór hörpustokki sínum. Konungr baðþá kveykja, ok svá var gert. Ok er kertit var tendrat,brann þat skjótt. Konungr spurði Gest: "Hversu gamallmaðr ertu?" Gestr svarar: "Nú hefi ek þrjú hundruðvetra." "Allgamall ertu," sagði konungr. Gestr lagðistþá niðr. Hann bað þá ólea sik. Þat lét konungr gera.Ok er þat var gert, var lítit óbrunnit af kertinu. Þatfundu menn þá, at leið at Gesti. Var þat ok jafnskjótt,at brunnit var kertit ok Gestr andaðist, ok þótti öllummerkiligt hans andlát. Þótti konungi ok mikit markat sögum hans, ok þótti sannast um lífdaga hans, semhann sagði. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__fra_fornjoti_ok_hans_ttmonnum_chapter_9__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Fr\u00e1_Fornj\u00f3ti_Ok_Hans_\u00c6ttm\u00f6nnum_Chapter_9", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Fr\u00e1_Fornj\u00f3ti_Ok_Hans_\u00c6ttm\u00f6nnum_Chapter_9", "text": {"0": "Hvarf \u00d3l\u00e1fs konungs H\u00e1konarsonar.\u00c1ri s\u00ed\u00f0ar en fyrr segir hvarf \u00d3l\u00e1fr konungr H\u00e1konarson.S\u00f6g\u00f0u Danir hann dau\u00f0an, en Nor\u00f0menn vilduekki tr\u00faa \u00fev\u00ed. \u00de\u00e1 var tekin til r\u00edkisstj\u00f3rnar yfir Noregok Danm\u00f6rk drottning Margr\u00e9ta, m\u00f3\u00f0ir \u00d3l\u00e1fs konungs,en d\u00f3ttir Valdamars Danakonungs, eptir er h\u00fan l\u00e9tfanga Albrikt.FUNDINN NOREGR"}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_24.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | En þá inn fjórði dagr kom, sendi Högni tólf menntil herbúða Sörla ok bað hann við búinn vera at mætasér ok hefja enn af nýju orrostu, kvað nú þenna dagenda skyldu verða á þeira máli. En er Sörli heyrði þetta,kvaðst hann í stað til reiðu vera ok eigi dvelja skyldu.Fylktu þá þegar hvárirtveggju sínu liði, ok varð núhörð orrosta ok grimmilig. Ok með því at flest varmanna fallit af liði Sörla, þá hallaðist brátt á hannbardaginn, en fátt var lið hans á fæti eptir. Þórir sterkireið þá þar at, sem fyrir var Karmon, fóstri Sörla, okveitti honum bana. En er Sörli sá þat, varð hann æfarreiðr ok hleypti sínum hesti eptir Þóri ok hugði hannskyldu bana hljóta eða sjálfr sitt líf láta, ok er þat sérHögni, mælti hann: "Þat mun nú ráð, Sörli, at vit reynummeð okkr, því at eigi mun seinna betra." Sörli léztþess albúinn vera. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sorla_saga_sterka_chapter_21__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_21", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_21", "text": {"0": "En er S\u00f6rli s\u00e1 \u00feat, f\u00e6r\u00f0i hann s\u00ednar herb\u00fa\u00f0ir n\u00e6rborginni, ok gengu n\u00fa at me\u00f0 oddi ok egg at brj\u00f3tam\u00farinn, en \u00de\u00f3rir ok hans menn b\u00e1ru \u00fat \u00e1 \u00fe\u00e1 af m\u00farnumvellanda bik ok brennistein, sv\u00e1 at S\u00f6rli fekk \u00fearaf mikit mannspell. L\u00e9t hann \u00fe\u00e1 aptr upp taka s\u00ednarherb\u00fa\u00f0ir ok f\u00e6ra \u00fe\u00e6r lengra \u00ed burt fr\u00e1 borginni, \u00feangater fyrst h\u00f6f\u00f0u \u00fe\u00e6r sta\u00f0it."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_93.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hefir Sturla lögmaður svo sagt að enginn sekur maður þykir honum jafnmikill fyrir sér hafa verið sem Grettir hinn sterki. Finnur hann til þess þrjár greinir. Þá fyrst að honum þykir hann vitrastur verið hafa því að hann hefir verðið lengst í sekt einnhver manna og varð aldrei unninn meðan hann var heill. Þá aðra að hann var sterkastur á landinu sinna jafnaldra og meir laginn til að koma af afturgöngum og reimleikum en aðrir menn. Sú hin þriðja að hans var hefnt út í Miklagarði sem einskis annars íslensks manns og það með hver giftumaður Þorsteinn drómundur varð á sínum efstum dögum, sá hinn sami er hans hefndi. Lýkur hér sögu Grettis Ásmundarsonar, vors samlanda. Hafi þeir þökk er hlýddu en sá litla sem krabbað hefir söguna.Er hér verksins endiren vér séum allir guði sendir. Amen. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Ragnars_saga_loðbrókar_ok_sona_hans/chapter_20.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ögmundr er maðr nefndr, er kallaðr var Ögmundrinn danski. Hann fór eitthvert sinn með fimm skipumok lá við Sámsey í Munarvági. Þá er þat sagt, at matsveinarfóru á land at gera mat til, en aðrir menn fóru í skógat skemmta sér, ok þar fundu þeir einn trémann fornan,ok var fertugr at hæð ok mosavaxinn, ok sá þó öll deiliá honum, ok ræddu nú um með sér, hverr blótat mundihafa þetta it mikla goð. Ok þá kveðr trémaðrinn:"Þat var fyr löngu,er í leið megirHæklings fóruhlunnalungumfram um saltaslóð birtinga,þá varðk þessaþorps ráðandi.Ok því settumksvarðmerðlingarsuðr hjá salti,synir Loðbrókar;þá vark blótinntil bana mönnumí Sámseyjusunnanverðri.Þar báðu standa,meðan strönd þolirmann hjá þyrniok mosa vaxinn;nú skýtr á mikskýja gráti,hlýr hvárki mérhold né klæði."Ok þetta þótti mönnum undarligt ok sögðu síðan fráöðrum mönnum. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Frá_Fornjóti_ok_hans_ættmönnum/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ættartala Haralds frá Óðni.Burri hefir konungr heitit, er réð fyrir Tyrklandi.Hans sonr var Burr, er var faðir Óðins Ásakonungs,föður Freys, föður Njarðar, föður Freys, föður Fjölnis,föður Sveigðis, föður Vanlanda, föður Vísburs, föðurDómalda, föður Dómars, föður Dyggva, er vér köllumTryggva, föður Dags, föður Agna Skjálfarbónda, föðurAlreks, föður Yngva, föður Jörmunfróða, er vér köllumJörund, föður Ána ins gamla, er vér köllum Aun,er níu vetr drakk horn fyrir elli sakir, áðr hann dó.Aunn var faðir Egils Tunnadólgs, föður Óttars vendilskráku,föður Aðils at Uppsölum, föður Eysteins, föðurYngvars ins hára, föður Braut-Önundar, föður Ingjaldsins illráða, föður Óláfs trételgju, föður Hálfdanar hvítbeins,föður Eysteins, föður Hálfdanar ins milda okmatarilla, föður Guðröðar veiðikonungs, föður Hálfdanarsvarta, föður Haralds ins hárfagra. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_25.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þat er nú at segja af Hálfdani, at hann býst til Noregs,ok fór Sigmundr með honum ok Oddr skrauti, bróðirhans. Þeir höfðu frítt lið, ok er Hálfdan kom í Noreg,fögnuðu frændr hans honum vel, ok var hann til konungstekinn yfir Þrándheim ok öll þau ríki, er Eysteinnkonungr, faðir hans, hafði átt, ok var hann mikill vinsældamaðraf sínum undirmönnum. Þau Ingigerðráttu tvá sonu. Hét annarr Þórir hjörtr, en annarr Eysteinnglumra. Oddr skrauti gerðist landvarnarmaðrHálfdanar ok var inn mesti hreystimaðr. Hann fór tilÍslands í elli sinni, ok er þar mikil ætt frá honumkomin.Þessu næst kómu austan af Bjarmalandi menn Sigmundarok sögðu, at víkingar herjuðu á Bjarmalandok Nógarða. Þeir höfðu drepit Sviða inn sókndjarfa oklagt undir sik Kirjálabotna ok mikit af Rússlandi. Ener þeir fréttu þetta Hálfdan ok Sigmundr, söfnuðu þeirliði ok fóru austr til Bjarmalands. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_Gautrekssonar/chapter_31.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú er at tala um þat, hvat fram ferr í Svíþjóð, Danmörkuok Gautlandi. Þórir járnskjöldr hafði landráðí Svíþjóð eptir burtferð Hrólfs konungs, svá sem fyrrvar getit. Þeir Ingjaldr ok Ketill undu stórilla, at þeirhefðu eptir setit. En eptir burtferð Þóris af Svíþjóðsendi Þornbjörg drottning orð Katli ok Ingjald, atþeir skyldu safna liði ok leita Hrólfs konungs Gautrekssonar.Þeir brugðu við skjótt ok buðu út leiðangraf Danmörku ok Gautlandi. Drottning dró ok her samanaf Svíþjóð. Tók hún þá skjöld ok sverð ok réðsttil ferðar með Gautreki, syni sínum. Hann var þá tólfvetra gamall. Hann var inn vænsti maðr, mikill oksterkr. Ok í ákveðnum stað fundust þau öll samanmeð miklu liði. Hafði drottning ráð ok skipan fyrirliði þeira. Var enn sem optar, at Ketill sýndi meirákafa en forsjá eða fyrirleitni. Vildi hann, at allt yrðisenn um hans ferð. Látum þau nú fara, sem þeimlíkar. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sögubrot_af_nokkurum_fornkonungum_í_Dana-_ok_Svíaveldi/chapter_6.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | .... má í hernað. Ok á einu hausti sótti hann áfund Haralds konungs, föðurbróður síns, ok fekk þargóðar viðtökur ok var þar um hríð í góðu yfirlæti. Okfyrir því at Haraldr konungr tók mjök at eldast, settihann Hring, frænda sinn, yfir her sinn at hegna löndsín, ok dvaldist Hringr með Haraldi langar stundir.Ok er elli tók mjök at síga á hendr konungi, þá settihann Hring, frænda sinn, konung yfir Uppsölum okgaf honum til forráða Svíþjóð alla ok Gautland vestra,en hann sjálfr hefir yfirsókn um alla Danmörk okEystra-Gautland. Hringr konungr fekk Álfhildar, dótturÁlfs konungs, er land átti milli elfa tveggja, Gautelfarok Raumelfar. Þat váru ok þá kallaðir Álfheimar.Þat váru marklönd mikil. Hringr átti einn son viðkonu sinni. Sá hét Ragnarr. Haraldr konungr átti tvásonu við konu sinni. Var annarr Hrærekr slöngvandbaugi,en annarr Þrándr gamli. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_6.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Síðan tók kerling upp herklæði ok sverð bitrligt."Þessi herklæði," sagði hún, "sótti ek út á Serkland tilMaskaberts keisara, ok þau bar forðum inn mikli kappiPantíparus, sem eptir Agamemnon keisara stýrði Grikklandi.Eru þau svá góð, at aldri mun nokkut sverð áþeim festa, hvar sem þú fram kemr undir mennskramanna eða trölla höndum, ok engi vætta mun sváheitt eitri spýja eða eldi, at þeim granda kunni, ensverðit bítr allt eins stál sem strá." Konungsson tók núvið gripunum ok þakkaði henni með mörgum orðumþessa útvegu. Leiddi kerling hann út með sæmiligumgjöfum, ok skildu þau með vináttu. Sté konungssonþegar á skip ok sigldi it beinasta sem byr gaf heim tilNoregs. Hitti hann þar föður sinn heilan á húfi okalla vini sína. Sagði þá Sörli allt it sanna af sínumferðum ok þeim frægðum, er hann vann á Blálandi.Sat konungsson nú heima hjá föður sínum um vetrinn,ok bar eigi neitt til frétta. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_þáttr_eða_Heðins_saga_ok_Högna/chapter_6.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Högni konungr sat þá heima. Ok er hann spyrr, atágætr konungr er þar við land kominn, býðr hannhonum heim til ágætrar veizlu. Heðinn þekktist þat.Ok er þeir sátu við drykk, spurði Högni, hvert eyrendiHeðinn hefði, er hann fýstist svá langt norðr í heima.Heðinn sagði þat sitt eyrendi, at þeir reyndi með sérhug ok hreysti, íþróttir ok alla atgervi. Högni léztþess búinn. Ok annan dag árla fóru þeir á sund ok ískotbakka. Þeir frömdu ok burtreið ok vápnfimi okallar íþróttir ok váru svá jafnir á alla atgervi, at engiþóttist mega í milli sjá, hvárr fremri væri. Eptir þettagert sverjast þeir í fóstbræðralag ok skyldu allt eiga athelmingi. Heðinn var ungr ok ókvæntr, en Högni varnokkuru ellri. Hann átti Hervöru Hjörvarðsdóttur,Heiðrekssonar úlfhams. Högni átti dóttur, er Hildr hét.Hún var allra kvenna vænst ok vitrust. Hann unni mikitdóttur sinni. Ekki átti hann barna fleira. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_10.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Er er vára tók, lét Sörli búa til skip sín ok lýsti þvíyfir, at hann vildi í hernað halda um sumarit. Sigldihann síðan burt af Noregi. Var Karmon, fóstri hans,með honum sem fyrr. Herjaði Sörli nú um vestráttveraldar ok helzt um Affríkam, allt út at Rauðahafi.Fénuðust honum margir góðir gripir á sjó ok landi.Hafði hann nú fengit tólf skip, öll hlaðin með gullok dýrmæta gripi, ok valit fólk it vaskasta. En er mjökvar áliðit sumarit, vildi konungsson heim aptr snúatil Noregs. Þat var eitt kveld mjök seint, at þeir kómuvið Morland it eystra. Þar tók Sörli strandhögg mikit,herjaði á borgir ok kauptún ok rænti slíku er fyrirvarð, en hjó til bana hvern, er fyrir stóð. Þar tók Sörlikonungsson tólf menn ok tvá bræðr, er hétu Börkr okBölverkr. Þeir váru in mestu illmenni ok einninn hamrammirmjök. Þaðan helt Sörli konungsson til Danmerkrok allt at Eyrarsundi. Köstuðu þeir þá akkerumok lágu af um nóttina. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Önundur hét maður. Hann var Ófeigsson burlufóts Ívarssonar beytils. Önundur var bróðir Guðbjargar, móður Guðbrands kúlu, föður Ástu, móður Ólafs konungs hins helga. Önundur var upplenskur að móðurætt en föðurkyn hans var mest um Rogaland og Hörðaland. Önundur var víkingur mikill og herjaði vestur um haf. Með honum var í hernaði Bálki Blængsson af Sótanesi og Ormur hinn auðgi. Hallvarður hét hinn þriðji félagi þeirra. Þeir höfðu fimm skip og öll vel skipuð. Þeir herjuðu um Suðureyjar og er þeir komu í Barreyjar var þar fyrir konungur sá er Kjarvalur hét. Hann hafði og fimm skip. Þeir lögðu til bardaga við hann og varð þar hörð hríð. Voru Önundar menn hinir áköfustu. Féll margt af hvorumtveggjum en svo lauk að konungur flýði einskipa. Tóku menn Önundar þar bæði skip og fé mikið og sátu þar veturinn. Þrjú sumur herjuðu þeir um Írland og Skotland. Síðan fóru þeir til Noregs. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Þorsteins_þáttr_bæjarmagns/chapter_13.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þorsteinn reisti bú at Gnípalundi, því at Agði jarlhafði gengit aptr ok eytt bæinn. Gerðist Þorsteinnhöfðingi mikill. Goðrún fæddi sveinbarn mikit litlusíðar, ok hét Brynjólfr. Ekki var traust, at Agði jarlglettist eigi við Þorstein. Eina nótt gekk Þorsteinn afsæng sinni ok sá, hvar at Agði fór. Hann þorði hvergiinn í hliðin, því at kross var fyrir hverjum dyrum.Þorsteinn gekk til haugsins. Hann var opinn, ok gekkhann inn ok tók burt hornin Hvítinga. Þá kom Agðijarl í hauginn, en Þorsteinn hljóp út hjá honum oksetti kross í dyrrnar, ok laukst aptr haugrinn, ok hefirekki orðit vart við Agða síðan.Um sumarit eptir fór Þorsteinn til Noregs ok færðiÓláfi konungi hornin Hvítinga. Síðan fekk hann orlofok sigldi til eigna sinna. Bauð konungr honum haldavel trú sína. Höfum vér eigi frétt síðan til Þorsteins.En þá Óláfr konungr hvarf af Orminum langa, hurfuhornin Hvítingar. Lúkum vér þar þætti Þorsteins bæjarbarns. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_73.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Að áliðnu sumri fór Þorbjörn öngull með alskipaða skútu til Drangeyjar en þeir gengu fram á bjargið. Töluðust þeir þá við. Bað Þorbjörn Gretti gera fyrir orð sín að fara úr eyjunni. Grettir kvað þess öngva von. Þorbjörn mælti: "Vera má að eg megi gera þér þvílíkt liðsinni þótt þú gerðir þetta en nú hafa bændur margir lagt upp við mig það er þeir hafa átt í eynni." Grettir svarar: "Nú kvaðstu það upp að eg er ráðinn enn til að ganga héðan aldrei er þú sagðist eiga mestan hlut eyjarinnar. Er það vel þó að við deilum kálið. En það var satt að mér þótti erfitt að hafa alla Skagfirðinga í móti mér en hér er hvorgi til sparandi því að við munum ekki kafna í vinsældum manna. Máttu vel af leggja ferðir þínar hingað því allt er um gert fyrir mér." "Sinnar stundar bíður hvað," sagði Þorbjörn, "og muntu ills bíða." "Hætt mun á það verða," sagði Grettir og skildu við svo búið. Fór Þorbjörn heim aftur. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sorla_saga_sterka_chapter_22__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_22", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_22", "text": {"0": "N\u00fa sem \u00feetta var t\u00ed\u00f0enda, kemr hertoginn Astr\u00f3 afEnglandi me\u00f0 \u00f3fl\u00fdjanda her \u00e1 m\u00f6rgum skipum, okt\u00f3kst n\u00fa af n\u00fdju in snarpasta orrosta me\u00f0 \u00feeim S\u00f6rlakonungssyni. Fell \u00fe\u00e1 sv\u00e1 li\u00f0it ni\u00f0r af hv\u00e1rumtveggjumsem hr\u00e1tt hr\u00eds, n\u00e6r \u00feat er \u00ed sk\u00f3gi kvistat. Rei\u00f0 n\u00fa S\u00f6rliinn sterki fram \u00e1kafliga ok felldi li\u00f0 \u00e1 b\u00e1\u00f0ar hendr oksl\u00edkt it sama hertoginn Astr\u00f3 aptr \u00ed m\u00f3t. St\u00f3\u00f0 s\u00fa orrosta\u00ed n\u00e6stu tv\u00e1 daga, sv\u00e1 at \u00f3s\u00fdnt \u00fe\u00f3tti, hv\u00e1rir sigra mundu."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Bósa_saga_ok_Herrauðs/chapter_6.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | At morgni dags er konungr snemma uppi ok lét blásatil þings, ok váru þeir þangat leiddir Herrauðr ok Bósi.Konungr spyrr þá ráðgjafa sína, hvat við þá skyldi gera,en flestir báðu hann vægja við Herrauð. Þá mælti konungrtil hans: "Lítils viltu virða mik," segir hann, "ennú vil ek gera þat fyrir bæn vina minna, at Bósi skal hafalífs grið ok lima, ok skal hann fara ór landi ok koma eigiaptr, fyrr en hann fær mér þat gammsegg, at skrifat erallt með gullstöfum utan, ok erum vit þá sáttir, en elligarskal hann heita hvers manns níðingr. En Herrauðrfari hvárt, er hann vill, at fylgja Bósa, eða geri hvertráð fyrir sér, sem hann vill, því at eigi munum vit samvistumsaman vera at svá búnu." Váru þeir þá leystirbáðir, ok fóru þeir þá til Þvara karls ok váru hjá honumum vetrinn. En er váraði, bjuggu þeir ferð sína ór landiok höfðu eitt skip ok á fjóra menn ok tuttugu, ok fóruþeir mjök at tilvísan Buslu, ok heldu þeir í Austrvegok kómu undir Bjarmaland ok lögðu undir einn eyðiskóg. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hjálmþés_saga_ok_Ölvis/chapter_18.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Um kveldit gekk konungr snemma til sængr, ok váruslökkt ljós öll ok eldr í borginni. Hjálmþér kveðst tilsængr vilja. Hörðr brá Snarvendli ok lýsti af honumsem ljósi. Gengu þeir í loftit ok sáu umbúning nýkominní sængina. Þat var stokkr ok sverðsegg bitrlig. Einnmjór strengr var í endanum stokksins. Hörðr mælti:"Ekki skulum vér niðr leggjast, því at sá hefir ætlatoss bráðan bana, sem hér hefir um búit." Þeir lögðustniðr á gólfit, ok sofnuðu þeir skjótt, en Hörðr hrautfast ok lét sem hann svæfi. Litlu síðar heyrði hann, atmaðr gekk úti hjá loptinu ok þreif í strenginn ok kipptiniðr stokkinum, ok tók sverðseggin í sundr öllsængrklæðin. Þeir brutust um mikilliga. Þar næst var fjölumór kippt, ok kom inn höfuð mjök stórskorit. Sáþrífr í sængina. Þá höggr Hörðr þann í sundr í miðju,ok dettr út hvárrtveggi hlutrinn. Leggjast þeir niðr. Enum morguninn var konungi sagt, at Hástigi var dauðrfyrir svik þau, sem hann hafði gert við Hjálmþé. Gafkonungr sér fátt um. Leið svá vetrinn. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_9.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hálfdan sprettr nú á fætr ok hleypr til þeira dyranna,sem ljósinu var til snarat, ok váru þær þá læstar.Snýr hann þá til hinna dyranna ok hét á menn þá,sem inni váru, at þeir skuli vakna. Dyrrnar várulæstar, ok varð at brjóta þær upp, áðr en þeir kæmistþar út. Hálfdan vitjar skemmubúrsins, ok var konungrþar dauðr ok lagin sverði í gegnum ok þrír smásveinarnir,en inn fjórði komst upp á þvertréit ok sagði,at Grímr inn meiri hefði þar komit ok drepit konunginnok þa alla, sem dauðir váru, ok kallaði síðan:"Segið svá Hálfdani, at Vígfúss ok Ófeigr hafi hefntHergeirs konungs," -- ok gekk út síðan. Í þessu komdrottning í skemmuna, ok fengu henni þessi tíðendisvá mikils, at hún fell í óvit, ok þótti henni við dauðabúit. Var nú yss mikill í borginni, ok fóru menn atleita Grímanna bæði á sjó ok landi, ok fundust þeirhvergi, ok stóð þessi leit mánuð, ok var víða gátum tildreift. Þó dyrglaðist yfir þetta um síðir. Var þat þáflestra manna vili, at Hálfdan væri til konungs tekinn. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sturlaugs_saga_starfsama_chapter_4__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Sturlaugs_Saga_Starfsama_Chapter_4", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Sturlaugs_Saga_Starfsama_Chapter_4", "text": {"0": "Um v\u00e1rit b\u00faa \u00feeir f\u00f3stbr\u00e6\u00f0r t\u00edu skip \u00f3r landi okherja um Austrl\u00f6nd ok hafa jafnan sigr, hvar e\u00f0 \u00feeirkoma. \u00deeir l\u00e9tu fara \u00ed fri\u00f0i kaupmenn, en brutu undirsik spellvirkja ok v\u00e1ru \u00fati \u00e1 sumrum \u00ed v\u00edking, en heimaum vetrum me\u00f0 fe\u00f0rum s\u00ednum. N\u00fa f\u00fdsir \u00fe\u00e1 fr\u00e1 \u00feessarii\u00f0ju ok skipta n\u00fa \u00f6llum herf\u00f6ngum. Taka \u00feeir f\u00f3stbr\u00e6\u00f0rlausaf\u00e9 ok fara me\u00f0 til fe\u00f0ra sinna, en \u00feeir l\u00e1tali\u00f0it liggja \u00ed herna\u00f0i me\u00f0 skip s\u00edn. Sitja \u00feeir Sturlaugrok f\u00f3stbr\u00e6\u00f0r n\u00fa um kyrrt."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Frá_Fornjóti_ok_hans_ættmönnum/chapter_7.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hverir konungar stýrt hafa Noregi.Sonr Haralds hárfaga hét Sigurðr hrísi, hans sonrHálfdan, hans sonr Sigurðr sýr, hans sonr Haraldr innharðráði, bróðir Ólafs ins helga, hans sonr Óláfr kyrri,hans sonr Magnús berbeinn, hans sonr Haraldr gilli,hans sonr Sigurðr munnr, hans sonr Sverrir magnus,hans sonr Hákon harmdauði, hans sonr Hákon gamli,hans sonr Magnús, er lögbók sendi til Íslands, þá erkölluð er Jónsbók, hans sonr Hákon háleggr, hansdóttir Ingibjörg, hennar sonr Magnús góði Eiríkssonlanga hertoga, hans sonr Hákon, hans sonr Óláfr, erþá var tíu vetra, er faðir hans andaðist. Hann var konungryfir Noregi, Danmörk ok öllum þeim skattlöndum,er þar liggja til, ok réttr erfingi alls Svíaríkis, erAlbrikt, sonr Mækinborgargreifa, helt; hann var systursonrMagnúss konungs góða, föðurföður Óláfs. ÞessiÓláfr var heitinn eptir inum heilaga Óláfi konungiHaraldssyni eptir sjálfs hans tilvísan. Hann var þá konungr,er sjá bók var skrifuð. Þá var liðit frá hingatburðvárs herra Jesú Kristí mccclxxx ok vij ár. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sorla_saga_sterka_chapter_13__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_13", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_13", "text": {"0": "Eitt sinn var \u00feat, at \u00feeir gengu \u00e1 tal fe\u00f0gar, Erlingrkonungr ok S\u00f6rli. \u00de\u00e1 m\u00e6lti Erlingr konungr, at sv\u00e1m\u00e6tti S\u00f6rli vi\u00f0 b\u00faast sem at br\u00e1tt mundi honum \u00f3fri\u00f0arv\u00e1n af \u00feeim br\u00e6\u00f0rum, H\u00e1lfdanar sonum, er fregnu\u00f0ul\u00edfl\u00e1t f\u00f6\u00f0ur s\u00edns. Var n\u00fa skj\u00f3tt vi\u00f0 brug\u00f0it, oks\u00f6fnu\u00f0u \u00feeir fe\u00f0gar li\u00f0i um allan Noreg. Ger\u00f0u \u00feeirok Haraldi konungi or\u00f0, at hann sendi \u00feeim nokkurnli\u00f0safla. Ok er \u00feessu var \u00f6llu r\u00e1\u00f0it, h\u00f6f\u00f0u \u00feeir sterkanvara \u00e1 s\u00e9r dag ok n\u00f3tt ok v\u00e6ntu \u00e1 hverri stundu \u00f3fri\u00f0ar."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sögubrot_af_nokkurum_fornkonungum_í_Dana-_ok_Svíaveldi/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Haraldr var þá fimmtán vetra, er hann var til ríkistekinn. Ok með því at vinir hans vissu, at hann mundieiga mjök herskátt at verja ríkit, er hann var ungr ataldri, þá var það ráð gert, at aflat var at seið miklum,ok var seiðat at Haraldi konungi, at hann skyldi eigibíta járn, ok svá var síðan, at hann hafði aldregi hlífí orrostu, ok festi þó ekki vápn á honum. Hann gerðistbrátt hermaðr mikill ok átti svá margar orrostur, atengi maðr var sá í ætt hans, at þvílíkan herskap hafihaft með ríki sem hann, ok þá var hann kallaðr Haraldrhilditönn. Hann eignaðist með orrostum ok hernaðiöll þau ríki, er átt hafði Ívarr konungr, ok þvímeira, at engi konungr var sá í Danmörk eða Svíþjóð,at eigi gyldi honum skatt ok allir gerðust hans menn.Hann lagði undir sik þann hlut Englands, er átt hafðiHálfdan snjalli ok síðan Ívarr konungr. Hann settikonunga ok jarla ok lét sér skatta gjalda. Hann settiHjörmund konung, son Hervarðar ylfings, yfir Eystra-Gautland,er átt hafði faðir hans ok Granmarr konungr. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_14.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Aðils hét konungr, ríkr ok ágjarn. Hann réð fyrirSvíaríki ok sat at höfuðborginni Uppsölum. Hann spyrrtil þessarar konu, Yrsu, ok býr síðan skip sín. Hann ferrá fund þeira Ólöfar ok Yrsu. Ólöf gerir veizlu í mótiAðils konungi ok tekr við honum með allri list okkurteisi. Hann biðr Yrsu drottningar sér til eiginkonu.Ólöf svarar: "Spurt muntu hafa slíkan málavöxt semer á hag hennar, en ekki setjum vér hér syn fyrir meðhennar ráði." Er nú málit borit upp fyrir Yrsu. Húnsagði svá, kallaði eigi góðu at skipta, -- "því at þú ertóvinsæll konungr." Þetta gengr þó fram, hvárt sem húnhefir haft þar um orð fleiri eða færi, ok ferr Aðils íburt með hana, ok er ekki at þessu kvaddr Helgi konungr,því at Aðils þóttist þeira meiri konungr. Ekkivarð Helgi konungr varr við þetta, fyrr en þau kómuheim til Svíþjóðar. Gerir þá Aðils konungr virðuligtbrullaup til hennar. Ok nú spyrr Helgi konungr þettaok verðr nú við hálfu verr en áðr. Hann hvílir í einniútskemmu ok ekki fleiri manna. Ólöf er nú burt órsögunni. Þannig ferr nú fram um hríð. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_10.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Litlu síðar lætr Hálfdan kveðja þings. En er höfðingjarnirváru komnir, lögðu menn til bænarstað, atHálfdan væri konungr þeira, en hann svaraði svá, at --"þau tíðendi hafa hér gerzt fyrir litlu, at mér sómireigi konungsnafn at bera, á meðan svá stendr, því ateigi er ek óðalborinn til ríkis hér. Mun mörgum þykkjamér betr sóma at hefna föður míns ok leita at þeim,sem hann hafa drepit. Þykki mér ráð, at drottningsendi eptir Sigmundi, bróður sínum, at hann komihverninn sem þá breytum vér, en ek mun burt faraok eigi aptr koma, fyrr en ek hefi fundit minn föðurbana,hversu sem mér verðr um auðit hefndina."Drottning sagði, at henni þætti hvergi sitt ríki betrkomit en hjá honum.En hvat þar er um talat, er þat af ráðit, at Hálfdanbýst ór landi með fimm skip ok valdi með sérgóða drengi. Sigldi hann fyrst í Austrveginn, ok varðhonum bæði gott til fjár ok mannorðs, en aldri lá hannsvá vakandi, at væri eigi honum fyrir augum sú fagrahönd ok þat væna gull, sem hann missti í Aldeigjuborg.Látum hann nú sigla alla fimm vetr, sem hannvill. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Illuga_saga_Gríðarfóstra/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Sá konungr hefir ráðit fyrir Danmörku, er Hringrhét. Hann var Skjaldarson, Dagssonar. Þessi Skjöldrbarðist við Hermann, sem segir í sögu þeira. Hringrkonungr var vitr maðr ok vinsæll ok mildr af fé okinn mesti bardagamaðr. Hann átti drottningu, er Sigríðrhét. Hún var dóttir Vilhjálms konungs ór Vallandi.Við henni átti hann þann son, er Sigurðr hét.Hann var allra manna fríðastr ok at íþróttum bezt búinn.Hann var blíðr við vini sína, örr af fé, en grimmrsínum óvinum.Sviði hefir karl nefndr verit. Hann átti eitt garðshorn,harðla skammt frá konungshöllunni. Hann áttikerlingu, er hét Hildr. Við henni átti hann einn son,er Illugi hét. Hann var mikill vexti ok sterkr at afli,fimr var hann á alla leika. Faðir hans var kallaðr Sviðiinn sókndjarfi. Sigurðr konungsson ok Illugi lögðuleika með sér. Átti Sigurðr marga leiksveina, ok barhann langt af þeim, hvat sem þeir skyldu reyna, enIllugi vann hann í öllu. Ok svá kom, at þeir sórust ístallbræðralag, ok skyldi hvárr annars hefna, ef þeirværi með vápnum vegnir. Var nú allkært þeira á milli. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Göngu-Hrólfs_saga/chapter_5.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þorgnýr er greindr til sögunnar. Hann átti at ráðafyrir Jótlandi í Danmörk, ok þar hafði hann atsetu,en tók hann skatta af fleirum ríkjum. Hann var höfðingimikill ok hafði gott mannval með sér. Gamall varhann mjök, er þessi frásögn gerðist. Drottning hans varönduð, en eptir lifðu tvau börn, er þau áttu. Stefnirhét sonr hans, en Þóra dóttir. Þau váru bæði fríð okvel mönnuð. Stefnir jarlsson var sterkr at afli ok innmesti íþróttamaðr ok var dagliga hógværr ok vel skapifarinn. Þóra var kvenna högust, ok var henni skemmareist, ok þar sat hún með sínum þjónustukonum. Björnhét maðr. Hann var ráðgjafi jarls ok honum inn kærasti,vitr ok góðgjarn ok kunni vel til herskapar. Ingibjörghét kona hans. Hún var kurteis ok vel mennt,ok unni Björn henni mikit. Hann átti búgarð skammtfrá borginni, en þó sat hann optast með jarlinum. Þorgnýrjarl hafði mikit unnt drottningu sinni, ok varhaugr hennar nær borginni. Sat jarl þar optliga í góðumveðrum eða þá hann hafði málstefnur eða lét leikafyrir sér. Jarlinn sat optast í kyrrsæti ok hafði friðsamtríki optast. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Egils_saga_einhenda_ok_Ásmundar_berserkjabana/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | HERTRYGGUR hefir konungr heitit. Hann réð fyriraustr í Rússía. Þat er mikit land ok fjölbyggt okliggr milli Húnalands ok Garðaríkis. Hann var kvángaðr.Hann átti tvær dætr. Hét hvártveggi Hildr. Þærváru vænar ok vel skapi farnar ok váru sæmiliga uppfæddar. Konungr unni mikit dætrum sínum.Einn tíma bar þat til tíðenda, at konungr fór ádýraveiðar, en in eldri Hildr á hnotskóg ok konur hennar.Hún var kölluð Brynhildr. Kom þat til þess, at húnvandist við riddara íþróttir. Nú sem þær búast heimór skóginum, kemr eitt mikit dýr, þat er hjasi heitir,fram at þeim. Þat var mikit vexti ok grimmt. Þat álengstan aldr af dýrum, ok er þat fornmæli, at sá, semgamall er, sé aldraðr sem einn hjasi. Þat er skapt semglatúnshundr ok hefir eyru svá stór, at þau nema jörð.En er þær sá dýrit, hljóp síns vegar hver, en dýritgreip konungsdóttur ok hljóp í skóginn, en konurnarsögðu heim þessi tíðendi. Varð konungr mjök hryggrok lætr leita, ok finnst hún hvergi. Kemr engi sá, athonum kunni þar til at segja. Dofnar hér yfir semannat, ok líðr til jóla. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sturlaugs_saga_starfsama/chapter_21.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | En um vetrinn eptir hafði Sturlaugr jólaveizlu okbauð til mörgu stórmenni. Ok er menn váru komnirí sæti inn fyrsta jólaaptan, stóð Sturlaugr upp ok mælti:"Þat er vani allra manna at efla nýja gleði nokkurumþeim til skemmtunar, sem komnir eru. Nú skal hefjaheitstrenging, ok er hún með því móti, at ek skal víssverða, af hverjum rökum úrarhorn er upp runnit, fyririn þriðju jól eða deyja ella." Þá stendr Framarr uppok segist því heita, at hann skal kominn í rekkju Ingibjargar,dóttur Ingvars konungs í Görðum austr, okhana kysst hafa fyrir in þriðju jól eða deyja ella. Sighvatrinn mikli strengir þess heit at fylgja þeim fóstbræðrum,hvert er þeir vilja fara eða hefja farir. Núer eigi getit fleiri manna heitstrenginga. Líða nú jólin,ok berr eigi til tíðenda, en eptir veizluna fór hverrheim með góðum gjöfum.Þess er getit, at Sturlaugr fór til Véfreyju, ok tókhún vel við honum. Hann segir henni heitstrengingsína. Hún lagði þá holl ráð til, þau sem síðar munubirtast. Ferr Sturlaugr heim þaðan ok undi vel viðsína ferð. Líða nú stundir, ok er allt kyrrt. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_8.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þeir Önundur og Ásmundur létu í haf er þeir voru búnir og höfðu samflota. Þá kvað Önundur þetta:Þótti eg hæfr að Hrottahreggvindi fyrr seggjum,þá er geirhríðar gnúðigrand hvasst, Og Súgandi.Nú verðr á skæ skorðu,skáldi sígr, að stígaút með einum fætiÍslands á vit, þvísa. Þeir höfðu útivist harða og veður þver mjög af suðri. Bar þá norður í haf. Þeir fundu Ísland og voru þá komnir fyrir norðan Langanes er þeir kenndust við. Þá var svo skammt í milli þeirra að þeir töluðust við. Sagði Ásmundur að þeir mundu sigla til Eyjafjarðar og því játuðu hvorirtveggju. Beittu þeir þá undir landið. Þá tók veðrið að styrma af landsuðri. En er þeir Önundur lögðu í nauðbeitu þá lestist ráin. Felldu þeir þá seglið og í því rak þá til hafs undan. Ásmundur komst undir Hrísey og beið til þess er honum byrjaði inn á Eyjafjörð. Honum gaf Helgi hinn magri Kræklingahlíð alla. Hann bjó að Glerá hinni syðri. Ásgrímur bróðir hans kom út nokkurum vetrum síðar. Hann bjó að Glerá hinni nyrðri. Hann var faðir Elliða-Gríms, föður Ásgríms. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Frá_Fornjóti_ok_hans_ættmönnum/chapter_8.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Capitulum.Þessir hafa stýrt Noregi: Óláfr konungr, sem núsagði, þá Hákon konungr, þá Magnús konungr góði,þá Hákon háleggr, þá Eirekr ok Magnús, þá Magnús,er bókina setti, þá Hákon ungi jafnfram Hákoni gamla,föður sínum, þá Ingi Bárðarson ok Erlingr steinveggrok Philippus Baglakonungr, þá Hákon harmdauði, þáSverrir magnus ok margr lygikonungr um hans daga,þá Magnús Erlingsson ok Eysteinn birkibeinn, þáHákon herðibreiðr, þá Ingi krypplingr ok Eysteinn okSigurðr munnr, þá Haraldr gillikristr ok Magnús blindiok Sigurðr slembidjákn, þá Sigurðr Jórsalafari, Eysteinnok Óláfr, þá Magnús berbeinn ok Hákon Þórisfóstri,þá Óláfr inn kyrri ok Magnús, faðir HákonarÞórisfóstra, þá Haraldr inn harðráði, þá Magnús innríki, sonr Óláfs ins helga, þá óforsynju-konungr SveinnAlfífuson ok Knútr inn ríki, þá Óláfr inn helgi Haraldsson,þá Eirekr jarl, Sveinn jarl ok Hákon jarl, þá ÓláfrTryggvason, þá Hákon blótjarl inn ríki, þá Haraldrgráfeldr, þá Hákon Aðalsteinsfóstri, þá Eirekr blóðöx,þá Haraldr inn hárfagri, er fyrstr var einvaldskonungryfir öllum Noregi, svá at sögur finnist til. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sturlaugs_saga_starfsama/chapter_27.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hann verðr vel við ok lét safna liði um allt sittríki ok búa skipaflota mikinn, svá at hann fær þrjúhundruð skipa vel búin at öllum kostum, halda síðantil Garðaríkis með mikilli gleði ok prýði. Ok er þeirkoma við land, hlaupa þeir upp með herinn, drepaok deyða, brenna ok bræla menn ok fénað. En er sváhafði fram farit um hríð, verða þeir varir við liðsafnað,ok er þeir Snækollr ok Ingvarr konungr verðavarir við þetta, þá búast hvárir á móts við aðra. Oksem þeir fundust, varð þar inn harðasti bardagi oksnörp atganga, at hvárir veittu öðrum. Sturlaugr gekkfram hlífarlauss, sem hann var vanr. Þeir fóstbræðrbörðust af mikilli dáð ok drengskap. Orrosta sú stóðyfir þrjá daga með miklu mannfalli. Þar með fell íþessi orrostu fyrir Sturlaugi Ingvarr konungr ok Snækollr.Hvítserkr komst undan á flótta ok margt mannameð honum. Sturlaugr lét þá bregða upp friðskildiok fór til Aldeigjuborgar með allan sinn her. Var þarmikill glaumr ok gleði ok sigróps háreysti í liði þeiraSturlaugs, ok borgin öll var í þeira valdi. Gekk fólkallt til griða ok handa Sturlaugi, þat er í var borginni. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_36.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þorbjörn öxnamegin hafði haustboð mikið og kom þar margt manna. Þetta var meðan að Grettir fór norður til Vatnsdals um haustið. Þorbjörn ferðalangur var þar að boðinu. Þar varð margt talað. Spurðu þeir Hrútfirðingar að sameign þeirra Grettis á hálsinum um sumarið. Þorbjörn öxnamegin bar Gretti allvel söguna, kvað Kormák verra mundu af hafa fengið ef öngvir hefðu til komið að skilja þá. Þá mælti Þorbjörn ferðalangur: "Það var bæði," sagði hann, "að eg sá hann Gretti ekki til frægðar vinna enda hygg eg að honum skyti skelk í bringu er vér komum að og allfús var hann að skilja. Og ekki sá eg hann til hefnda leita er húskarl Atla var drepinn og í því ætla eg aldrei hug í honum ef hann hefir eigi nógan liðsafla." Gerði Þorbjörn að þessu hið mesta gabb. Margir tóku undir að þetta væri þarfleysuglens og Grettir mundi eigi svo búið hafa vilja ef hann frétti þessi orð. Ekki bar þar til tíðinda fleira að boðinu. Fóru menn heim. Voru dylgjur miklar með þeim um veturinn en hvorigir réðu á aðra. Bar þá ekki til tíðinda um veturinn. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__hrolfs_saga_kraka_ok_kappa_hans_chapter_6__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Hr\u00f3lfs_Saga_Kraka_Ok_Kappa_Hans_Chapter_6", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Hr\u00f3lfs_Saga_Kraka_Ok_Kappa_Hans_Chapter_6", "text": {"0": "Konungr h\u00e9t Nor\u00f0ri. Hann r\u00e9\u00f0 fyrir nokkurum hlutaEnglands. Hans d\u00f3ttir h\u00e9t \u00d6gn. Hr\u00f3arr var l\u00f6ngumme\u00f0 Nor\u00f0ra konungi honum til landvarnar ok styrktar,ok var me\u00f0 \u00feeim in mesta vin\u00e1tta, ok um s\u00ed\u00f0ir gekkHr\u00f3arr at eiga \u00d6gn ok settist \u00fear at r\u00edki me\u00f0 Nor\u00f0rakonungi, m\u00e1gi s\u00ednum, en Helgi r\u00e9\u00f0 fyrir Danm\u00f6rk \u00e1f\u00f6\u00f0urleif\u00f0 \u00feeira. S\u00e6vill jarl r\u00e9\u00f0 fyrir r\u00edki s\u00ednu okSign\u00fd. Hr\u00f3kr h\u00e9t sonr \u00feeira. Helgi konungr H\u00e1lfdanarson\u00ed Danm\u00f6rk var \u00f3kv\u00e6ntr. Reginn t\u00f3k s\u00f3tt ok deyr.\u00deat \u00feotti m\u00f6nnum mikill ska\u00f0i, \u00fev\u00ed at hann var vins\u00e6ll."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Þorsteins_þáttr_bæjarmagns/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Í þann tíma, er Hákon jarl Sigurðarson réð fyrirNoregi, bjó sá bóndi í Gaulardal, er Brynjólfr hét.Hann var kallaðr úlfaldi. Hann var lendr maðr okmikil kempa. Kona hans hét Dagný; hún var dóttirJárnskeggja af Yrjum. Þau áttu einn son, er Þorsteinnhét. Hann var mikill ok sterkr, harðúðigr ok óaflátssamrvið hvern, sem eiga var. Engi var jafnstórr íNoregi, ok trautt fengust þær dyrr, at honum værihægt um at ganga, ok því var hann kallaðr bæjarmagn,því at hann þótti ofmagni bera flestum húsum. Hannvar óþýðr, ok fekk faðir hans honum því skip ok menn,ok var Þorsteinn þá ýmist í hernaði eða í kaupferðum,ok tókst honum hvárttveggja vel.Í þenna tima tók ríki í Noregi Óláfr konungrTryggvason, en Hákon jarl var skorinn á háls af þrælisínum, þeim sem Þormóðr karkr hét. Þorsteinn bæjarmagngerðist hirðmaðr Óláfs konungs. Þótti konungihann röskr maðr ok helt mikit til hans, en ekki varhann mjök kenndr af hirðmönnum. Þótti þeim hannstríðlyndr ok óvæginn, ok hafði konungr hann mjöktil þess at fara sendiferðir þær, sem aðrir töldust undanat fara. En stundum fór hann kaupferðir at afla konungnumgersema. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_19.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | At morgni dags sá Hálfdan kastalann, þann sem honumvar til vísat. Þenna morgin var Skúli jarl farinn tilbardaga á móti Háreki konungi ok þeim bræðrum, okvar þat langt í burt frá kastalanum. Hann hafði liðmiklu minna. Kastalinn var eyddr af vígum mönnum,en konur stóðu í vígskörðum, þá Hálfdan kom þar.Hann sá þar eina jungfrú, þá sem honum fannst mikitum. Hún gekk ofan at portinu ok heilsaði Hálfdani meðnafni. Hann tók vel kveðju hennar. Hún mælti þá tilhans: "Mál mun þér þykkja at sjá glófann ok gullit, þatsem þú misstir í Aldeigjuborg." "Muntu mega þvívalda?"sagði Hálfdan. "Miklu muntu mega um þat ráða," sagðihún. "Fóstri minn er nú í bardaga, ok væri honum núliðs þörf ok góðrar hjástöðu, ok munda ek flest til þessvinna, at hann fengi sigr." "Ekki á ek gott at launafóstra þínum," sagði Hálfdan, "en ef þú vilt handsalamér trú þína, þá mun ek fara til bardagans með fóstraþínum." Hún kastar þá út til hans glófanum ok baðhann hafa þat í festarpeninginn, -- "en gullit mun bíðahjá mér, þangað til vit vinnumst næst, en aldri verðrkastalinn af mönnum unninn, þó at ekki sé til varnar íhonum nema konur." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrómundar_saga_Gripssonar/chapter_10.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Eptir þetta safnar Óláfr konungr liði, helt síðan tilSvíþjóðar. Hrómundr fylgdi honum. Kómu þeir óvartat höllu Haldings konungs. Hann lá í útiskemmueinni. Hann varð eigi fyrr varr við en upp var brotinskemmuhurðin. Haldingr hrópar á menn sína okspyrr, hverir um nætr stríða. Hrómundr sagði til sín.Konungr sagði: "Þú munt vilja hefna þinna bræðra."Hrómundr kvað hann skyldi fátt tala um fall bræðrasinna, -- "skaltu nú þess gjalda ok hér lífit missa." Þáhljóp upp einn kappi Haldings konungs svá storr semrisi. Hrómundr drap þann. Haldingr konungr verst íhvílunni, en fekk ekkert sár, því at hvert sinn Hrómundrhjó til hans, kom sverðit flatt á konung. Þá tókHrómundr kylfu ok lamdi Halding konung í hel. Þámælti Hrómundr: "Hér hefi ek felldan Halding konung,ok hefi ek eigi sét frægra mann." Karlinn Blindr,er hét Bavis, var bundinn ok hengdr, ok rættist svádraumr hans. Tóku þeir þar mikit gull ok annat fé,heldu síðan heim. Óláfr konungr gifti Hrómundi Svanhvít.Þau unntust vel, áttu sonu ok dætr til samans okváru afbragð annarra. Eru af þeim komnar konungaættir ok kappar miklir, ok lýkr hér sögu HrómundarGripssonar. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Völsunga_saga/chapter_23.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Sigurðr ríðr nú, þar til er hann kemr at einum miklumbæ. Þar réð fyrir einn mikill höfðingi, sá er Heimirhét. Hann átti systur Brynhildar, er Bekkhildr hét,því at hún hafði heima verit ok numit hannyrði, enBrynhildr fór með hjálm ok brynju ok gekk at vígum.Var hún því kölluð Brynhildr. Heimir ok Bekkhildráttu einn son, er Alsviðr hét, manna kurteisastr. Þarléku menn úti. Ok er þeir sjá reið mannsins at bænum,hætta þeir leiknum ok undrast manninn, því atþeir höfðu engan slíkan sét; gengu í mót honum okfögnuðu honum vel. Álsviðr býðr honum með sér atvera ok af sér at þiggja slíkt, er hann vill. Hann þiggrþat. Honum er ok skipat vegliga at þjóna. Fjórir mennhófu gullit af hestinum, inn fimmti tók við honum.Þar mátti sjá marga góða gripi ok fáséna. Var þat atskemmtan haft at sjá brynjur ok hjálma ok stóra hringaok undarliga mikil gullstaup ok alls konar hervápn.Sigurðr dvelst þar lengi í mikilli sæmd. Spyrst nú þettafrægðarverk um öll lönd, er hann hafði drepit þanninn ógurliga dreka. Þeir undu sér nú vel, ok var hvárröðrum hollr. Þat höfðu þeir sér at skemmtan at búavápn sín ok skepta örvar sínar ok beita haukum sínum. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Göngu-Hrólfs_saga/chapter_11.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þorgnýr jarl þagði nokkura stund af orðræðu Bjarnarok mælti: "Þeim manni, er fara vill í Garðaríki okríða burt við Sörkvi ok náir þessari meyju mér tilhanda, skal ek gefa Þóru, dóttur mína, ok þriðjungalls ríkisins. Til farar þessarar skal ek hvárki spara skipné mannaforræði við þann, sem til vill verða."Allir menn þögnuðu við þessa ræðu, ok svaraði engijarli, þar til er Hrólfr stóð upp ok mælti: "Illa er þatgert at svara eigi slíkum höfðingja, sem vér eigum,en sakir þess, herra, at ek hefi með yðr verit um nokkuratíma í góðu yfirlæti ok marga góða hluti af yðrþegit, þá vil ek fara þessa ferð ok leita at ná konungsdótturella liggja dauðr. En þótt ek komi aptr ór þessiferð, þá skulu þér gifta dóttur yðra hverjum, sem þérvilið, því at hún er vel verð góðs gjaforðs, en mér ereigi hugleikit konur at eiga." Jarl þakkaði Hrólfi mikilligaok bað hann hafa svá mikit lið sem hann vildi,en Hrólfr segist engan mann vildu, -- "því at minnivari verðr tekinn einum en mörgum, hvar sem þeirkoma." Stefnir bauðst at fara með honum, en Hrólfrvildi eigi, ok var nú slitit þinginu. Fór Hrólfr heim íkastala sinn ok hverr til síns heimilis. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Bósa_saga_ok_Herrauðs/chapter_15.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Bögu-Bósi er nú kominn upp á skip Hræreks okbarðist alldrengiliga. Hann sá, hvar faðir sinn flautmeð borðinu mjök máttdreginn. Stökk hann nú fyrirborð ok hjálpaði honum ok kom honum upp í skipsitt. Þá var Hrærekr kominnn á skipit ok hafði drepitmargan mann. Bósi kom þá upp á skipit ok var mjökmóðr, en þó réðst hann í móti Hræreki ok hjó í skjöldhans ok klauf hann allan niðr í gegnum ok af honumfótinn í ristarliðnum. Sverðit kom í vindásinn ok stökksundr í miðju. Hrærekr hjó á móti. Bósi snerist undaná hæli. Sverðit slapp af hjálminum ok niðr á herðarnarok reif af honum alla brynjuna, ok fekk hann sár á herðablöðunum,ok gekk svá niðr um allt bakit, at öll klæðinrifnuðu af honum, svá at hann var nakinn allr eptir,ok af vinstra fæti hælbeinit. Bósi þreif upp ás einn, enHrærekr vildi þá hlaupa fyrir borð. Bósi sló hann ísundr við hástokkinum, svá at sér fell hvárr hlutrinn.Var nú ok fallinn mestr hluti liðs þeira, en þeir þágugrið, sem eptir lifðu. Þeir kanna nú lið sitt, ok var eigieptir meir en hundrað manns liðfært, ok áttu þeir fóstbræðrnú miklum sigri at hrósa. Skiptu menn nú herfangi,en þeir váru græddir, sem græðandi váru. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sturlaugs_saga_starfsama/chapter_19.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | En þeir Sturlaugr sigla nú í haf. Ekki er nú getitum ferðir þeira fyrr en þeir koma við Vermaland,lögðu at landi ok spurðu tíðenda. Þeim var sagt, atHringr jarl var farinn ór landi til Svíþjóðar. Síðan faraþeir á fund Haralds konungs, kómu í höll ok gengufyrir konung ok kvöddu hann. Sturlaugr stóð fyrir konungiok helt á úrarhorni. Konungr sat í hásæti sínu,bólginn af reiði, svá at hann mátti eigi orð mæla. Sturlaugrsegir: "Nú em ek aptr kominn, konungr, órþessari sendiför, þó at þú ætlaðir eigi, ok skaltu þatsanna ok tak hér við horni því, er ek fer með." Konungrsvarar engu ok helt at sér höndum. Sturlaugrkastar þá horninu á nasir konungi, svá at þegar stökkblóð ór nösum hans ok brotnuðu fjórar tennr ór höfðihonum. Eptir þetta fór Sturlaugr austr til Svíþjóðar okfann þar Hring, mág sinn, ok Ásu, konu sína, ok föðursinn. Í þann tíð var sá konungr í Svíaríki, er Ingifreyrhét. Sturlaugr tók landvörn fyrir ríki hans ok þeir fóstbræðrallir ok herjuðu víða um lönd ok fengu jafnansigr, hvar þeir kómu, ok gekk þetta tólf vetr. Þá gafIngifreyr konungr Sturlaugi konungs nafn ok mikitríki þar með sér, en þeir fóstbræðr höfðu landvörn. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__volsunga_saga_chapter_39__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "V\u00f6lsunga_Saga_Chapter_39", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "V\u00f6lsunga_Saga_Chapter_39", "text": {"0": "Gu\u00f0r\u00fan \u00e1tti d\u00f3ttur vi\u00f0 Sigur\u00f0i, er Svanhildr h\u00e9t.H\u00fan var allra kvenna v\u00e6nst ok haf\u00f0i sn\u00f6r augu semfa\u00f0ir hennar, sv\u00e1 at f\u00e1r einn \u00feor\u00f0i at sj\u00e1 undir hennarbr\u00fdnn. H\u00fan bar sv\u00e1 mj\u00f6k af \u00f6\u00f0rum konum um v\u00e6nleiksem s\u00f3l af \u00f6\u00f0rum himintunglum.Gu\u00f0r\u00fan gekk eitt sinn til s\u00e6var ok t\u00f3k grj\u00f3t \u00ed fangs\u00e9r ok gekk \u00e1 s\u00e6inn \u00fat ok vildi tapa s\u00e9r. \u00de\u00e1 h\u00f3fu hanast\u00f3rar b\u00e1rur fram eptir sj\u00e1num, ok fluttist h\u00fan me\u00f0\u00feeira fulltingi ok kom um s\u00ed\u00f0ir til borgar J\u00f3nakrskonungs. Hann var r\u00edkr konungr ok fj\u00f6lmennr. Hannfekk Gu\u00f0r\u00fanar. \u00deeira b\u00f6rn v\u00e1ru \u00feeir Ham\u00f0ir ok S\u00f6rliok Erpr. Svanhildr var \u00fear upp f\u00e6dd."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Frá_Fornjóti_ok_hans_ættmönnum/chapter_2.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ferð Nórs eptir Noregi at leita systur sinnar.Eptir þat fór Nórr í fjörð þann, er norðr gengr afSogni. Þar hafði Sókni fyrir ráðit, er nú heitir Sóknadalr.Þar dvaldist Nórr lengi, ok heitir þar nú Nórafjörðr.Þar kom til móts við hann Górr, bróðir hans,ok hafði þá hvárrgi þeira spurt til Gói. Górr hafði okundir sik lagt land allt it ytra, er hann hafði sunnanfarit, ok þá skiptu þeir löndum með sér bræðr. HafðiNórr meginland allt, en Górr skal hafa eyjar þær allar,er hann ferr stjórnföstu skipi milli ok meginlands. Okeptir þat ferr Nórr til Upplanda ok kom þar, sem núheitir Heiðmörk. Þar réð sá konungr fyrir, er hét Hrólfrór Bjargi. Hann var sonr Svaða jötuns norðan af Dofrum.Hrólfr hafði numit á brott af Kvenlandi Gói Þorradóttur.Hann fór þegar til móts við Nór ok bauð honumtil einvígis. Þeir börðust lengi, ok varð hvárrgi sárr.Eptir þat sættust þeir, ok fekk Nórr systur Hrólfs, enHrólfr fekk Gói. Þaðan sneri Nórr aptr norðr til ríkisþess, er hann hafði undir sik lagt. Þat kallaði hannNorveg. Réð hann því ríki, meðan hann lifði, en synirhans eptir hann, ok skipta þeir landi með sér, ok tókusvá ríki at smækkast sem konungar tóku fjölgast okgreindust svá í fylki. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_4__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_4", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_4", "text": {"0": "M\u00f6rgum vetrum s\u00ed\u00f0ar kom V\u00edkarr konungr fj\u00f6lmennr\u00e1 hendr J\u00f6sur, \u00fe\u00e1 er hann var \u00ed \u00fev\u00ed r\u00edki, er Kollrhaf\u00f0i \u00e1tt, ok \u00e1ttu \u00feeir orrostu, ok \u00fe\u00e1 fell J\u00f6surr konungrfyrir ok allir b\u00e6ndr \u00feess hera\u00f0s. \u00dev\u00ed heitir \u00featKvennahera\u00f0, at \u00fear bygg\u00f0u ekkjur einar eptir. S\u00ed\u00f0aneigna\u00f0ist V\u00edkarr r\u00edki \u00feat allt, er \u00e1tt haf\u00f0i Kollr. Fyrir\u00feat f\u00f3r Hj\u00f6rr J\u00f6sursson m\u00f3ti V\u00edkari til orrostu, ok\u00e1ttu \u00feeir langa hr\u00ed\u00f0 s\u00edn \u00ed millum, ok h\u00f6f\u00f0u \u00fdmsir betr,ok s\u00e6ttust um s\u00ed\u00f0ir. Sonr V\u00edkars var Vatnarr, er heyg\u00f0rvar \u00ed Vatnarshaugi; hans synir v\u00e1ru \u00feeir Snjallr okHjallr, er liggja \u00ed Br\u00e6\u00f0rahaugi."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sturlaugs_saga_starfsama/chapter_28.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Síðan gifti Sturlaugr Framari Ingigerði konungsdóttur.Var sú veizla virðulig fyrir allra hluta sakir, ertil þurfti at hafa, en eptir veizluna váru þeir fyrirmenninirburt leystir með góðum gjöfum, skildust svá, okfór hverr heim til síns heimilis. Sturlaugr gaf þá borginaAldeigju með öllu fé á vald Framars, er Ingvarrkonungr hafði átt, ok þar með konungs nafn. SeztFramarr nú at löndum ok lausum aurum ok stýrir ríkisínu með beztu manna ráði í því landi, ok er frá þeimFramari ok Ingigerði komin mikil ætt ok margt stórmenni,þó at þat greinist eigi í þessari sögu.Eptir þetta fór Sturlaugr aptr til Svíþjóðar ok settistat sínu ríki ok var margfróðr ok fjáðr, ok allastund var Sturlaugr í sætt við stólkonunginn í Svíþjóð,ok þótti konungi hann vera harðfengr í öllumraunum, því at fóstbræðr hans heldu vináttu ok tryggð,á meðan þeir lifðu allir. Þau Sturlaugr ok Ása áttutvá sonu. Hét annarr Heinrekr, en annarr Ingólfr. Þeirváru báðir miklir menn ok vænligir ok koma við margarsögur, námu alls konar íþróttir þegar á unga aldri.Þeir váru báðir konungar eptir Sturlaug, föður sinn, okeru margar stórar ættir frá þeim komnar. Sturlaugrvarð ellidauðr eptir Frið-Fróða konung. Endast hér meðsagan. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_6.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hjörleifr konungr fór með skipi sínu til Konungahellu,því sem hann helt til Bjarmalands. Þeir Hreiðarr,Sjólands konungr, settu búðir sínar it næsta þar.Heri, sonr Hreiðars konungs, gerði sér kært við Hjörleifkonung. Á þeim fundi eggjaði hann föður sinn atbjóða heim Hjörleifi konungi. Hreiðarr konungr sagði,at þat mundi at engri gæfu verða, en lagði þó leyfi tilok fjármuni. Þeir höfðu samflot til Danmerkr. At þvíboði sá Hjörleifr konungr Hringju, dóttur Hreiðarskonungs,ok bað hennar. Heri fýsti þess ráðs, ok fylgdihenni skipshöfn manna ok farmr allr.Í Jótlandshafi lá Hjörleifr konungr í lognrétt. Oker hann fór í sólar upprás, sá hann í norðr koma uppór sjónum mikit fjall ok jafnt vaxit sem mann. Þatkvað:"Ek sé Hringjuhaug of orpinn,en Hera hnígahvátinn spjóti.Sék Hjörleifihaptbönd snúin,en Hreiðarihöggvinn gálga."Þá gengu ekki skipin. Þá bað konungr taka til ára.Þá kenndi Hringja sér sóttar. Þeir lögðu upp árar. Húnandaðist at jafnlengd þess, er hún hafði sótt tekit, okvarð skotit kistu hennar fyrir borð, en hún fór sváskjótt suðr aptr sem róit væri sexærðu skipi. Heri fannkistuna rekna skammt frá naustum föður síns ok sagðihonum til ok kvað Hjörleif konung mundu hafa myrthana. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_5.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Annað sumar bjuggust þeir að fara vestur til Írlands. Þá réðust þeir Bálki og Hallvarður vestan um haf og fóru út til Íslands því að þaðan voru sagðir landskostir góðir. Bálki nam land í Hrútafirði. Hann bjó á Bálkastöðum hvorumtveggjum. Hallvarður nam Súgandafjörð og Skálavík til Stiga og bjó þar. Þeir Þrándur og Önundur komu á fund Eyvindar austmanns og tók hann vel við bróður sínum. En er hann vissi að Önundur var þar kominn þá varð hann reiður og vildi veita honum atgöngu. Þrándur bað hann eigi það gera, kvað það eigi standa að gera ófrið norrænum mönnum, allra síst þeim er með öngri óspekt fara. Eyvindur kvað hann farið hafa fyrr og gert ófrið Kjarval konungi, sagði hann nú þess skyldu gjalda. Áttu þeir bræður lengi um þetta að tala allt þar til er Þrándur kvað eitt skyldu ganga yfir þá Önund báða. Lét þá Eyvindur sefast. Dvöldust þeir þar lengi um sumarið og fóru þeir með Eyvindi í herfarir. Þótti honum Önundur hinn mesti hreystimaður. Fóru þeir til Suðureyja um haustið. Gaf Eyvindur Þrándi arf allan eftir föður þeirra ef Björn andaðist fyrr en Þrándur. Voru þeir nú í Suðureyjum þar til er þeir kvæntust og nokkura vetur síðan. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_12.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hálfr konungr gekk upp til bæjar Ásmundar konungsmeð helming liðs síns. Þar var fyrir fjölmennimikit. Veizla var kappsamlig ok drykkr svá sterkr, atHálfsrekkar sofnuðu fast. Ásmundr konungr ok hirðinlögðu eld í höllina. En sá, er fyrst vaknaði af Hálfsrekkum,sá höllina nær fulla af reyk. Hann mælti:"Rjúka mun um hauka vára nú," sagði hann. Síðanlagðist hann niðr ok svaf. Þá vaknaði annarr ok sá,at höllin logaði, ok mælti: "Drjúpa mun nú vax afsöxum." Sá lagðist niðr. Ok þá vaknaði Hálfr konungr.Hann stóð upp ok vakti liðit ok bað þá vápnast.Þeir hlupu þá á veggina, svá at af gengu nafarnar aftimbrstokkunum. Þá kvað Innsteinn:"Rýkr um haukaí höll konungs,ván er, at drjúpivax af söxum.Mál er gulliok görsimum,hjálmum skiptameð Hálfsrekkum.Hins fýsi ek nú,at Hálfr vaki;er eigi af eklueldar kyndir.Áttu, menbrjótr,mági þínumgrimmlunduðumgjafir at launa.Hrindum heilirhallar bjóri.Nú taka súlurí sundr þoka.Æ mun uppi,meðan öld lifir,Hálfsrekka förtil hertoga.Hart skulum gangaok hliða ekki við,verðr vísis liðat vega með söxum.Þeir skulu sjálfirá sér berablóðgar benjar,áðr braki létti.Snúizt snarliga,snyrtidrengir,út ór eldimeð auðbrota.Engi er ýta,sá er æ lifir.Munat baugbrotivið bana kvíða." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrómundar_saga_Gripssonar/chapter_3.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú kannar Hrómundr skipin ok finnr einn mannhallast upp við í stafni. Hann spyrr þann mann at nafni.Sá kveðst Helgi heita inn frækni, bróðir Hröngviðar,-- "ok nenni ek eigi friðar at biðja." Hrómundr létgræða Helga inn frækna. Hann sigldi þar eptir í Svíþjóðok gerðist landvarnarmaðr.Þar eptir helt Óláfr konungr liði sínu vestr til Suðreyja,gengu þar á land ok tóku strandhögg. Karl einnbjó þar nærri. Konungmenn höfðu tekit kýr hans okráku undan sér. Lét hann mjök aumliga um þann missi.Hrómundr kemr at ok spyrr, hverr sá væri. Karlinnsegir, at byggð sín væri allskammt þaðan, ok kvað meirifremd at brjóta hauga ok ræna drauga fé. Þessi kvaðstMáni at nafni. Hrómundr bað hann segja sér, ef hannvissi nokkut um soddan. Máni sagðist víst vita ok mælti:"Þráinn, sem vann Valland ok var þar konungr, berserkrmikill ok sterkr, fullr galdra, hann var settr íhaug með sverði, herklæðum ok fé miklu, en fáir fýsastþangat." Hrómundr spyrr, hverja leið sigla skalþangat. Hann segir, at hann má sigla rétt suðr í sexdaga. Hrómundr þakkar karli fregn þessa, gaf honumfé ok lét hann taka kýr sínar. Sigldu þeir svá þaðaneptir því, sem karl vísaði þeim til, ok at sex daga frestisáu þeir hauginn rétt fyrir framstafni. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__volsunga_saga_chapter_16__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "V\u00f6lsunga_Saga_Chapter_16", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "V\u00f6lsunga_Saga_Chapter_16", "text": {"0": "Gr\u00edpir h\u00e9t ma\u00f0r ok var m\u00f3\u00f0urbr\u00f3\u00f0ir Sigur\u00f0ar. Enlitlu s\u00ed\u00f0ar en sver\u00f0it var gert, f\u00f3r hann \u00e1 fund Gr\u00edpis,\u00fev\u00ed at hann var framv\u00edss ok vissi fyrir \u00f6rl\u00f6g manna.Sigur\u00f0r leitar eptir, hversu ganga mun \u00e6vi hans. Enhann var \u00fe\u00f3 lengi fyrir ok sag\u00f0i \u00fe\u00f3 loksins vi\u00f0 \u00e1kafligab\u00e6n Sigur\u00f0ar \u00f6ll forl\u00f6g hans, eptir \u00fev\u00ed sem eptirgekk s\u00ed\u00f0an. Ok \u00fe\u00e1 er Gr\u00edpir haf\u00f0i \u00feessa hluti sag\u00f0a,sem hann beiddi, \u00fe\u00e1 rei\u00f0 hann heim. Ok br\u00e1tt eptir\u00feat finnast \u00feeir Reginn. \u00de\u00e1 m\u00e6lti hann: \"Drep F\u00e1fni,sem \u00fe\u00e9r h\u00e9tu\u00f0.\" Sigur\u00f0r svarar: \"Gera skal \u00feat ok \u00fe\u00f3annat fyrr, at hefna Sigmundar konungs ok annarrafr\u00e6nda v\u00e1rra, er \u00fear fellu \u00ed \u00feeiri orrostu.\""}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Ásmundar_saga_kappabana/chapter_10.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Eptir þat dó Hildibrandr Húnakappi, ok gerði Ásmundrvirðuliga leiðslu hans ok hugði þá illa sínuverki. Hann hitti þá ekki hertugana ok fór þá á þannbæ, er móðir hans átti ok Æsa in fagra, konungsdóttir.Þá ætlar maðr at biðja hennar. Ásmundr kvað, er hannkom í hallardyrrnar:"Lítt varði miklaga þeira,at mik manns einskisófyrr kvæði,þá er mik til kappakuru Húnmegirátta sinnumfyr jöfurs ríki.Börðumst einn við einnen endr við tvá,fimm ok fjórafletmegninga,sex ok við sjausenn á velli,einn ek við átta;þó ek enn lifi.Þá hvarflaðihugr í brjósti,er menn ellifuofrkapp buðu,áðr mér í svefnisögðu dísir,at ek hjörleik þannheyja skyldak.Þá kom inn háriHildibrandrHúnakappi,hann var mér ómakr,ok ek markaðameðan á honumherkumbl harðligfyr hjálm neðan."Eptir þat fögnuðu menn honum ve, ok var hann kallaðrÁsmundr kappabani. Konungsdóttir bað hann afsér reiði, þótt hún hefði verit í tilstilli um þetta, oklét várkunn við sik, en lét mikit atkvæði fylgt hafavápnunum. En þótt hann hefði reiðzt henni, þá minntisthann ástar hennar ok gerði brúðlaup sitt ok gekkat eiga Æsu ina fögru, en drap þann, er hennar hafðibeðit, ok er sá eigi nefndr. Síðan gerðist Ásmundrkappabani víðfrægr ok nafnkunnugr maðr, ok lýkr þarþessari sögu. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_32.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Skiljast þeir nú, ok ferr Böðvarr leið sína, til þess athann kom til Gautlands, ok var Þórir konungr hundsfótreigi heima. Þeir váru menn svá líkir, at hváriganmátti þekkja frá öðrum, ok ætluðu landsmenn, at Þórirmundi heim kominn, ok er hann þar settr í hásætiok þjónat jafnt sem konungi at öllum hlutum okskipat í rekkju hjá drottningu, því at Þórir var kvángaðr.Böðvarr vill eigi liggja undir þeiri blæju, sem húnhefir. Þetta þótti henni undarligt, því at hún hugði þatsannliga bónda sinn, en Böðvarr sagði henni allt, hvernigháttat er. Hún lét þá ekki á sér finna. Ok svá breyttuþau hverja nótt ok skröfuðust svá við, fram til þess Þórirkom heim, ok verða menn þá at þekkja, hverr maðrinner. Verðr þá fagnaðarfundr með þeim bræðrum. SegirÞórir, at engum mundi hann svá öðrum trúa at byggjanæri drottningu sinni. Þórir bauð honum þar at vera okhafa til helminga við hann allt lausafé. Böðvarr kveðsteigi vilja þat. Þórir bauð honum þá at fara með semhann vildi eða fá honum lið. Eigi vildi hann þat. ReiðBöðvarr á burt, ok fór Þórir á leið með honum, okskilja þeir bræðr með vináttu ok þó með leynd nokkurri.Ok er ekki sagt af ferðum hans, fyrr en hannkemr fram í Danmörk ok þar til hann á skammt tilHleiðargarðs. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_38.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þat er nú sagt einhvern dag, at Hrólfr konungr satí sínum konungliga sal ok allir hans kappar ok stórmennihjá honum ok at hann helt eina kostuliga veizlu. Núsér Hrólfr konungr á báðar hendr ok mælti: "Mikitofrefli er hér saman komit í eina höll." Þá spurði Hrólfrkonungr Böðvar, hvárt hann vissi nokkurn konung slíkansem hann ok stýri slíkum köppum. Böðvarr segisteigi vita, -- "en einn hlutr er sá, at mér þykkir hnekkjayðar konungligri tign." Hrólfr konungr spurði, hverrhann sé. Böðvarr mælti: "Þat skortar yðr, herra, at þérheimtið ekki föðurarf yðar til Uppsala, er Aðils konungr,mágr yðar, sitr yfir með röngu." Hrólfr konungrsegir, at torsótt muni eptir því at leita, -- "því at Aðilser ekki maðr einfaldr, heldr fjölkunnugr, slægvitr, kyndugr,klókr, grimmúðigr ok inn versti við at eiga." Böðvarrsegir: "Þó sómir yðr, herra, at leita eptir yðrum hlut okfinna Aðils konung eitthvert sinn ok vita, hvernig hannsvarar þessu máli." Hrólfr konungr sagði: "Mikill málstaðrer þetta, sem þú vekr upp, því at þar eigum véreptir föðurhefndum at leita, er Aðils konungr inn ágjarniok prettvísi er, ok skulum vér á hætta." "Ekki munek þat lasta," segir Böðvarr, "at reyna um sinn, hvat þarer fyrir, er Aðils konungr er." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Brönufóstra/chapter_16.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú skal víkja aptr til Hálfdanar, at hann siglir íburt frá Hlaðeyjum með fjóra tigi skipa ok heim tilDanmerkr. Ok er víkingar vita, at ófriðr er kominn,skunda þeir til bardaga. Engir landsmenn vildu berjastmeð þeim. Fóru þeir til Hálfdanar, ok finnast þeirá sléttum völlum, ok tókst þar bardagi harðr. Genguvíkingar hart fram. Verðr skjótt mikit mannfall í herHálfdanar. Hann mælti þá við menn sína, at þeirskyldu hlífa sér, en sæta eigi mjök áverkum við víkinga.Liðit Hálfdanar gengr þá hart fram, ok finnastþeir Snækollr ok Hálfdan í bardaganum, ok lýkr sváþeira viðskiptum, at Snækollr fellr dauðr til jarðar.En er Sóti sér fall bróður síns, veðr hann fram atHálfdani ok höggr til hans. Hálfdan hljóp í lopt upp,ok missti Sóti hans, en mækir Sóta hljóp niðr í völlinn,ok laut hann eptir högginu. Í því slæmir Hálfdan undanhonum báða fætrna í knjáliðunum. Hann fell þáok var þegar litlu dauðr ok mælti: "Mikinn sigr hefirþú nú unnit, Hálfdan," segir hann, "er þú hefir mikat velli lagt. Þat mæli ek um, at þú munir ekki tilMarsibil konungsdóttur, heitkonu þinnar." Eptir þettadó Sóti, en Hálfdan drap hvert mannsbarn, er Sótahafði fylgt. En Hálfdan gerðist konungr yfir Danmörkuok mundi ekki til Marsibil konungsdóttur. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | ALREKR hét konungr, er bjó á Alreksstöðum. Hannréð fyrir Hörðalandi. Hann átti Signýju, dótturkonungs af Vörs. Kollr hét hirðmaðr hans, ok fylgdihann konungi norðr í Sogn ok sagði konungi allmikitfrá vænleik Geirhildar Drífsdóttur, því at hann hafðisét hana við mungátsgerð, ok kveðst honum unna þessráðs. Til fundar við Geirhildi kom Höttr, er Óðinnvar reyndar, þá er hún var at léreptum. Hann keyptiþví við hana, at Alrekr konungr skyldi eiga hana, enhún skyldi á hann heita til alls. Konungr sá hana, erhann fór heim, ok gerði brúðlaup til hennar it samahaust. Konungr launaði Koll vel trúleik sinn ok gafhonum jarlsdóm ok atsetu í Kollsey fyrir sunnan Harðsæ,ok er þat fjölbyggt herað. Alrekr konungr máttieigi eiga þær báðar fyrir ósamþykki þeira ok kveðstþá þeira eiga skyldu, er betra öl gerði mót honum, erhann kæmi heim ór leiðangri. Þær kepptust um ölgerðina.Signý hét á Freyju, en Geirhildr á Hött. Hannlagði fyrir dregg hráka sinn ok kveðst vilja fyrir tilkvámusína þat, er var milli kersins ok hennar. En þatreyndist gott öl. Þá kvað Alrekr:"Geirhildr, getta,gott er öl þetta,ef því andmarkarengir fylgja.Ek sé hangaá hávum gálgason þinn, kona,seldan Óðni."Á þeim misserum var fæddr Víkarr, sonr Alreks okGeirhildar. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sturlaugs_saga_starfsama/chapter_15.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ok einn dag kom Ása at máli við Sturlaug ok mælti:"Er sendiför á hendi þér?" "Satt er þat," segir hann,"eða hvert ráð leggr þú á með mér, hvert ek skal leitaat þessu horni." Ása segir: "Finn Véfreyju, fóstru mína,ok haf hennar ráð."Ok þegar eptir annan dag bjuggust þeir heiman okriðu til Véfreyju, ok er hún úti ok fagnar þeim vel, okeru þeir þar um nóttina. En um morgininn mælti Sturlaugrtil Véfreyju: "Hvat kanntu at segja mér af horniþví, er úrarhorn heitir?" Kerling mælti: "Þat er bæðiek kann þar eigi frá segja, enda vil ek eigi." Sturlaugrmælti: "Veiztu nokkurn þann, er þar kunni frá at segja,því at ek vildi þat gjarna vita." Véfreyja segir: "Járngerðrheitir kona ok er systir mín. Far til hennar ok vit,hvat hún hefir at segja." Þeir ríða nú á brott ok létta eigifyrr sinni ferð en þeir koma þar, sem Járngerðr á fyrirat ráða, eru þar um nóttina. Sturlaugr spurði Járngerði,hvárt hún kynni at segja frá úrarhorni. Hún segir: "Þarkann ek eigi frá at segja, en veit ek konu þá, er vitamun." Sturlaugr spurði, hver sú væri. "Snælaug heitirsystir mín. Hana á Hrólfr konungr á Hundingjalandi,en yðr er eigi fært at fara þangat, því at til mikils munverða sú ferð um þat, er þér komið aptr." Ríða þeir fóstbræðrheim at svá fregnuðu. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sorla_attr_ea_heins_saga_ok_hogna_chapter_3__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "S\u00f6rla_\u00de\u00e1ttr_E\u00f0a_He\u00f0ins_Saga_Ok_H\u00f6gna_Chapter_3", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "S\u00f6rla_\u00de\u00e1ttr_E\u00f0a_He\u00f0ins_Saga_Ok_H\u00f6gna_Chapter_3", "text": {"0": "\u00cd \u00feann t\u00edma, er li\u00f0nir v\u00e1ru fr\u00e1 falli Fri\u00f0-Fr\u00f3\u00f0a fj\u00f3rirvetr ok tuttugu, r\u00e9\u00f0 s\u00e1 konungr Uppl\u00f6ndum \u00ed Noregi,at Erlingr h\u00e9t. Hann \u00e1tti s\u00e9r drottningu ok tv\u00e1 sonu. H\u00e9tS\u00f6rli sterki inn ellri, en Erlendr inn yngri. \u00deeir v\u00e1ruefniligir menn. S\u00f6rli var \u00feeira sterkari. \u00deeir l\u00f6g\u00f0u \u00edherna\u00f0, \u00feegar \u00feeir h\u00f6f\u00f0u aldr til. \u00deeir b\u00f6r\u00f0ust vi\u00f0 Sindrav\u00edking Sveigisson, H\u00e1kasonar s\u00e6konungs \u00ed Elfarskerjum,ok fell \u00fear Sindri v\u00edkingr ok allt li\u00f0 hans. \u00cd \u00feeiri orrostufell ok Erlendr Erlingsson. Eptir \u00feat helt S\u00f6rli \u00ed it Eystrasalt ok herja\u00f0i \u00fear ok vann sv\u00e1 m\u00f6rg st\u00f3rvirki, at seinter \u00f6ll at skrifa."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Norna-Gests_þáttr/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | "Þá mun ek segja frá því, er ek fór suðr í Frakkland.Vilda ek forvitnast um konungs siðu ok mikitágæti, er fór frá Sigurði Sigmundarsyni um vænleikhans ok þroska. Varð þá ekki til tíðenda, fyrr en ek komtil Frakklands ok til móts við Hjálprek konung. Hannhafði mikla hirð um sik. Þar var þá Sigurðr Sigmundarson,Völsungssonar, ok Hjördísar Eylimadóttur. Sigmundrfell í orrostu fyrir Hundings sonum, en Hjördísgiftist Hálfi, syni Hjálpreks konungs. Vex Sigurðrþar upp í barnæsku ok allir synir Sigmundar konungs.Váru þeir um fram alla menn um afl ok vöxt, Sinfjötliok Helgi, er drap Hunding konung, ok því var hannHundingsbani kallaðr. Þriði hét Hámundr. Sigurðr varþó allra þeira bræðra framast. Er mönnum þat okkunnigt, at Sigurðr hefir verit göfgastr allra herkonungaok bezt at sér í fornum sið. Þá var ok kominntil Hjálpreks konungs Reginn, sonr Hreiðmars. Hannvar hverjum manni hagari ok dvergr á vöxt, vitr maðr,grimmr ok fjölkunnigr. Reginn kenndi Sigurði margahluti ok elskaði hann mjök. Hann sagði þá frá foreldrumsínum ok svá atburðum undarligum, er þar höfðugerzt. Ok er ek hafða skamma stund þar verit, gerðumstek þjónustumaðr Sigurðar sem margir aðrir. Allirelskuðu hann mjök, því at hann var bæði blíðr ok lítillátrok mildr af fé við oss. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_46.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þetta sumar er nú var frá sagt kom skip út fyrir þing á Gásum. Var þá sagt frá ferðum Grettis. Þar með sögðu þeir um húsbrennuna. Við þessa sögu varð Þórir í Garði afar reiður og þóttist hann þar að sonarhefndum sjá eiga sem Grettir var. Reið Þórir með fjölmenni mikið og reifði á þingi brennumálið en menn þóttust ekki kunna til að leggja meðan enginn var til svara. Þórir kveðst ekki annað vilja en Grettir væri sekur ger um allt landið fyrir slík óverkan. Þá svarar Skafti lögsögumaður: "Víst er þetta illt verk ef svo er sem þetta er sagt. Jafnan er hálfsögð saga ef einn segir því að fleiri eru þess fúsari að færa þangað sem eigi ber betur ef tvennt er til. Nú mun eg eigi leggja úrskurð á að Grettir sé sekur ger um þetta að svo gervu." Þórir var maður héraðsríkur og höfðingi mikill en vinsæll af mörgu stórmenni. Gekk hann að svo fast að öngu kom við um sýkn Grettis. Gerði Þórir Gretti þá sekan um allt landið og var honum síðan þyngstur allra sinna mótstöðumanna sem oft bar raun á. Hann lagði oftlega fé til höfuðs honum sem öðrum skógarmönnum, og reið við það heim. Margir mæltu að þetta væri meir gert af kappi en eftir lögum en þó stóð svo búið. Varð nú tíðindalaust fram yfir miðsumar. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__fra_fornjoti_ok_hans_ttmonnum_chapter_5__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Fr\u00e1_Fornj\u00f3ti_Ok_Hans_\u00c6ttm\u00f6nnum_Chapter_5", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Fr\u00e1_Fornj\u00f3ti_Ok_Hans_\u00c6ttm\u00f6nnum_Chapter_5", "text": {"0": "\u00c6ttartala.Skj\u00f6ldr h\u00e9t sonr \u00d3\u00f0ins \u00c1sakonungs. Hann var fa\u00f0irFri\u00f0leifs, f\u00f6\u00f0ur Fri\u00f0-Fr\u00f3\u00f0a, f\u00f6\u00f0ur Fri\u00f0leifs, f\u00f6\u00f0ur H\u00e1var\u00f0sins handramma, f\u00f6\u00f0ur Fr\u00f3\u00f0a, f\u00f6\u00f0ur Vermundarins vitra, f\u00f6\u00f0ur \u00d3l\u00e1fs ins l\u00edtill\u00e1ta, f\u00f6\u00f0ur Dans ins mikill\u00e1ta,f\u00f6\u00f0ur Fr\u00f3\u00f0a ins fri\u00f0sama, f\u00f6\u00f0ur Fri\u00f0leifs, f\u00f6\u00f0urFr\u00f3\u00f0a ins fr\u00e6kna, f\u00f6\u00f0ur Ingjalds Starka\u00f0arf\u00f3stra, f\u00f6\u00f0urHr\u00e6reks hn\u00f6ggvanbauga, f\u00f6\u00f0ur H\u00e1lfdanar, f\u00f6\u00f0ur Hr\u00e6rekssl\u00f6ngvanbauga, f\u00f6\u00f0ur Haralds hilditannar. Br\u00f3\u00f0irHaralds var Randv\u00e9r, fa\u00f0ir Sigur\u00f0ar hrings. Er \u00fe\u00e1 sl\u00edk\u00e6ttartala til Haralds konungs h\u00e1rfagra, sem fyrr segir."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Egils_saga_einhenda_ok_Ásmundar_berserkjabana/chapter_3.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þá er Ásmundr hafði verit þar mánuð, var þat einndag, at konungr sat yfir drykkju, at menn kómu í höllinaátján saman, allir mjök sárir. Sá hét Rögnvaldr, erfyrir þeir var, landvarnarmaðr konungs. Hann kvaddikonung. Konungr tók vel kveðju hans ok spurði, hverrhann hefði svá harðliga leikit. "Maðr er einn kominní land yðvart," sagði Rögnvaldr. "Sá heitir Egill. Hanner illr viðreignar. Hann rænti land yðvart, ok fór ektil móts við hann, ok hafði ek fimm skip vel skipuð, enEgill hafði eitt skip ok á þrjá tigi manna. Þóttumst ekhafa ráð hans í hendi mér, en svá skildu vit, at ek komá flótta, ok váru drepnir menn mínir allir utan þessir.En Egill þessi hefir aðra hönd ok er kallaðr Egill einhendi,ok vinnr hann meira sigr með þeiri, sem af er.Er þar búit um eitt sverð, ok er þat dverga smíði, oker því læst at fyrir ofan úlflið, en hans högg standastengir menn." Gekk Rögnvaldr þá til sætis ok datt dauðrniðr. Konungr mælti: "Eigi má ek þat þola, at þín séóhefnt." Ásmundr svarar: "Svá mætta ek helzt launayðr gott yfirlæti at finna Egil þenna." "Þat vil ekgjarna," sagði konungr, "ok hafið svá mikit lið semþér vilið." "Ekki em ek vanr at auka liði við jafnmargamenn," sagði Ásmundr, "en ef Egill hefir meira lið, þámunu landsmenn veita oss." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Gautreks_saga/chapter_6.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Rennir hét maðr ok var bóndi einn ríkr. Hann hafðiatsetr í ey þeiri, er síðan er Rennisey kölluð. Sú eyliggr fyrir Noregi norðr undan Jaðri. Hann hafði veritvíkingr mikill, áðr hann settist í búnað. Konu áttihann sér ok einn son barna. Sá hét Refr. Þá er hannvar ungr, lagðist hann í eldaskála ok beit hrís ok börkaf trjám. Hann var furðuliga mikill vexti. Ekki færðihann saur af sér, ok til einskis rétti hann sínar hendr,svá at öðrum væri til gagns. Faðir hans var fjárorkumaðrmikill, ok líkaði honum illa óþrifnaðr sonar síns.Refr varð frægr mjök at engum snotrleik né frama,heldr at því, at hann gerði sik athlægi annarra sinnahraustra frænda, ok þótti föður hans hann ólíkligr tilnokkurs frama, sem öðrum ungum mönnum var þátítt. Rennir bóndi átti einn þann grip, er hann hafðimeiri mætur á en öðrum sínum fjárhlutum. Þat vareinn uxi. Hann var bæði mikill ok skrautligr fyrirhorna sakir. Ristin váru horn á honum ok rennt gullií skurðina ok í stiklana ok svá silfri. Af silfri var festrmeðal horna uxanum ok þar á þrír gullhringar. Þessiuxi bar langt af öðrum uxum, þeim sem í landinuváru, sakir vaxtar ok alls kostar umbúðar. Var Rennirbóndi svá vandlátr um hann, at hann skyldi aldrigeymslulauss vera. Rennir var jafnan í bardögum meðVíkari konungi, ok var þeim vingott. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrómundar_saga_Gripssonar/chapter_5.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Eptir þetta var Hrómundr mjök frægr, vinsæll okstórgjöfull. Hann gaf einum manni, þeim er Hrókr hét,eitt sinn gullhring góðan, er vá eyri. Þat fekk Váli atvita ok drap Hrók á náttartíma, en tók hringinn. Ensem konungr vissi þetta, kvaðst hann skyldu launa Válaeinhvern tíma hans hrekki. Konungr átti tvær systr.Önnur þeira hét Dagný, en hin Svanhvít. Sú var framarat öllu, ok var engi hennar líki millum Svíþjóðarok Hálogalands. Hrómundr Gripsson var nú heimaok gerði sér kátt við Svanhvít ok forðast hvárki Válané Bíld. Hún mælti eitt sinn við Hrómund ok segirVáli ok Bíldr muni rægja hann við konung. Hannmælti: "Ek hræðumst engar argar fýlur, ok svá lengiþú vilt unna mér viðtals, þá mun ek tala við þik."Svá varð megn þessi rógburðr, at Hrómundr ok hansbróðir urðu at rýma frá konungs hirð ok fóru heimtil föður síns. Lítit hér eptir talar Svanhvít við Óláfkonung ok sagði: "Nú er Hrómundr dæmdr í brottfrá konungs hirð, hverr vára sæmd jók þó mest, enaptr í staðinn hafi þér með yðr þá tvá, er hvárki rækjafrægð né dáð." Konungr svarar: "Heyrt hefi ek getithann mundi fífla þik, ok skal sverðit skilja ykkar ást.""Lítt manstu nú," sagði hún, "þegar hann einn gekkí hauginn, en engi annarr þorði, ok fyrr mun Váliok Bíldr hengdr verða," sagði hún, gekk síðan snúðugtí brott. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Ásmundar_saga_kappabana/chapter_6.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú er at segja, hvat í Saxlandi er, at einn dag tóksystir hertuga til orða: "Svá vísa mér draumar til semoss muni sækja heim ágætr maðr, sá er oss muni verðaat mikilli hamingju ok váru ríki." Þeir bræðr tóku þvível, ok um kveldit þess dags sá þeir ríða at höllinnimikinn mann með ágætligum vápnum, ok hertugarnirgengu í móti honum ok buðu honum þar. Hann léztþat þigja mundu. Þeir settu hann milli sín, en systirþeira skenkti ok settist síðan á tal við hann ok bræðrhennar. Hún mælti þá: "Ekki er oss mjök kunnigt umyðra hagi, en sjá kunnu vér þat, at mikill tígnarsviprer yfir yðr, ok trúum vér, at nokkut gott leiði oss afþér ok þinni hérkvámu. Nú munu þér heyrt hafa, hverjanauð vér þolum fyrir ofríki Hildibrands Húnakappa.Vér gengum fyrst undir skattgjald, en nú skulum vérmæta á hverjum misserum hólmgönguboðum af hansberserkjum, ok skal æ bú standa við hverja hólmgöngu.Höfum vér nú svá misst bæði manna várra okbúa, ok nú eru eigi meir eptir en tólf bú várs hertugadæmis."Ásmundr svarar: "Frú," segir hann, "mikinnskaða kærið þér fyrir mér, ok nauðsyn væri at heptaþenna storm, ok til þess em ek hér kominn at verjayðvart ríki, ef ek fæ." Hertugarnir segja, at skammtmun líða, áðr kraft mun vera hólmgöngu. Ásmundrsvarar: "Þá verðr því at svara." Hann er nú þar í góðuyfirlæti. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Norna-Gests_þáttr/chapter_8.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Litlu síðar heyrðu vér getit níðingsvígs Starkaðar, erhann hafði drepit Ála konung í laugu. Var þat einndag, at Sigurðr Fáfnisbani reið til einhverrar stefnu, þáreið hann í einhverja veisu, en hestrinn Grani hljópupp svá hart, at í sundr stökk brjóstgjörðin ok fell niðrhringjan. En er ek sá, hvar at hún glóaði í leirinum, tókek upp ok færða ek Sigurði, en hann gaf mér. Hafi þérnú fyrir litlu sét þetta sama gull. Þá stökk Sigurðr afbaki, en ek strauk hest hans, ok þó ek leir af honum,ok tók ek einn lepp ór tagli hans til sýnis vaxtar hans."Sýndi Gestr þá leppinn, ok var hann sjau álna hár. Óláfrkonungr mælti: "Gaman mikit þykki mér at sögumþínum." Lofuðu nú allir frásagnir hans ok frækleik.Vildi konungr, at hann segði miklu fleira um atburðifrænda sinna. Segir Gestr þeim marga gamansamligahluti allt til aptans. Fóru menn þá at sofa. En um morgininneptir lét konungr kalla Gest ok vill enn fleiratala við Gest. Konungr mælti: "Eigi fæ ek skilit til fullsum aldr þinn, hver líkendi þat má vera, at þú sérmaðr svá gamall, at værir við staddr þessi tíðendi. Verðrþú at segja sögu aðra, svá at vér verðim sannfróðarium slíka atburði. Gestr svarar: "Vita þóttumst ek þatfyrir, at þér mundið heyra vilja aðra sögu mína, ef eksegða um gullit, hversu farit væri." Konungr mælti:"Segja skaltu víst." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_17.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Aðils konungr hrósaði nú sigri ok þóttist mjök hafaframazt, er hann vann konung svá ágætan sem Helgivar ok svá víðfrægr. Yrsa drottning mælti: "Eigi er einsættat hælast svá mjök, þótt þú hefir svikit þann mann,sem mér er mestr vandi við ok ek unna mest, ok fyrirþetta it sama verð ek þér aldri holl, ef þú átt við venzlamennHelga konungs. Berserkjum þínum ræð ek þegarbana, er ek má, ef nokkurir eru svá vaskir, at þat viligera fyrir mínar sakir ok sinnar snilldar." Aðils konungrbað hana at heitast ekki við sik né berserki sína,-- "því at þat skal þér eigi duga. En ek vil bæta þérföðurdauðann stórmannligum gjöfum með miklumfjárhlutum ok góðum gersemum, ef þú kannt at þekkjast."Drottning sefast við þetta ok þiggr sæmdir af konungi.Hún er þó óhæg síðan í skapsmunum, ok opt sathún um þat at gera berserkjum mein ok svívirðu. Aldrifinna menn, at drottning yrði allkát síðan eða í góðuskapi eptir fall Helga konungs, ok meira varð ósamþykkií höllinni en áðr hafði verit, ok ekki vildi drottningsæma við Aðils konung, ef hún skyldi ráða. Aðilskonungr þóttist nú stórum frægr gerast, ok þykkir núsá mestr maðr vera, er með honum er ok hans köppum.Sitr hann nú um hríð í sínu ríki ok hugsar engimuni reisa rönd við sér ok sínum berserkjum. Aðilskonungr var inn mesti blótmaðr ok fullr af fjölkynngi. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_14.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Inn mikli maðr kom þar at, sem Hálfdan lá ok flaktií sundr af sárum. Hann mælti til Sviða: "Svá lízt mérá sár Hálfdanar, at þau mætti græða, ef þau tekr góðrlæknir, en eigi ætla ek honum henta hræringar eðasjóferðir, ok því mun ek senda hann á land upp tilvinar míns, er Hriflingr heitir. Kona hans heitir Arghyrna.Þau eru læknar góðir, en eiga ómegð mikla oklifa við handbjörg sína, ok er slíkt kölluð hriflingabjörg.Nú mun Hálfdani ekki lífs auðit, ef þau getaekki at gert, ok mun hann þá koma til okkar." Hannfekk nú til trúnaðarmenn sína at flytja Hálfdan áland upp ok fekk þeim hundrað marka silfrs ok baðsegja þeim karli, at þau legði slíkan hug á at græðahann sem sjálfan sik, ef hann kæmi til þeira, ok þauskulu segja honum fulla vissu, hvert hann ætti þessat vitja, sem hann hafði látit græða. Fara þeir nú okfinna karl ok kerlingu ok segja þeim þat, þeim varboðit, ok færðu þeim féit, en þau sögðu bæði, at þettaværi þeim full skylda. Fóru sendimenn í burtu, enþau hjón tóku til at græða hann, ok var þat torsótt,því at sár hans váru mjök sollin, ok lá hann átjánvikur í sárum ok varð þó græddr at heilu, en tólfmánaði varð hann þar at vera, áðr en hann fekk aptrsinn styrk, ok þótti honum sá tími langr, því at honumkom jafnan í hug in fagra hönd ok þat gull okglófi, sem hann hafði misst. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_2__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_2", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_2", "text": {"0": "\u00d6gvaldr Rogalands konungr bj\u00f3 \u00e1 Roga \u00e1 J\u00f6surhei\u00f0i.H\u00fan er \u00ed milli Rogalands ok \u00deelamarkar. \u00deat kalla mennn\u00fa Vi\u00f0i. Hann f\u00f3r \u00e1 d\u00fdravei\u00f0i. Honum fylgdi hir\u00f0 hans,ok \u00fear f\u00e6ddi drottning svein \u00feann, er J\u00f6surr h\u00e9t. \u00deannf\u00f3stra\u00f0i Gunnvaldr Stor\u00f0arjarl. H\u00e6klingr v\u00edkingr komme\u00f0 her sinn \u00e1 hendr \u00d6gvaldi konungi. \u00cd \u00feeiri orrostufell \u00d6gvaldr konungr, ok var hann heyg\u00f0r \u00e1 \u00d6gvaldsnesi.Finnr inn au\u00f0gi af Akranesi, landn\u00e1mama\u00f0r, l\u00e1 vi\u00f0\u00d6gvaldsnes ok b\u00fainn til \u00cdslands ok spur\u00f0i, hversu fyrirl\u00f6ngu \u00d6gvaldr konungr fell. Hann heyr\u00f0i v\u00edsu \u00feessakve\u00f0na \u00ed hauginn:\"\u00deat var fyr l\u00f6ngu,er lei\u00f0 helduheldr hundmargirH\u00e6klings firar,sigldu um saltasl\u00f3\u00f0 birtinga.\u00de\u00e1 var\u00f0 ek \u00feessa\u00feorps r\u00e1\u00f0andi.\""}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Bósa_saga_ok_Herrauðs/chapter_9.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þessu næst sigldu þeir burt af Bjarmalandi, sem byrgaf, ok er þá eigi getit um ferð þeira, fyrr en þeirkómu heim í Gautland, ok höfðu þeir þá tvá vetr íburt verit. Þeir gengu nú fyrir konung, ok færði Bósihonum eggit, ok var þá brotin rauf á skurninu, ok váruþar í tíu merkr gulls, ok hafði konungr skurnit fyrirborðker. Bósi gaf konungi þat kerit, er hann tók afJómalanum, ok váru þeir nú sáttir.Í þenna tíma kómu þeir til hirðar konungs Dagfari okNáttfari, bræðr drottningar, ok váru þeir sendir af Haraldikonungi hilditönn í liðsbón, því at þá var settrtími til bardagans á Brávöllum, er mestr hefir veritá Norðrlöndum, sem segir í sögu Sigurðar hrings, föðurRagnars loðbrókar. Hringr konungr bað Herrauð farafyrir sik, en kveðst skyldu geyma brúðar hans á meðan,ok skyldu þeir þá vera sáttir um allt þat, sem þeirahafði í millum farit. Herrauðr gerði nú sem hans faðirbeiddi, ok fóru þeir Bósi með þeim bræðrum með fimmhundruð manna ok fundu Harald konung. Í þessiorrostu fell Haraldr konungr ok með honum fimmtánkonungar annars hundraðs, sem segir í sögu hans, okmargir aðrir kappar, þeir sem konungum váru meiri.Þar fellu þeir Dagfari ok Náttfari, en þeir Herrauðrok Bósi urðu báðir sárir ok kómust þó báðir ór bardaganum.Þá höfðu orðit þau umskipti í Gautlandi,sem síðar mun sagt verða, meðan þeir váru á burtu. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfdanar_saga_eysteinssonar_chapter_4__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfdanar_Saga_Eysteinssonar_Chapter_4", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfdanar_Saga_Eysteinssonar_Chapter_4", "text": {"0": "En \u00feessu n\u00e6st kallar konungr saman alla s\u00edna menn.Hann m\u00e6lti \u00fe\u00e1 til \u00dalfkels snillings ok H\u00e1lfdanar, sonars\u00edns: \"Sv\u00e1 er m\u00e1l me\u00f0 vexti,\" sag\u00f0i hann, \"at Sk\u00falijarl r\u00e6\u00f0r fyrir nor\u00f0r \u00ed \u00c1laborg. \u00dear er \u00e1 f\u00f3stri me\u00f0honum Ingiger\u00f0r, d\u00f3ttir Hergeirs konungs. Sk\u00fali erkappi mikill, ok er oss v\u00e1n, at hann muni koma \u00e1hendr oss me\u00f0 her. \u00dev\u00ed skulu \u00feit fara austr \u00e1 m\u00f3t honumok leggja landit undir ykkr, en f\u00e6ra m\u00e9r konungsd\u00f3ttur,ok ef \u00feit geti\u00f0 unnit landit, \u00fe\u00e1 skal \u00dalfkellvera \u00fear jarl fyrir drengiliga fylgd, er hann hefir m\u00e9rfylgt, ok skal ek f\u00e1 honum s\u00e6miligt kv\u00e1nfang, en H\u00e1lfdanskal eiga Ingiger\u00f0i, ef honum hugnast \u00feat r\u00e1\u00f0.\u00deeir bjuggu n\u00fa her sinn \u00dalfkell ok H\u00e1lfdan ok l\u00e9ttueigi fyrr en \u00feeir koma til \u00c1laborgar."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hervarar_saga_ok_Heiðreks/chapter_14.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | At öðrum degi hófu þeir sína orrostu ok börðustallan þann dag ok fóru at kveldi í herbúðir sínar. Þeirbörðust svá átta daga, at höfðingjar váru enn heilir,en engi vissi manntal, hvat margt fell. En bæði dagok nótt dreif lið til Angantýs af öllum vegum, ok þákom svá, at hann hafði eigi færa fólk en í fyrstu. Varðnú orrostan enn ákafari. Váru Húnar allákafir ok sáþá sinn kost, at sú ein var lífs ván, ef þeir sigruðust,ok illt mundi Gota griða at biðja. Gotar vörðu frelsisitt ok fóstrjörð fyrir Húnum, stóðu því fast, ok eggjaðihverr annan. Þá er á leið daginn, gerðu Gotar atgöngusvá harða, at fylkingar Húna svignuðu fyrir.Ok er Angantýr sá þat, gekk hann fram ór skjaldborginniok í öndverða fylking ok hafði í hendi Tyrfingok hjó þá bæði menn ok hesta. Raufst þá skjaldborgfyrir Húna konungum, ok skiptust þeir bræðr höggumvið. Þá fell Hlöðr ok Humli konungr, ok þá brastflótti á Húnum, en Gotar drápu þá ok felldu svá mikinnval, at ár stemmdust ok fellu ór vegum, en dalirváru fullir af hestum ok dauðum mönnum ok blóði.Angantýr konungr gekk þá at kanna valinn ok fannHlöð, bróður sinn. Þá kvað hann:"Bauð ek þér, bróðir,basmir óskerðar,fé ok fjölð meiðma,sem þik fremst tíddi;nú hefir þú hvárkihildar at gjöldumljósa baugané land ekki."Ok enn:"Bölvat er okkr, bróðir,bani em ek þinn orðinn,þat mun æ uppi,illr er dómr norna." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sturlaugs_saga_starfsama/chapter_3.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Einn tíma talar Ingólfr við þá Sturlaug ok fóstbræðr:"Hversu lengi skal svá fram fara, at þit fóstbræðr leikiztbarnleikum við sem meyjar til manna? Væri þatheldr röskra drengja siðr at fremja nokkut til framaeða biðja sér kvenna at minnsta kosti ok setjast í búok stýra ríki ok fé með föður sínum." Sturlaugr sagði:"Hvert skal ek mér konu biðja, er þú eggjar þess svámjök?" Ingólfr mælti: "Hringr jarl á sér dóttur, erheitir Ása in fagra. Hún er væn kona ok vel viti borin."Sturlaugr segir: "Ek em enn eigi mjök gamalltil kvánbæna ok lítt ráðinn í skapi, en þó mun ek þessaleita, ok ætla ek þó til lítils koma munu."Nú búa þeir ferð sína ok eru saman sex tigir manna,vel búnir at vápnum ok klæðum ok hestum. Ríða núleið sína ok koma at kveldi dags til Hrings jarls okfá þar viðtökur góðar. Gerði jarl veizlu góða ok merkiligaí móti þeim. Sátu þeir þar þrjár nætr. Ok einndag gengu þeir með jarli til skemmu Ásu, ok hefirSturlaugr frammi erendi sín ok biðr Ásu sér til handa.Jarl víkr til sjálfrar hennar. Nú segir jarl dóttur sinnitil þeira ok mælti svá: "Biðli áttu hér at svara, dóttir."Ása mælti: "Hvat heitir sá?" "Hann heitir Sturlaugr,"segir jarl. Ása segir: "Fyrir hví munda ek eiga þannmann, er jafnan vinnr heima búverk með móður sinniok gerir ekkert til frama?" Við þessi orð varð Sturlaugrreiðr mjök ok ríðr í brott ok heim. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Ásmundar_saga_kappabana/chapter_2.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Helgi hét konungr ágætr. Hann var hermaðr mikill.Helgi fór með herskipum á fund Buðla konungs okgerði honum orðsending, at hann mundi þar friðmaðrvera, ok kveðst vilja kannast við hann ok þiggja at honumveizlu. Konungr tók því vel. Helgi konungr gekkupp til hallar ok fekk þar góðar viðtökur. Hildibrandrhét faðir Helga konungs, er réð fyrir Húnalandi. Helgikonungr mælti þá: "Birta mun ek minn vilja til yðarmeð tilmæli ráðahags við dóttur yðra. Má ek sjá hvárttveggjaat þessu sæmd, mik til landvarnar við yðr, enríki yðart til móts." Buðli konungr segir: "Ek vil yðruerendi vel svara með samhuga hennar við oss." Ok síðanvar þetta mál kært við hana, en hún geldr til samþykkivilja föður síns, ok er nú aukin veizlan eptirtíginna manna sið, ok fær Helgi konungr Hildar, dótturBuðla konungs, ok síðan váru þeir mágar samhuga, okvar Buðla konungi mikit traust at Helga konungi.Þau Hildr áttu son, er Hildibrandr hét, er mannavar vænstr, ok þegar er hann dróst á fætr, þá mæltiHelgi konungr, faðir hans: "Þinn fóstrfaðir skal veraHildibrandr inn ríki, faðir minn, í Húnalandi, ok erþá vænst, at þín forlög verði mátuligust." Helgi konungrsendi nú þangat sveininn. Hildibradr konungrtók ágætliga við honum ok kveðst vænta, at þar mundiupp fæðast einn kappi. Eptir þat fór Helgi konungr íhernað, en Buðli konungr gerðist gamall löndum atstýra. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sturlaugs_saga_starfsama_chapter_2__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Sturlaugs_Saga_Starfsama_Chapter_2", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Sturlaugs_Saga_Starfsama_Chapter_2", "text": {"0": "V\u00e9freyja h\u00e9t kona, mikilh\u00e6f ok au\u00f0ug, ok haf\u00f0i b\u00fait\u00e1 \u00feeim b\u00e6 V\u00e9. Sonu \u00e1tti h\u00fan tv\u00e1. H\u00e9t annarr Rau\u00f0r,en annarr Hrafn. B\u00e1\u00f0ir v\u00e1ru \u00feeir miklir ok sterkirmenn ok vel b\u00fanir at v\u00e1pnum ok kl\u00e6\u00f0um. F\u00f3stri V\u00e9freyjuh\u00e9t Svipu\u00f0r. \u00deau v\u00e1ru b\u00e6\u00f0i margv\u00eds ok fr\u00f3\u00f0 \u00edflestu. H\u00fan \u00e1tti b\u00e6 g\u00f3\u00f0an, ok v\u00e1ru tvennar dyrr \u00e1. Sath\u00fan \u00fear hvern dag ok horf\u00f0i sinn dag \u00ed hverjar dyrr.Kom henni f\u00e1tt \u00f3vart. Jafnan spann h\u00fan l\u00edn. H\u00fan sat\u00e1 st\u00f3li. H\u00fan ger\u00f0ist mj\u00f6k rau\u00f0eyg\u00f0 af elli, en \u00fe\u00f3 s\u00e1 h\u00fan,er nokkut f\u00f3r at gar\u00f0i, hvat sem at f\u00f3r, \u00fev\u00ed at f\u00e1tt komhenni \u00f3vart. \u00c1sa in fagra var \u00fear \u00e1 f\u00f3stri, me\u00f0an h\u00fanvar ung, ok nam \u00fear kunn\u00e1ttu. V\u00e9freyja unni hennimikit ok hv\u00e1r annarri \u00feeira."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_2.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Í þenna tíma réð fyrir Aldeigjuborg konungr sá, semHergeirr hét. Hann var við aldr. Ísgerðr hét kona hans.Hún var dóttir Hlöðvis konungs af Gautlandi. Bræðrhennar váru þeir Sigmundr, er var stafnbúi Haraldskonungs ins hárfagra, ok Oddr skrauti, faðir Gull-Þóris,er getr í Landnámabók á Íslandi. Þau áttu eina dóttur,er Ingigerðr hét. Hún var allra meyja fríðust ok svástór vexti sem karlmaðr. Flestir hlutir váru henni velgefnir. Hún var at fóstri með jarli þeim, er Skúli hét.Hann réð fyrir Álaborg ok jarlsríki því, sem þar látil. Hann var sagðr bróðir Heimis, fóstra BrynhildarBuðladóttur, er getr í sögu Ragnars konungs loðbrókar.Skúli var kappi mikill ok manna vitrastr.Kolr hét maðr. Hann var þræll Skúla. Hann varmikill maðr ok svá sterkr, at hann hafði tólf karla afl,til hvers sem hann gekk. Þat mátti kalla, at hann hefðimest ráð með jarlinum. Hann var honum dyggr. Dótturátti hann sér. Sú hét Ingigerðr ok var allra meyjafríðust ok mjök lík Ingigerði konungsdóttur bæði ávöxt ok yfirlit, en eigi var náttúra þeira lík, því atIngigerðr konungsdóttir var vel siðuð, en nafna hennarvar in mesta fála, en þó var hún vel mennt, því atkonungsdóttir hafði kennt henni hannyrðir, ok var húniðuliga í skemmu hennar.Skúli jarl unni mikit fóstru sinni. Eigi var Skúlikvángaðr. Íþróttamaðr var hann svá mikill, at engimaðr komast til jafns við hann. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_3__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_3", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_3", "text": {"0": "Gunnvaldr jarl ok Kollr b\u00e1\u00f0u einnar konu b\u00e1\u00f0ir,ok fekk Gunnvaldr. Eptir \u00feat kom Kollr me\u00f0 li\u00f0 mikit\u00ed Stor\u00f0 \u00e1 laun, ok l\u00f6g\u00f0u eld \u00ed h\u00fas Gunnvalds Roga.Gunnvaldr gekk \u00fat ok var drepinn.\u00de\u00e1 haf\u00f0i J\u00f6surr verit konungr nokkura stund. S\u00ed\u00f0arf\u00f3r hann me\u00f0 li\u00f0 mikit at hefna f\u00f3stra s\u00edns. Ok er Kollrs\u00e1 sigling hans, \u00fe\u00e1 hlj\u00f3p hann \u00e1 herskip s\u00edn ok sigldinor\u00f0r um Har\u00f0s\u00e6 \u00ed Grafdalsv\u00e1g. \u00de\u00e1 kom Alrekr konungrtil m\u00f3ts vi\u00f0 Koll f\u00e1mennr, \u00fev\u00ed at hann vissi eigi\u00f3fri\u00f0ar v\u00e1n. \u00de\u00e1 b\u00f6r\u00f0ust \u00feeir J\u00f6surr konungr, ok fellu\u00feeir Alrekr konungr ok mestr hlutr li\u00f0s \u00feeira. V\u00edkarr,sonr Alreks, kom eigi fyrr \u00f3r li\u00f0safna\u00f0i en J\u00f6surr konungrvar brott farinn. \u00cd \u00feeiri fer\u00f0 lag\u00f0i J\u00f6surr undirsik r\u00edki \u00feat allt, er \u00e1tt haf\u00f0i Kollr."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_Gautrekssonar/chapter_10.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Svá er sagt, at eptir þessa elting Svía snúa þeir tilhallar sinnar. Lætr konungr ræsta höll sína ok bera ábraut þá, er fallit höfðu. Spyrjast nú þessi tíðendi víða,ok þótti þessi ferð in hæðiligasta. Sem konungr varkominn í sæti við hirð sína í annat sinn, spurði Svíakonungr,hvárt þeir kenndi nokkut þenna mann, erþá hefði svá gabbat. Þeir svöruðu ok sögðu, at hannhéti Hrólfr ok var konungr á Gautlandi. "Er hannauðkenndr," sögðu þeir, "sakir vaxtar ok vænleiks."Konungr mælti: "Skjótt kenndum vér hann at frásögnmanna, ok er slíkt afburðarmaðr ok mun vera vitrmaðr ok þolinn, ok sýndist maðrinn staðfastligr, okmunda ek ætla, at væri óbráðreiðr ok þrár á þat, semhann færi fram, ok svá skulu vér við búast sem þessimaðr muni vitja optar á várn fund Svíanna. Skulu vérleita at smiðum ok láta virki gera um allan stað várn,harðla styrkt ok rammgert, ok búa síðan með þeiri vélfimi,at eigi megi sækja, hvárki með eldi né járni, þvíat ek hygg, at þessi konungr hyggi á hendr oss."Sem þetta var allt gert eptir konungs vilja ok forsögn,lætr Þórbergr konungr þar í búa með vígvélumbæði valslöngur ok skoteld. Er þetta vígi svá öruggtgert, at flestum þótti ólíkendi, at vinna mætti, ef vaskirmenn væri í virkinu. Þykkist konungr nú hafa umöruggt at sitja, bíðr nú kátr ok glaðr við sína mennþess, er at höndum kemr. Má nú engi á hans fund komastutan hans orlof. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrómundar_saga_Gripssonar/chapter_2.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þeir bræðr kómu aptr til konungs ok sögðu honumtíðendin. Konungr bauð at halda til orrostu, ok svávar gert. Hittust þeir, ok tókst þar harðr bardagi. Þeirbræðr gengu vel fram. Kári hafði jafnan átta eða tólfí hverju höggi. Hröngviðr sá þetta. Hljóp hann uppá konungs skip til Kára ok lagði sverðinu í gegnumhann. Þegar Kári hafði fengit sárit, segir hann til konungs:"Lifið heilir, herra, ek mun hjá Óðni gista."Hröngviðr vá Örnúlf upp á spjóti sínu. Eptir fall þeirabræðra kallar Hröngviðr, at þeir skuli upp gefast. Erþá illr kurr í liði konungs. Engi járn bitu Hröngvið.Nú er þess getit, at Hrómundr Gripsson var í fylgdmeð konungi. Hann tekr sér kylfu í hönd, bindr sérgrátt ok sítt geitarskegg ok setr síðan hatt á höfuð sér,veðr svá fram ok finnr þá bræðr báða dauða, tekr uppmerki konungs ok lemr með kylfunni blámenn tildauða. Hröngviðr spyrr, hverr sá væri, -- "eða er þettanokkut faðir hans illa Kára?" Hrómundr segir nafnsitt ok kveðst hefna vilja þeira bræðra, -- "en eigi varKári mér skyldr. Samt skal ek drepa þik." Ok í þvígaf hann Hröngviði kylfuhögg svá mikit, at hann barhallt höfuð eptir ok mælti: "Ek hefi verit víða í bardögumok aldri fengit þvílíkt högg." Annat högg slóHrómundr til Hröngviðar, svá at haussinn brotnaði.Í þriðja höggi missti hann lífit. Eptir þat gengu þeir,sem eptir lifðu, allir á hendr konungi, ok lyktaðist svábardaginn. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sögubrot_af_nokkurum_fornkonungum_í_Dana-_ok_Svíaveldi/chapter_5.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ok í þann tíma, er Haraldr konungr hilditönn settistí ríkin, Svíþjóð ok Danmörk, var sá konungr í Reiðgotalandi,er hét Hildibrandr ok var ríkr konungr okhermaðr mikill. Ok er hann tók at eldast, settist hannat löndum. Hann átti tvau börn. Sonr hans hét Hildir,en Hildr dóttir. Hún var allra meyja fríðust ok skapstórmjök. Ok er konungr var mjök gamall, tók hann banasótt.Ok er sóttin tók at honum at líða, heimtir hannson sinn til sín ok réð honum mörg heilræði ok segir,at þat var it fyrsta, at hann gifti systur sína langt íbrott, ok þat með, at hann miðlaði henni engan hlutaf jörðum í landi sínu, ok þat it þriðja, at hann fengihenni enga þjónunarmenn, at hún mætti með valdihalda sik ok menn sína. "Mun nú skilja várar samvistur.Halt ok sömum vinum, sem ek hefi haft, er þú ertungr maðr ok þarft forsjá at skipa ríkit." Konungr andaðist,en landsmenn stefna fjölmennt þing at landslögum.Ok á þinginu setja þeir Hildi konungsson í hásætiok gefa honum konungs nafn; sverja þeir honumhlýðni, en hann þeim landslög. Ok eptir þat gerirhann veizlu mikla ok erfi eptir föður sinn ok fagnaðarölvinum sínum, gefr nafnbætr öllum vinum sínumok ríkismönnum, sem fyrr höfðu haft með gamlakonungi. Ok er skipat var ríkit með þessum hætti, gengrHildr konungsdóttir fyrir bróður sinn, lýtr honum okkveðr hann blíðum orðum ok fögrum, talar ok.... -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_9.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Síðan hurfu þeir aptr til valsins ok létu kanna valinn.Váru þá heim færðir til borgarinnar konungarnir,Haraldr ok Erlingr, ok þat sárra manna, er græðandivar, ok var þeim öllum græðsla fengin. Urðu þeir bráttheilir sára sinna konungarnir, Haraldr ok Erlingr, okvar þá þegar tilbúin ágæt veizla öllu stórmenni. Þakkaðikonungr þeim feðgum frægiligt fylgi, þó einnamest Sörla inum sterka. Þótti þá eigi á Norðrlöndumvera frægri maðr en Sörli. Haraldr konungr mælti tilSörla: "Hver laun vilið þér nú af oss kjósa fyrir yðraliðveizlu, sem þér hafið oss sýnt, því at ef vér hefðumeigi yðar vaskleiks at notit, mundi Noregr allr ór hendioss. Skal nú yðr þat kunngera, at engan hlut veit ekþann í minni eigu, er yðr skal of góðr vera, hvers semóska vilduð." Var þat allra manna mál, at konungrmundi vilja gifta Sörla dóttur sína, ef hann vildi hanakjósa, en Sörli svaraði máli konungs á þessa leið:"Herra konungr," sagði hann, "eigi em ek svá naumlátrsem þræll þurfandi, at ek vili mútur taka á aflimínu. Þætti oss heldr meiri sómi, at vár frægð mættisem víðast út borin verða heldr en þiggja gjafir af yðrhér fyrir, þat er í fjarlægar álfur færast mætti." Eptirþetta var lokit veizlunni, ok heldu allir höfðingjar áburt, hverr til síns heimkynnis. Fór Erlingr ok synirhans til Upplandaríkis ok váru áðr með sæmiligumgjöfum út leiddir af Haraldi konungi. Ok sat nú Sörlium kyrrt þenna vetr. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Brönufóstra/chapter_13.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Einn tíma býðr Áki konungi til veizlu. Konungr fórvið margan mann, ok var þar Hálfdan í ferð, Sigurðrok Sigmundr, ok veitti Áki vel ok var kátr við Hálfdan.Einn dag veizlunnar var þat, er þeir Hálfdan ok hansfélagar drukku í einum kastala ok Áki hjá þeim, enkonungr ok hans menn váru í öðrum stað. Áki var allkátrok bar þeim ákaft drykkinn. Ok með því at drykkrinnvar áfengr, duttu þeir skjótt niðr sofandi. Ákikallar þá at sér sína menn ok lætr bera eld at kastalanumok ætlar at brenna þá inni. Eigi vissi konungrþetta. Kastalinn tekr nú at loga ok svá klæði þeirafóstbræðra. Í því bili kom kona ein fram ór skóginum.Hún var stór vexti ok veðr þegar eldinn ok tekrþá fóstbræðr alla í fang sér ok berr þá út ór eldinumfram á skóginn. Þar vaknar Hálfdan ok sér, at Branaer þar komin. Hún mælti: "Þat er forn orðskviðr oker sannr, seint er afglapa at snotra, þar sem þú átthlut at. Ek varaða þik, at þú skyldir eigi láta Ákasvíkja þik. Hefi ek nú gengit frá meyjunni viku gamalli,ok trúi ek, at hún sé orðin fífl, ok má ek eigi hér veralengr." Skildu þau þá at sýn, en eigi at vináttu. Þávakna þeir bræðr ok fara heim með Hálfdani ok sögðukonungi, hvat Áki hafði gert, en konungr gaf sér fáttat, því at hann var vinr Áka.Nú skal segja frá Áka ok hans mönnum, at þegarþeir sjá konuna, hlaupa þeir í skóginn mjök hræddir,ok er Áki nú fyrst ór sögunni. Konungr kom heimeptir tíðendin. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_14__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_14", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_14", "text": {"0": "Gunnl\u00f6\u00f0 f\u00f3r til valsins um n\u00f3ttina at leita sonasinna. H\u00fan fann Innstein dau\u00f0an, en \u00datstein s\u00e6r\u00f0an til\u00f3l\u00edfis ok B\u00e1r\u00f0 ok Bj\u00f6rn. H\u00fan \u00f3k \u00feeim til b\u00e6jar okgr\u00e6ddi \u00fe\u00e1 \u00e1 laun ok sendi \u00fe\u00e1 si\u00f0an su\u00f0r til Sv\u00ed\u00fej\u00f3\u00f0ar.F\u00f3ru \u00feeir Bj\u00f6rn ok B\u00e1r\u00f0r \u00e1 fund S\u00f6lva konungs, m\u00f3\u00f0urbr\u00f3\u00f0urH\u00e1lfs konungs, en \u00datsteinn f\u00f3r til Danmerkrtil Eysteins konungs, fr\u00e6nda s\u00edns. Hr\u00f3kr inn svarti haf\u00f0im\u00f6rg s\u00e1r ok st\u00f3r. Hann gekk um n\u00f3ttina fr\u00e1 orrostuok kom til kotb\u00f3nda eins, er Sk\u00f3gkarl h\u00e9t. \u00dear var hann,ok v\u00e1ru bundin s\u00e1r hans. Karl flutti hann nor\u00f0r \u00ed Sogntil Geirmundar hersis, f\u00f6\u00f0urbr\u00f3\u00f0ur s\u00edns. \u00dear var hanngr\u00e6ddr \u00e1 laun ok f\u00f3r um haustit til Upplanda ok austrtil Gautlands. Hann kom til Haka konungs \u00e1 Sk\u00e1neyok var me\u00f0 honum um vetrinn."}} -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__norna-gests_attr_chapter_10__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Norna-Gests_\u00de\u00e1ttr_Chapter_10", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Norna-Gests_\u00de\u00e1ttr_Chapter_10", "text": {"0": "Enn spur\u00f0i konungr Gest: \"Hvar hefir \u00fe\u00fa \u00feess komittil konunga, er \u00fe\u00e9r hefir bezt \u00fe\u00f3tt?\" Gestr segir: \"Mestgle\u00f0i \u00fe\u00f3tti m\u00e9r me\u00f0 Sigur\u00f0i ok Gj\u00fakungum. En \u00feeirLo\u00f0br\u00f3kar synir v\u00e1ru menn sj\u00e1lfr\u00e1\u00f0astir at lifa semmenn vildu. En me\u00f0 Eireki at Upps\u00f6lum var s\u00e6la mest.En Haraldr konungr h\u00e1rfagri var vandastr at hir\u00f0si\u00f0umallra fyrrnefndra konunga. Ek var ok me\u00f0 Hl\u00f6\u00f0v\u00e9 konungi\u00e1 Saxlandi, ok \u00fear var ek pr\u00edmsigndr, \u00fev\u00ed at ekm\u00e1tti eigi \u00fear vera elligar, \u00fev\u00ed at \u00fear var kristni velhaldin, ok \u00fear \u00fe\u00f3tti m\u00e9r at \u00f6llu bezt.\" Konungr m\u00e6lti:\"M\u00f6rg t\u00ed\u00f0endi muntu segja kunna, ef v\u00e9r viljumspyrja.\" Konungr fr\u00e9ttir n\u00fa margs Gest. En Gestr segir\u00feat allt greiniliga, ok um s\u00ed\u00f0ir talar hann sv\u00e1: \"N\u00fam\u00e1 ek segja y\u00f0r, hv\u00ed at ek em Norna-Gestr kalla\u00f0r.\"Konungr sag\u00f0ist \u00feat heyra vilja."}} -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__fra_fornjoti_ok_hans_ttmonnum_chapter_3__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Fr\u00e1_Fornj\u00f3ti_Ok_Hans_\u00c6ttm\u00f6nnum_Chapter_3", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Fr\u00e1_Fornj\u00f3ti_Ok_Hans_\u00c6ttm\u00f6nnum_Chapter_3", "text": {"0": "Beitir fekk Noreg.G\u00f3rr hefir ok verit kalla\u00f0r s\u00e6konungr. Hans synirv\u00e1ru \u00feeir Heiti ok Beiti. \u00deeir v\u00e1ru s\u00e6konungar ok ofstopamennmiklir. \u00deeir gengu mj\u00f6k \u00e1 r\u00edki sona N\u00f3rs,ok \u00e1ttu \u00feeir margar orrostur, ok sigru\u00f0ust \u00fdmsir. Beitirlag\u00f0i inn \u00ed \u00der\u00e1ndheim ok herja\u00f0i \u00fear. Hann l\u00e1 \u00fear,er n\u00fa heitir Beitis\u00e6r e\u00f0a Beitist\u00f6\u00f0. \u00dear l\u00e9t hann dragaskip \u00f3r Beitist\u00f6\u00f0 innanver\u00f0ri ok nor\u00f0r yfir Eiskruei\u00f0;\u00fear ganga Naumudalir at nor\u00f0an. Hann settist \u00ed lyptingok helt um hj\u00e1lmv\u00f6l ok eigna\u00f0ist land allt \u00feat, ervar \u00e1 bakbor\u00f0a, ok eru \u00fear margar bygg\u00f0ir. Heitir, sonrG\u00f3rs, var fa\u00f0ir Svei\u00f0a s\u00e6konungs, f\u00f6\u00f0ur H\u00e1lfdanar insgamla, f\u00f6\u00f0ur \u00cdvars Upplendinga jarls, f\u00f6\u00f0ur Eysteinsglumru, f\u00f6\u00f0ur R\u00f6gnvalds jarls ins r\u00edka ok ins r\u00e1\u00f0svinna."}} -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_9__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_9", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_9", "text": {"0": "Hj\u00f6rleifr konungr ok Hildr in mj\u00f3va \u00e1ttu tv\u00e1 sonu.H\u00e9t inn ellri Hj\u00f6r\u00f3lfr, en inn yngri H\u00e1lfr. Hj\u00f6rleifrkonungr fell \u00ed v\u00edkingu. \u00c1smundr h\u00e9t konungr. Hannfekk Hildar innar mj\u00f3vu ok f\u00f3stra\u00f0i sonu Hj\u00f6rleifskonungs.\u00de\u00e1 er Hj\u00f6r\u00f3lfr var \u00ferett\u00e1n vetra, \u00fe\u00e1 bj\u00f3st hann atfara \u00ed herna\u00f0. Hann haf\u00f0i hvert skip, er hann fekk,sm\u00e1 ok st\u00f3r, n\u00fd ok forn, ok hvern mann, er hann fekk,frj\u00e1lsan ok nau\u00f0gan. \u00deeir h\u00f6f\u00f0u margt til v\u00e1pna:stengr ok stafi, klumbur ok kraka. Fyrir \u00fe\u00e1 s\u00f6k er \u00featkallat s\u00ed\u00f0an Hj\u00f6r\u00f3lfsf\u00e6ri, er \u00f3fimligt er. En er hannkom til orrostu vi\u00f0 v\u00edkinga, \u00fe\u00e1 treystist hann li\u00f0sfj\u00f6ldaok lag\u00f0i til orrostu. Hann haf\u00f0i li\u00f0 \u00f3k\u00e6nt ok v\u00e1pnlaust,ok fell margt li\u00f0 hans, en sumt fl\u00fd\u00f0i, ok komvi\u00f0 \u00feat aptr at hausti, ok var\u00f0 hann l\u00edtill ma\u00f0r fyrirs\u00e9r."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_þáttr_eða_Heðins_saga_ok_Högna/chapter_5.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hjarrandi hefir konungr heitit. Hann réð fyrir Serklandi.Hann átti sér drottningu ok einn son, þann erHeðinn er nefndr. Hann var snemma afreksmaðr atafli, vexti ok atgervi. Hann lagði í hernað á æskualdriok gerðist sækonungr ok herjaði víða um Spanía okGræcia ok öll nálæg ríki, svá at hann skattgildi undirsik tuttugu konunga, svá at allir heldu af honum landok lén. Heðinn sat á vetrum heima í Serklandi.Þat er sagt einhvern tíma, at Heðinn fór á skóg meðhirð sinni. Hann varð staddr í rjóðri einn sinna manna.Hann sá konu sitja á stóli í rjóðrinu, mikla vexti okfríða sjónum. Hún kvaddi Heðin kurteisliga. Hannspurði hana at nafni, en hún nefndist Göndul. Síðantalast þau við, spyrr hún hann at stórvirkjum sínum,en hann sagði henni allt af létta ok spurði hana, hvárthún vissi nokkurn konung sér jafnan at hreysti okharðræði, frægðum ok framkvæmdum. Hún kveðstþann vita, er ekki skyrti við hann ok eigi þjónuðu síðrtuttugu konungar en honum, ok kvað hann Högnaheita ok sitja norðr í Danmörk. "Þat veit ek," sagðiHeðinn, "at þat skulum vit reyna, hvárr okkar fremrier." "Mál mun þér," segir Göndul, "til manna þinna;þeir munu leita þín." Síðan skilja þau, ferr hann tilmanna sinna, en hún sat þar eptir. Þegar at várdögumbýr Heðinn ferð sína, hefir einn dreka ok á þrjú hundruðmanna. Hann heldr norðr í heima; hann siglir þatsumar ok þann vetr. At várdögum kom hann í Danmörk. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_Gautrekssonar/chapter_16.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þá réð konungr fyrir Garðaríki, er Hálfdan hét.Hann var vitr konungr ok vinsæll. Hann á dóttur einafríða, þá er Álof hét. Hálfdan konungr unni mikitdóttur sinni. Þótti hún inn bezti kostr í öllu Garðaríkiok þótt víðara væri um leitat. Þórir hét maðr. Hannvar öndugishöldr Hálfdanar konungs. Hann var bæðimikill ok sterkr. Hann var kallaðr járnskjöldr. Hannhafði lengi verit þar landvarnarmaðr.Með Hálfdani konungi váru tólf berserkir. Þeir váruillir ok ódælir. Engan þeira beit járn. Tveir eru nefndiraf þeim, hét annarr Hrosskell, en annarr Hesthöfði.þeir váru bræðr. Svá er frá þeim sagt, at þeir óðu eldaok gengu sjálfráðir á vápn, þá er berserksgangr komá þá. Þeir drápu bæði menn ok fé ok allt þat, er fyrirvarð ok eigi vildi undan þeim láta, ok eirðu engu,meðan sá óhugr var á þeim, en þá þetta rann af þeim,váru þeir svá máttlitlir, at þeir höfðu eigi allnær hálfanstyrk sinn, ok var sem þeir væri þá svá veikir semþeir menn, er í sóttum hefði legit. Helzt þat um dægreða því nær. Hálfdan konungr hafði mikit traust áþeira framgöngu, svá at engir konungar treystu viðhann at stríða. Konungr unni mikit dóttur sinni, okþótt konungar bæði hennar, þá stukku allir undan viðgys ok gabb, er berserkir gerðu at þeim. Þóttust allirhólpnir, er ór þessu kallsi kómust. Við þetta gerðistkonungsdóttir kostvönd ok vildi engum játa, þótt hennarbæði. Sitja nú um kyrrt, því at öllum leiddist hennarandsvör. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfs_saga_ok_halfsrekka_chapter_13__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_13", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfs_Saga_Ok_H\u00e1lfsrekka_Chapter_13", "text": {"0": "Sv\u00e1 er h\u00e9r sagt, at H\u00e1lfr konungr ok H\u00e1lfsrekkark\u00e6mist \u00fat \u00f3r eldinum ok H\u00e1lfr konungr felli fyrir ofreflili\u00f0s ok sveit hans. Innsteinn kva\u00f0, er konungr var fallinn:\"H\u00e9r s\u00e1 ek allaeinum fylgjajafnr\u00f6skliga\u00f6\u00f0lings syni.Hittumst heilir,\u00fe\u00e1 he\u00f0an l\u00ed\u00f0um,er eigi l\u00e9ttaral\u00edf en dau\u00f0i.\"\u00de\u00e1 komu H\u00e1lfsrekkar til orrostu, \u00feeir sem vi\u00f0 skiph\u00f6f\u00f0u verit. \u00dear fell mikill hlutr H\u00e1lfsrekka. Orrostanhelzt allt til n\u00e6tr, \u00e1dr Innsteinn fell. Innsteinn kva\u00f0:\"Hr\u00f3kr er fallinnme\u00f0 hertogafr\u00e6kn at f\u00f3tumf\u00f3lks oddvita.Eigum \u00d3\u00f0niillt at gjalda,er hann sl\u00edkan konungsigri r\u00e6nti.Ek hefi \u00fati\u00e1tj\u00e1n sumurfylgt fullhugaflein at rj\u00f3\u00f0a.Skal ek eigi annaneiga drottingunnar gjarnann\u00e9 gamall ver\u00f0a.H\u00e9r mun Innsteinntil jar\u00f0ar hn\u00edgahorskr at h\u00f6f\u00f0ihers oddvita.\u00deat munu seggirat s\u00f6gum gera,at H\u00e1lfr konungrhl\u00e6jandi d\u00f3.\""}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_Gautrekssonar/chapter_34.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú er at segja frá ferð konunganna, Ketils, Ingjaldsok Þornbjargar drottningar. Þau bjuggu her sinn útok höfðu sex tigu skipa, öll stór ok vel skipuð, tókstþeim it greiðligasta, kómu við Írland þá sömu nótt, erHrólfr konungr var tekinn úr dýflissu, þeiri er hannhafði verit í settr ok ætlaðr þar hæðiligr dauði afHrólfi Írakonungi. En hann þorði ekki út at gangafyrir því mikla trölli ok engi hans manna. Ok er þeirKetill kómu, sáu þeir skipastól mikinn ok kenndu mörgaf þeim, er átt hafði Hrólfr konungr Gautreksson. Engimaðr var á þeim skipum. Brá þeim mjök við þetta,þóttust þeir vita, hver tíðendi þar mundu orðit hafa.Fara þeir nú með miklum gný ok ákafa til hallarinnar,sáu skjótt þau merki, er þar höfðu orðit. Var þarmargr maðr hryggr. Spyrr Þornbjörg drottning, hvatþá skyldi til ráðs taka. Ketill mælti: "Nú skal mínumráðum fram fara. Skal nú bera eld at hverri skemmu,húsi ok þorpi ok brenna allt upp, þat fyrir verðr."Drottning mælti: "Ekki eru þetta mín ráð. Mun hérþat eitt fjölmenni eptir, at vér munum hafa nóganliðsafla til við þá at ráða. Mun Hrólfr konungr ok hansmenn svá hafa við skilit, áðr en hann hafi látit líf sitt.Má ok ske, at þeir byggi hér eitthvert herbergi, er vérviljum eigi mein gera heldr en sjálfum oss. Sé ek ok,at borgin er órudd af dauðum mönnum, þeim er fallithafa í þessum bardaga." Ketill kvaðst nú ráða skyldu.Var nú þegar eldr kveyktr ok borinn at alls staðar. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfdanar_saga_eysteinssonar_chapter_22__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfdanar_Saga_Eysteinssonar_Chapter_22", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfdanar_Saga_Eysteinssonar_Chapter_22", "text": {"0": "\u00deessu n\u00e6st haf\u00f0i H\u00e1lfdan \u00feing vi\u00f0 landsmenn ok l\u00fdsti\u00fev\u00ed, at herf\u00f6r skyldi vera til Bjarmalands innan m\u00e1na\u00f0ar.Menn t\u00f3ku vel undir \u00feat, ok bjuggust allir afskyndingi ok k\u00f3mu til Bjarmalands, ok var Sk\u00fali jarl\u00fear \u00ed fer\u00f0. Var \u00fear ekki mikil m\u00f3ttaka. L\u00f6g\u00f0ust \u00feeirland allt undir sik. E\u00f0n\u00fdju, d\u00f3ttur H\u00e1reks konungs,t\u00f3k H\u00e1lfdan \u00e1 sitt vald. Grundi h\u00e9t sonr H\u00e1reks konungs.Hann var \u00fe\u00e1 \u00fer\u00e9vetr. Hann var \u00e1 f\u00f3stri me\u00f0 Bjartmarijarli, syni Raknars konungs, er gera l\u00e9t Raknarssl\u00f3\u00f0ann.Hann ger\u00f0ist H\u00e1lfdani handgenginn. Eptir \u00feettabj\u00f3st H\u00e1lfdan \u00e1 burt \u00fea\u00f0an ok heim til Aldeigjuborgar.Haf\u00f0i hann \u00fe\u00e1 \u00ed burt verit fimm vetr. Ur\u00f0u mennhonum \u00fear fegnir. Drottning t\u00f3k vel vi\u00f0 d\u00f3ttur sinniok \u00feakka\u00f0i b\u00e6\u00f0i H\u00e1lfdani ok Sk\u00fala jarli, hversu vel \u00feeirh\u00f6f\u00f0u til hennar gert."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_26.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Maður er nefndur Þorsteinn. Hann var sonur Þorkels kugga, Þórðarsonar gellis, Ólafssonar feilans, Þorsteinssonar rauðs, Auðarsonar djúpauðgu. Móðir Þorsteins Kuggasonar var Þuríður dóttir Ásgeirs æðikolls. Ásgeir var föðurbróðir Ásmundar hærulangs. Þorsteinn Kuggason átti eftirmál um vígið Þorgils Mákssonar jafnfram Ásmundi hærulangi. Gerði hann nú orðsending til Þorsteins að hann kæmi til móts við hann. Þorsteinn var kappi mikill og ofstopamaður hinn mesti. Fór hann þegar til móts við Ásmund frænda sinn og töluðu þeir um vígsmálið. Var Þorsteinn hinn ákafasti, kvað hér eigi skyldu fébætur fyrir koma, sagði að þeir hefðu nógan frænda afla til þess að annaðhvort kæmi fyrir vígið sekt eða mannhefndir. Ásmundur kvaðst honum mundu að fund fylgja hverju sem hann vildi fram fara. Riðu þeir norður til Þorvalds frænda síns, og beiddi hann liðveislu en hann játaði honum því skjótt. Bjuggu þeir málið til á hendur Þorgeiri og Þormóði. Þorsteinn reið heim til bús síns. Hann bjó þá í Ljárskógum í Hvammssveit. Skeggi bjó í Hvammi. Hann réðst í málið með Þorsteini. Skeggi var sonur Þórarins fylsennis, Þórðarsonar gellis. Móðir Skeggja var Friðgerður dóttir Þórðar frá Höfða. Þeir fjölmenntu mjög til alþingis og héldu málum fram með miklu kappi. Riðu þeir Ásmundur og Þorvaldur norðan til með sex tigu manna og sátu í Ljárskógum margar nætur. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__grettis_saga_chapter_93__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Grettis_Saga_Chapter_93", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Grettis_Saga_Chapter_93", "text": {"0": "Hefir Sturla l\u00f6gma\u00f0ur svo sagt a\u00f0 enginn sekur ma\u00f0ur \u00feykir honum jafnmikill fyrir s\u00e9r hafa veri\u00f0 sem Grettir hinn sterki. Finnur hann til \u00feess \u00ferj\u00e1r greinir. \u00de\u00e1 fyrst a\u00f0 honum \u00feykir hann vitrastur veri\u00f0 hafa \u00fev\u00ed a\u00f0 hann hefir ver\u00f0i\u00f0 lengst \u00ed sekt einnhver manna og var\u00f0 aldrei unninn me\u00f0an hann var heill. \u00de\u00e1 a\u00f0ra a\u00f0 hann var sterkastur \u00e1 landinu sinna jafnaldra og meir laginn til a\u00f0 koma af afturg\u00f6ngum og reimleikum en a\u00f0rir menn. S\u00fa hin \u00feri\u00f0ja a\u00f0 hans var hefnt \u00fat \u00ed Miklagar\u00f0i sem einskis annars \u00edslensks manns og \u00fea\u00f0 me\u00f0 hver giftuma\u00f0ur \u00deorsteinn dr\u00f3mundur var\u00f0 \u00e1 s\u00ednum efstum d\u00f6gum, s\u00e1 hinn sami er hans hefndi. L\u00fdkur h\u00e9r s\u00f6gu Grettis \u00c1smundarsonar, vors samlanda. Hafi \u00feeir \u00fe\u00f6kk er hl\u00fdddu en s\u00e1 litla sem krabba\u00f0 hefir s\u00f6guna.Er h\u00e9r verksins endiren v\u00e9r s\u00e9um allir gu\u00f0i sendir. Amen."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_23.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Sigmundr Hlöðvisson hafði þá landvörn fyrir Garðariki,bróðir Ísgerðar drottningar. Hann kom til mótsvið Hálfdan með miklu fjölmenni, ok var honum velfagnat. Þá lét Hálfdan þings kveðja. Hann tók svá tilmáls: "Nú hefi ek hér verit í Austrveginum sextánvetr, ok var þat hvárttveggja, at vér kómum hér harðligainn, enda fengum vér hér mikinn mannskaða, okhafa hér ýmsir aðra af baki riðit, ok munu vér þat núat léttu leggja, ef vér skulum vinskap saman eiga. Núviti þér, at sá orðrómr hefir hér á leikit, at Úlfkellsnillingr hafi átt Ingigerði, dóttur Hergeirs konungs,en þau eru nú dauð Úlfkell ok hans kona. Því vil eknú vita sannendi þessa máls af Ísgerði drottningu okSigmundi, bróður hennar, ok Skúla jarli, fóstbróðurmínum, hvárt þessi Ingigerðr, er ek hefi hingat flutt,er dóttir Kols eða Hergeirs konungs, því at ek hefðaætlat mér betra kvánfang, ef kostr hefði verit, en eigadóttur Kols." Þá svarar Ísgerðr drottning: "Þó at vérhöfum lengi harðliga saman keypt, þá vil ek þik í engupretta, Hálfdan, því at þú hefir valit þér inn bezta hlutaf várum viðskiptum. Því segi ek þér, at þessi Ingigerðrer mín dóttir ok Hergeirs konungs, sem þú hefir hingatfært, ok hún ein er erfingi réttr til þessa lands, ok þvílýsi ek hér, at ek gef mik ok mína dóttur ok þetta ríkiHálfdani til fullrar eignar, ok bæti svá hvárir sinn skaða,en gjarna vilda ek vita, at Skúli jarl hefði sæmiligakosti, þá sem honum vel líkaði." -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__hrolfs_saga_kraka_ok_kappa_hans_chapter_10__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Hr\u00f3lfs_Saga_Kraka_Ok_Kappa_Hans_Chapter_10", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Hr\u00f3lfs_Saga_Kraka_Ok_Kappa_Hans_Chapter_10", "text": {"0": "Helgi konungr \u00e1tti hring, er mikil \u00e1g\u00e6ti fylgdi, ok\u00feeir br\u00e6\u00f0r vildu hann b\u00e1\u00f0ir eiga ok Sign\u00fd, systir \u00feeira.Hr\u00f3arr konungr kom eitt sinn \u00ed r\u00edki Helga konungs,br\u00f3\u00f0ur s\u00edns. Gerir Helgi konungr pr\u00fd\u00f0iliga veizlu \u00edm\u00f3ti honum. Hr\u00f3arr konungr m\u00e6lti: \"\u00de\u00fa munt veraokkar meiri ma\u00f0r, en fyrir \u00fe\u00e1 s\u00f6k, at ek hefi sta\u00f0festmik \u00ed Nor\u00f0imbralandi, \u00fe\u00e1 ann ek \u00fe\u00e9r vel \u00feessa r\u00edkis,er vit eigum b\u00e1\u00f0ir, ef \u00fe\u00fa vilt mi\u00f0la m\u00e9r nokkuru lausaf\u00e9.Vil ek f\u00e1 hringinn \u00feann, sem beztr gripr er \u00ed \u00feinnieigu ok vit vildum b\u00e1\u00f0ir eiga.\" Helgi sag\u00f0i: \"Eigis\u00f3mir annat, fr\u00e6ndi, en \u00fe\u00fa eigir hringinn v\u00edst.\" Vi\u00f0\u00feessi umm\u00e6li \u00feeira gle\u00f0jast b\u00e1\u00f0ir. Fekk Helgi konungrHr\u00f3ari konungi, br\u00f3\u00f0ur s\u00ednum, n\u00fa hringinn. Ferr n\u00faHr\u00f3arr konungr \u00e1 burt ok heim \u00ed r\u00edki sitt ok sezt umkyrrt."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Göngu-Hrólfs_saga/chapter_7.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Svá er sagt einn dag, at þat bar við í Jótlandi, erÞorgnýr sat yfir drykkjuborðum, at upp lukust hallardyrrok maðr gekk inn í höllina. Hann var bæði digrok hár. Hann var í loðkápu síðri ok mikit spjót í hendi.Allir þeir, er inni váru, undruðust mikilleik hans. Hanngekk fyrir jarl ok kvaddi hann virðuliga. Jarl tók kveðjuhans ok spurði, hvat manna hann væri. Hann segir:"Hrólfr heiti ek, en Sturlaugr heitir faðir minn, erræðr fyrir Hringaríki. Em ek hér kominn, at ek vilkanna yðra siðu, því at mér er sagt, at þú sért höfðingimikill." Jarl segir: "Gerla kenni ek ætt þína ok kynferði,ok vil ek gjarna, at þú sért velkominn í mínuríki, ok þigg allt þat, er þú vilt beiða, en oss stendr atveita, eða hversu marga menn vilið þér yðr láta þjónadagliga?" Hrólfr segir: "Átta tigir manna eru á skipimínu, en þeir skulu mér fylgja, ok nóg hefi ek skotsilfrat leggja fyrir oss. Vil ek fá kastala nokkurn skammtfrá yðr at halda þar í mína menn ok hafa landvörnfyrir yðr, ef þér vilið." Jarl segir: "Þökk er mér í þinnihérkvámu, ok skulu allir hlutir í þínu valdi, er þínsæmd er þá meiri en áðr." Hrólfr þakkaði jarli orð sín.Gekk hann síðan til sinna manna. Fekk jarl þeim kastlatil forráða. Sat Hrólfr í kastalanum um kyrrt okhelt vel sína menn, en löngum fór hann í hernað okvarði kappsamliga ríki jarls. Vingott var með þeim Stefniok Hrólfi. Björn ráðgjafi var ok inn kærasti við Hrólf.Leið nú svá fram um hríð, at ekki bar til tíðenda. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Völsunga_saga/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú er þat at segja, at Siggeirr gengr í rekkju hjáSignýju þenna aptan. En næsta dag eptir þá var veðrgott. Þá segir Siggeirr konungr, at hann vill heim faraok bíða eigi þess, er vindr yxi eða sjá gerir ófæran.Ekki er þess getit, at Völsungr konungr letti hann eðasynir hans, allra helzt er hann sá, at hann vildi ekkiannat en fara frá veizlunni. Nú mælti Signý við föðursinn: "Eigi vilda ek á brott fara með Siggeiri, ok eigigerir hugr minn hlæja við honum, ok veit ek af framvísiminni ok af kynfylgju várri, at af þessu ráði stendross mikill ófagnaðr, ef eigi er skjótt brugðit þessumráðahag." "Eigi skaltu þetta mæla, dóttir," sagði hann,"því at þat er skömm mikil bæði honum ok svá oss atbrigða þessu við hann at saklausu, ok eigum vér þáengan trúnað undir honum né vingan, ef þessu erbrugðit, ok mun hann gjalda illu oss, slíkt er hann má,ok samir þat eina at halda af várri hendi." Nú býstSiggeirr konungr til heimferðar. Ok áðr þeir fóru fráboðinu, þá bauð hann Völsungi konungi, mági sínum,til sín á Gautland ok sonum hans öllum með honumá þriggja mánaða fresti ok því öllu liði, sem hannvildi með sér hafa ok honum væri til vegsemdar. Villnú Siggeirr konungr gjalda í því, þat er á skorti brúðlaups gerðina fyrir þess sakir, er hann vildi eigi meirvera en eina nótt, ok er ekki þat siðr manna at gerasvá. Nú heitr Völsungr konungr ferðinni ok koma ánefndum degi. Þá skiljast þeir mágar, ok ferr Siggeirrkonungr heim með konu sína. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_9.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Eptir þat heldr Helgi konungr í hernað ok var ágætrmaðr. Ok er stundir liðu fram, fæðir Ólöf barn. Þatvar mær. Hún leggr á barn þat alla óstund. Hún áttihund þann, er Yrsa hét, ok þar eptir kallaði hún meyna,ok skyldi hún heita Yrsa. Hún var væn at áliti. Ok semhún var tólf vetra gömul, skyldi hún gæta hjarðar okaldri annat vitast en hún væri karls dóttir ok kerlingar,því at drottningin hafði svá leynt með þessu farit, atfáir menn vissu, at hún hafði barn átt ok fætt.Svá ferr nú fram, þar til at mærin er þrettán vetra.Þá varð sá atburðr, at Helgi konungr kom þar við landok forvitnar at hafa tíðendi af landinu. Hann hefireina stafkarlsgervi. Hann sér við skóg einn marga hjörð,ok þar gætti ein kona ung at aldri ok svá fríð, at hannþykkist ekki hafa sét fríðari konu. Hann spyrr, hvat húnheiti eða hverrar ættar hún sé. Hún segir: "Ek emkarlsdóttir, ok heiti ek Yrsa." "Óþrælslig augu hefirpú," sagði hann, ok rennir hann þegar ástarhug tilhennar ok sagði, at þat væri makligt, at stafkarl ættihana, fyrst hún er karlsdóttir. Hún bað hann þat eigigera, en hann tekr hana sem áðr ok hefr sik til skipaok siglir síðan heim í sitt ríki. Ólöf drottning varð fláráðvið petta ok eigi heilbrjóstuð, þá er hún vissi. Léthún sem hún vissi ei, hvat um var, ok gerði þat í hugsér, at þetta mundi Helga konungi vera til harms oksvívirðingar, en til einskis frama né yndis. Helgi konungrgerir nú brullaup til Yrsu ok ann henni mikit. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Brönufóstra/chapter_14.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þat er nú því næst at segja, at konungr efnar jólaveizlumikla. Þar kom Sigurðr konungr af Skörðuborgok margt annat stórmenni. Ok it fyrsta kveld, er mennváru komnir í sæti, gengr innar Marsibil konungsdóttirmeð sinn skara. Þær Hildr ok Ingibjörg váru þar íför með henni, ok sat á sína hönd henni hvár þeira,en þar út í frá sátu skemmumeyjar hennar. Alfífa léksér á gólfinu. Sigurðr konungr, faðir hennar, kallarhana til sín ok setr hana í kné sér ok mælti: "Seg mér,hvat konu þat er, sem sitr á hægri hönd frændkonuþinni?" "Hún heitir Ingibjörg," segir Alfífa, "ok ersystir kaupmanns þess, er hér kom í sumar." Konungrmælti: "Þú skalt fara til Marsibil konungsdóttur, okseg, at hún láti þat fram gengt verða, at ek eiga þákonu." Alfífa ferr ok fram kemr til sinnar frúr ok berrhenni boðskap síns föður. Konungsdóttir bað hana viðHálfdan þetta ræða.Líðr nú af nóttin, ok at morgni dags ganga þau ámálstefnu konungsdóttir ok Hálfdan ok Sigurðr konungr.Hann biðr þá systur Hálfdanar. Konungsdóttirflytr þetta mál með honum. Hálfdan mælti: "Fullkostaþykki mér konungi, þó at hann eigi Hildi." Konungrbyrjaði þá at nýju bónorðit. Hálfdan tók því vel, okmeð samþykki bræðra hennar var þessu ráðit, ok varþá jólaveizlunni snúit upp í brullaup, ok var at setithálfan mánuð. Ok eptir veizluna gaf Sigurðr konungrmörgum góðar gjafir, ok fóru heim til Skörðuborgarmeð drottningu sína. Sigurðr fór með þeim, en Sigmundrvar eptir hjá Hálfdani. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Af_Upplendinga_konungum/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | ÓLÁFR, sonr Ingjalds konungs illráða af Svíaríki,ruddi Vermaland. Hann var kallaðr Óláfr trételgja.Hann var fæddr í Vestra-Gautlandi með þeimmanni, er Bófi hét. Saxi hét sonr Bófa, er kallaðr varflettir. Móðir Óláfs var Gauthildr, dóttir Algautakonungs, en hann var sonr Gautreks konungs ins milda,sonar Gauts, er Gautland er við kennt. Álöf var móðirGauthildar, dóttir Óláfs konungs skyggna, konungs afNæríki. En þá er Ívarr víðfaðmi hafði lagt undir sikallt Danaveldi ok Svíaríki, þá flýði Óláfr ok mikillfjöldi þeira manna, er útlaga urðu fyrir Ívari konungi.Þeir fara norðr um Væni ok ruddu þar markir okbyggðu þar stór heruð ok kölluðu þat Vermaland, okkölluðu Svíar því Óláf trételgju, ok var hann þar konungrtil elli. Kona hans hét Sölva. Hún var systir Sölvains gamla, er fyrstr ruddi Sóleyjar. Óláfr ok Sölva áttutvá syni, hét annarr Ingjaldr, en annarr Hálfdan.Ingjaldr var konungr í Vermalandi eptir föður sinn,en Hálfdan var fæddr upp í Sóleyjum með Sölva, móðurbróðursínum. Hann var kallaðr Hálfdan hvítbein.Hann var konungr í Sóleyjum eptir Sölva konung.Hann fékk Ásu, dóttur Eysteins konungs illráða afHeið. Sá Eysteinn lagði undir sik Eynafylki í Þrándheimiok fekk þeim til konungs þar hund sinn, er Sórrhét; við hann er kenndr Sórshaugr. Þau Hálfdan okÁsa áttu tvá syni, Eystein ok Guðröð. Hálfdan hvítbeineignaðist Raumaríki ok mikit af Heiðmörk. Hann varðsóttdauðr á Þótni, ok var hann fluttr á Heiðmörk okheygðr þar. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_Gautrekssonar/chapter_32.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þat var til tíðenda einn dag á Írlandi, eptir þat Hrólfr,konungr Íra, hafði dregit saman her sinn allan okvissi þar kominn Hrólf konung Gautreksson af fjölkynngisinni ok heldr því liði saman hálfan mánuð,áðr Hrólfr konungr kæmi, at tröll eitt mikit kom álandit fyrir konungs atsetunni, svá illt ok grimmt, ateigi reisti rönd við, drap niðr menn ok fénað, enbrenndi byggðir, ok engu vætti eirði þat, drap niðrhvert kvikendi lifanda ok gerði it mesta illvirki, enþat, sem eptir var, flúði á merkr ok skóga. Ok þennamorgun kom þat til borgarinnar eptir orrostu konunganna.Hafði Hrólfr Írakonungr lengi drukkit um nóttina.Síðan sofnar hann ok allir hans menn. Ok ummorguninn, er menn ætluðu út at ganga, var tröll svámikit komit í hallardyrin, at engi þóttist sét hafa jafnmikittröll. Þat hafði alvæpni ok skjöld svá mikinn afjárni, at huldi öll hallardyrin. Þetta tröll var svágrimmt ok ógurligt, at engi þorði til útgöngu at leita,ok svá mikil ógn fylgdi þessu kvikendi, at af tók allanvísdóm af konunginum með megni ok bragðvísi, sváat engi varð hræddari en sjálfr hann við þenna atburð.Þótti mönnum þetta mikil fádæmi ok in mesta býsn,at þeim skyldi slík fádæmi at hendi bera. Tröllit létsem þat mundi þá ok þá inn hlaupa í höllina at þeim.Konungr bað engan svá djarfan vera, at til móts gengivið þetta tröll, sagðist vænta, at þat mundi burt leitaaf stundu. Sitja menn þar um daginn í þot við þettatröll, ok varð mönnum fátt til gamans. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__norna-gests_attr_chapter_12__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "Norna-Gests_\u00de\u00e1ttr_Chapter_12", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "Norna-Gests_\u00de\u00e1ttr_Chapter_12", "text": {"0": "\u00deat var einn dag, at konungr spur\u00f0i Gest: \"Hversulengi vildir \u00fe\u00fa n\u00fa lifa, ef \u00fe\u00fa r\u00e9\u00f0ir?\" Gestr svarar:\"Skamma stund he\u00f0an af, ef gu\u00f0 vildi \u00feat.\" Konungrm\u00e6lti: \"Hvat mun l\u00ed\u00f0a, ef \u00fe\u00fa tekr n\u00fa kerti \u00feitt?\" Gestrt\u00f3k n\u00fa kerti sitt \u00f3r h\u00f6rpustokki s\u00ednum. Konungr ba\u00f0\u00fe\u00e1 kveykja, ok sv\u00e1 var gert. Ok er kertit var tendrat,brann \u00feat skj\u00f3tt. Konungr spur\u00f0i Gest: \"Hversu gamallma\u00f0r ertu?\" Gestr svarar: \"N\u00fa hefi ek \u00ferj\u00fa hundru\u00f0vetra.\" \"Allgamall ertu,\" sag\u00f0i konungr. Gestr lag\u00f0ist\u00fe\u00e1 ni\u00f0r. Hann ba\u00f0 \u00fe\u00e1 \u00f3lea sik. \u00deat l\u00e9t konungr gera.Ok er \u00feat var gert, var l\u00edtit \u00f3brunnit af kertinu. \u00deatfundu menn \u00fe\u00e1, at lei\u00f0 at Gesti. Var \u00feat ok jafnskj\u00f3tt,at brunnit var kertit ok Gestr anda\u00f0ist, ok \u00fe\u00f3tti \u00f6llummerkiligt hans andl\u00e1t. \u00de\u00f3tti konungi ok mikit markat s\u00f6gum hans, ok \u00fe\u00f3tti sannast um l\u00edfdaga hans, semhann sag\u00f0i."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sturlaugs_saga_starfsama/chapter_23.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þat er þessu næst at segja, at Sturlaugr konungr okÁki senda Sighvat inn mikla austr til Garðaríkis atbiðja Ingibjargar konungsdóttur. Hann hefir tíu skip,ok eptir þat siglir hann til Gautlands. Honum ferr velok drengiliga, unz hann kemr til Garðaríkis ok ferr ákonungsfund ok kveðr hann vel ok virðuliga. Konungrtók vel kveðju hans ok spyrr, hverr hann væri. Hannsvarar: "Ek heiti Sighvatr, ok er þat erendi mitt atbiðja Ingibjargar, dóttur yðar, til handa Áka, fóstbróðurmínum." "Bæði er þat," segir konungr, "at þér eruðmiklir fyrir yðr fóstbræðr, enda þykkizt þér konungummeiri, ok þér ætlið, at ek muni kasta svá út fé ok konunni,löndum ok þegnum, at gefa þrælum Sturlaugskonungs dóttur mína, ok takið þá höndum, ok skuluþeir spenna inn hæsta gálga." Sighvatr snaraðist út órhöllinni, komst undan til skips, biðr sína menn ferðastskjótt, unz þeir koma heim ok segja Sturlaugi, hvat tilbar á reisunni. Býst Sturlaugr nú skjótt, ok þeir fóstbræðrfylgja honum ok fara vestr til Gautlands. Sturlaugr konungrtók Dag konung höndum, því at hann hafði eigiliðsafla á móti þeim, ok gerði honum tvá kosti, at hannskyldi gifta Áka dóttur sína eða deyja ella. En með þvíat konungr sér sik yfirkominn, þá kaus hann at gifta Ákadóttur sína. Áki festir sér Ingibjörgu, ok því næst varbúit til veizlu, ok gekk Áki at eiga Ingibjörgu konungsdóttur,ok dvelst hann þar eptir, ok er hann ór þessarisögu. Síðan fór Sturlaugr heim í ríki sitt ok sat um kyrrt. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Ásmundar_saga_kappabana/chapter_9.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ok er Hildibrandr frá þetta, at kappar hans várudrepnir, þá kom á hann berserksgangr, ok snerist þegartil ferðar ok mælti: "Eigi skal þat mælt, at ek hættamönnum mínum út, en þora ek eigi sjálfr at berjast."En í vanstilli þessu, er á honum var ok hann var á ferðinakominn, þá sá hann son sinn ok drap hann þegar.Síðan ók hann upp með ánni Rín til móts við Ásmund.Þann skjöld hafði hann, er á váru markaðir menn svámargir sem hann hafði drepit. En er Ásmundr spurðiþetta, þá bjóst hann til móts við hann. En þegar erþeir fundust, þá börðust þeir, ok váru flest högg æritstór. En er þeir höfðu lengi barizt af mikilli reiði, þáneytti Hildibrandr afls ok hjó til Ásmundar af ölluafli tveim höndum, ok í því er sverðit kom í hjálminn,þá brast þat sundr undir hjaltinu, ok fór brandrinngrenjandi niðr í ána, en hann var þá sárr mörgum sárum.Síðan kvað hann vísur þessar:"Mjök er vandgætt,hvé verða skalof borinn öðrumat banorði.Þik Drótt of baraf Danmörku,en mik sjálfaná Svíþjóðu.Tveir váru þeirtyrvir gjarnirBuðla nautar,nú er brotinn annarr.Svá höfðu dvergardauðir smíðatsem engi munáðr né síðan.Stendr mér at höfðihlíf in brotna,eru þar taldirtigar ins áttamanna þeira,er ek at morði varð.Liggr þar inn svásisonr at höfði,eptirerfingi,er ek eiga gat,óviljandialdrs synjaðak.Bið ek þik, bróðir,bænar einnar,einnar bænar,eigi þú synja!Mik skaltu verjaváðum þínum,sem fjörs banifár annars mun.Nú verð ek liggjalífs andvana,mæki undaðr,þeims magnar sár." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_3.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Eysteinn konungr er nú kominn fyrir Aldeigjuborgmeð her sinn. Hergeirr konungr var fáliðaðr fyrir. Eysteinnkonungr gekk at borginni með liði sínu. Hergeirrkonungr varði vel ok drengiliga, en þó var hanneigi við bardaga búinn, ok urðu þær málalyktir, atHergeirr konungr fell ok mestr hluti liðs hans. Enþegar konungr var fallinn, bauð Eysteinn konungr griðöllum þeim, sem eptir váru. Gafst þá upp bardaginn,ok gengu þeir til griða, sem eptir váru. Lét konungrþá hreinsa borgina. Síðan lét hann leiða drottningufyrir sik, en hún var í hörðu skapi. Konungr horfði áhana um stund ok mælti síðan: "Várkunn er þat," sagðihann, "at þér liggi í miklu rúmi þau tíðendi, sem hérhafa orðit öll saman, en bætr liggja til alls, ok vil eknú vera þér í bónda stað, ok er eigi vanfenginn maðrá mót honum, því at hann var gamall." "Engi lýti váruhonum at elli sinni," sagði drottning, "en þat uggirmik, hvárt ek verð þeim trú, sem hann hefir drepit.""Nú er um tvá kosti," sagði konungr, "sá annarr, atek mun taka þik frillutaki, ok helzt þat slíka stundsem auðit verðr; hinn annarr, at þú gifzt mér ok gefríkit allt í mitt vald, ok skal ek gera þinn sóma mikinn,ok óttumst ek eigi, at svik þín muni mér at banaverða, þá ek skal deyja." Drottning mælti: "Þat munsannast it fornkveðna, at hörð verða óyndisórræðin, okmun ek þann kjósa at eiga þik." Konungr segir sérþat nær skapi. Síðan var þetta mál til lykta snúit, októkust þessi ráð, ok er allt seinna en segir. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hjálmþés_saga_ok_Ölvis/chapter_16.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Einn dag spyrr konungr Hjálmþé, hvárt hann villenga skemmtan hafa. Hann bað konung ráða. "Þámuntu glíma við pilt minn á morgun," segir konungr.Hjálmþér bað hann gera sem hann vildi. En at morgnidags standa þeir upp kompánar ok ganga fyrir konung.Þá var fram leiddr blámaðr furðuliga stórr, svartr okdigr sem naut; at öllu var hann ámátligr. Konungrmælti: "Hér er nú kominn piltrinn, Hjálmþér." Hörðrsagði: "Við þenna svein skal ek glíma, því at vit höfumeina nafnbót báðir, at vit erum þrælar." Ekki fórHörðr af loðkápu sinni. Síðan ráðast þeir á meðstórum fangbrögðum ok hörðum hnykkingum, er hvárrveitti öðrum, með hnefahöggum ok kinnskotum, klóriok kreistingum. Gekk þetta lengi dags. Þóttist konungrok þeir, sem í höllinni váru, engan atgang slíkan séthafa. Stólpi einn lágr stóð í höllinni. Þangat barblámaðrinn Hörð, en hann snerist við glímumannliga okfær neðri tökin. Við þessu sá blámaðrinn ekki. Hannþreif hann upp á bringu sína ok brá honum magabragðok rak hann niðr á stólpann svá hart, at hryggrinn brotnaði,en blámaðurinn öskraði ekki vel. Lét Hörðr fylgjakné kviði með fúlmannligum kverkatökum ok kreistihann til dauðs. Við þetta varð konungr mjök reiðr,en allir aðrir þökkuðu Herði. Var inn dauði út dreginn.Konungr segir: "Mikinn skaða hefir þú mér gert okmínu ríki í drápi þessa manns. Því skulu vit toga geitstöku um eld hér í höllinni á morgun ella sá, sem ekskipa til." "Þér munuð ráða vilja, herra," segir Hörðr,"því at mér líkar hverr sem er." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_71.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú líður fram að sólhvörfum. Þá bjuggust bændur að sækja sláturfé sitt í eyna. Þeir skipuðu skútu og fékk hver mann fyrir sig en sumir tvo. En er þeir komu nærri eyjunni sáu þeir þar menn á ferli. Það þótti þeim undarlegt og gátu það til að nokkurir menn mundu hafa brotið þar skip sitt og komist þar á land. Reru nú þar að sem stigarnir voru en hinir sem fyrir voru drógu upp stigana. Þá þótti bændum undarlega við bregða og kölluðu á þá og spurðu hverjir þar væru fyrir. Grettir nefndi sig og svo sína félaga. Bændur spurðu hver hann flutti út í eyna. Grettir svarar: "Sá flutti mig sem farið átti og hendurnar hafði og meiri var minn vinur en yðvar." Bændur svöruðu: "Lát oss ná fé voru og far til lands með oss og haf frjálst það sem þú hefir niður lagt af fé voru." Grettir svarar: "Vel er það boðið en þó munu nú hvorir hafa það sem fengið hafa. Og er það skjótt að segja yður að héðan fer eg eigi nema eg sé dauður um dreginn. Ekki læt eg laust það sem eg hefi höndum á komið." Nú þögnuðu bændur og þótti mikill vogestur kominn í Drangey. Buðu þeir honum nú marga kosti, bæði með fégjöfum og fögrum heitum, en Grettir neitti öllu og fóru bændur á burt við svo búið og undu illa við sinn hlut. Sögðu þeir héraðsmönnum hver vargur kominn var í eyna. Þetta kom mikið á þá óvara og þótti eigi hægt til aðgerða. Áttu þeir um þetta að tala um veturinn og gátu eigi ráð til séð að koma Gretti úr eyjunni. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_21.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þessu næst sáu þeir, hvar maðr gekk, ok kenndumenn þar Skúla jarl. Hann var herklæddr vel. Hanngekk fyrir Hálfdan ok tók af sér hjálminn ok mælti:"Nú er svá komit, Hálfdan, at ek vil bjóða þér sættirok sjálfdæmi fyrir þá hluti, sem ek hefi af brotit viðþik. Hér með vil ek bjóða þér fóstbræðralag ok gefaþér þar með Ingigerði, fóstru mína, en ef þú vilt ekkiþenna kost, þá mun ek ekki hætta til fleiri funda viðþik, ok mun þá hvárr fara með sínu máli sem kann.""Ekki mun þat duga," sagði Hálfdan, "renna ok aptrat sjá. Munda ek ekki frá mörgum tíðendum sagt hafa,þá vér Úlfkell snillingr áttumst við, ef þú hefðir þáeigi sýnt mér drengskap." "Aptr hefir þú nú hann launat,"sagði Skúli. Þá lagði Ingigerðr til, at þeir værisáttir, ok var þat þá auðsótt, ok þótti flestum mönnumþar hvárumtveggja fara drengiliga, ok urðu menn fegnirsætt þeira.Var nú síðan skipt herfangi, ok var þat svá mikit fé,at nú var sá margr fullríkr, sem fyrr hafði verit fátækr.Hálfdan lét þá búast við brullaupi sínu, ok á meðan þatvar gert, lét Hálfdan sækja fé sitt, þat sem spellvirkjarnirhöfðu, ok var þat svá mikit fé, at fimmtán stór skipváru hlaðin af allra handa gersemum. Hann lét ok sækjaHrifling karl ok allt hans hýski ok gerði hann fullríkan.Hálfdan helt nú brullaupit sitt ok bauð til öllum höfðingjum.Hafði Skúli jarl forsögn hér fyrir, ok fór veizlansæmiliga fram. Váru allir menn með sæmiligumgjöfum út leystir, ok varð Hálfdan af þessu vinsæll, sváat allir vildu honum þjóna. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_þáttr_eða_Heðins_saga_ok_Högna/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | FYRIR austan Vanakvísl í Asía var kallat Asíalandeða Asíaheimr, en þat fólk var kallat Æsir, erþar byggðu, en höfuðborgina kölluðu þeir Ásgarð.Óðinn var þar nefndr konungr yfir. Þar var blótstaðrmikill. Njörð ok Frey setti Óðinn blótgoða. DóttirNjarðar hét Freyja. Hún fylgdi Óðni ok var friðla hans.Menn þeir váru í Asía, er einn hét Álfrigg, annarrDvalinn, þriði Berlingr, fjórði Grérr. Þeir áttu heimaskammt frá höll konungs. Þeir váru menn svá hagir,at þeir lögðu á allt gerva hönd. Þess háttar menn, semþeir váru, kölluðu menn dverga. Þeir byggðu einn stein.Þeir blönduðust þá meir við mannfólk en nú.Óðinn unni mikit Freyju, enda var hún allra kvennafegrst í þann tíma. Hún átti sér eina skemmu. Húnvar bæði fögr ok sterk, svá at þat segja menn, at ef hurðinvar aptr ok læst, at engi maðr mætti koma í skemmunaán vilja Freyju. Þat var einn dag, er Freyju varð gengittil steinsins, hann var þá opinn. Dvergarnir váru atsmíða eitt gullmen. Þat var þá mjök fullgert. Freyjuleizt vel á menit. Dvergunum leizt ok vel á Freyju.Hún falaði menit at dvergunum, bauð í móti gull oksilfr ok aðra góða gripi. Þeir kváðust ekki féþurfi, sagðisthverr vilja sjálfr sinn part selja í meninu ok ekkiannat fyrir vilja hafa en hún lægi sína nótt hjá hverjumþeira. Ok hvárt sem hún lét at þessu komast betreða verr, þá keyptu þau þessu. Ok at liðnum fjórumnáttum ok enduðum öllum skildaga, afhenda þeirFreyju menit. Fór hún heim í skemmu sína ok lét kyrrtyfir sér, sem ekki hefði í orðit. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_23.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ok er inn þriði dagr kom, sáu menn mörg skip afhafinu sigla ok þangat at landi stefna. Þau váru öll velbúin, en þó bar eitt langt af öllum öðrum. Þar þóttustmenn kenna drekann Skrauta, ok gátu menn þá til,at þetta mundi ferð Högna Hálfdanarsonar Brönufóstra.En er Sörli vissi þetta, brá honum svá nokkutvið ok mælti: "Nú munu þau umskipti nokkur veraorðin í Noregi, er oss munu enn eigi opinber, því atek kenni hér drekann Skrauta, ok mun þá enn eigi enduðdeila vár á meðal. Skulum vér fyrr falla með hreystien vér ragir reynumst." Allir hétu konungssyni hér umgóðu, at honum fylgja skyldu ok eigi við hann skilja,fyrr en dauðinn skildi þá. Bar nú þessi skip brátt atlandi, ok lagði Högni drekanum á góða höfn sem næstborginni, ok svá gerðu allir skipstjórnarmenn. Lét núHögni akkerum kasta í grunn sævar, ok eptir þat léthann tjalda sínu gullofnu silkitjaldi ok gekk þar innsíðan með öllum sínum vildustu mönnum. Drukku þeirþar ok váru glaðir. Nú er þeir sjá þetta hertoginn Astróok Þórir sterki, at Högni er við land kominn, ok þeirþekktu þat gerla, at drekinn Skrauti var fyrir landi, þáurðu þeir mjök glaðir við kvámu hans. Riðu nú tilherbúða Högna, ok varð þar mikill fagnaðarfundrmeðal þeira allra. Innir nú Þórir Högna allt fráviðskiptum þeira Sörla ok Sigmundar, bróður hans, ok sváum boð þau, er Sörli bauð Sigmundi. Högni hlýddi áþetta ok lagði fátt til. Eptir þat gengu þeir allir meðliðit heim til borgarinnar ok drukku lystilega í þrjádaga ina næstu í höllinni ok váru glaðir ok kátir. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_18.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Selr kastar niðr byrðinni, en lagði bjarnsviðu til Hálfdanar.Hann hjó á móti með saxinu ok sundr sviðuskaptitok af honum alla fingrna á annarri hendi. Selrgreip upp stein ok snarar at Hálfdani. Hann skauztundan ok varð svá nær Sel, at hann greip í tönnina, erfram stóð ór múlastykkinu á honum. Hann brá sváhart við, at ór honum gekk tönnin. Hálfdan laust henniá nasir Sel ok braut í honum nefit ok allan tanngarðinn,ok var þursinn þá engum líkr nema sjálfum sér. Greiphann þá til Hálfdanar ok kreisti svá fast at síðum hans,at blóð fell út um eyru hans ok nasir. Hálfdan lék þáSel hælkrók, ok fell hann á bak aptr. Tönn hans kom ásteinasörvit, ok brotnaði einn steinninn. Hálfdan gat núhvergi hrært sik. Rakkinn karlsnautr hljóp þá framan ínasirnar á Sel ok klóraði ór honum bæði augun. Þá varðHálfdan lauss, ok hjó hann höfuð af Sel ok kastar honumsvá út á móðuna, er þar fell nær. Hann gekk nú athundinum ok mælti til hans: "Aldri skal þetta kefli órþínum kjapti ganga, nema þú sér mér jafnhollr sem þúvarst áðr Sel." Hundrinn skreið at honum ok sneri uppá sér maganum. Hálfdan tók þá keflit ór kjapti honum.Hundrinn varð svá feginn, at vatn rann ofan eptir trýninuá honum. Hálfdan fekk sér mat ok fór síðan at sofa,en um morguninn bjóst hann í burtu ok fór þangat til,at hann kom at leginum. Hundrinn Selsnautr rannfram með vatninu, þar til at hann fann eina mosahrúgu.Hann krafsar sundr hrúguna, ok var þar í bátr. Hálfdantók hann ok fór yfir löginn ok gekk eptir þat þann dagtil kvelds. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_41.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú var Grettir með Þorsteini það sem eftir var vetrarins og fram á vorið. Það var einn morgun er þeir bræður Þorsteinn og Grettir lágu í svefnlofti sínu að Grettir hafði lagið hendur sínar undan klæðunum. Þorsteinn vakti og sá það. Grettir vaknaði litlu síðar. Þá mælti Þorsteinn: "Séð hefi eg handleggi þína frændi," segir hann, "og þykir mér eigi undarlegt þó að mörgum verði þung högg þín því að einskis manns handleggi hefi eg slíka séð." "Vita máttir þú það," sagði Grettir, "að eg mundi ekki slíku til leiðar koma sem eg hefi unnið ef eg væri eigi allknár." "Betur þætti mér," segir Þorsteinn, "þó að væru mjórri og nokkuru gæfusamlegri." Grettir segir: "Satt er það sem mælt er að engi maður skapar sig sjálfur. Láttu mig nú sjá þína handleggi," segir hann. Þorsteinn gerði svo. Hann var manna lengstur og grannvaxinn. Grettir brosti að og mælti: "Eigi þarf að horfa á þetta lengur. Krækt er saman rifjum í þér og eigi þykist eg slíkar tengur séð hafa sem þú berð eftir og varla ætla eg þig kvenstyrkan." "Vera má það," sagði Þorsteinn, "en þó skaltu það vita að þessir hinir mjóvu handleggir munu þín hefna, ella mun þín aldrei hefnt verða." "Hvað má vita hversu verður um það er lýkur?" sagði Grettir, "en allólíklegt þykir mér það vera." Eigi er þá getið fleira um viðurtal þeirra. Leið nú á vorið. Kom Grettir sér í skip og fór út til Íslands um sumarið. Skildu þeir bræður með vináttu og sáust aldrei síðan. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Göngu-Hrólfs_saga/chapter_22.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú er at segja frá Eireki konungi, at hann vaknar ummorguninn ok bað menn herklæðast ok leita eptirHrólfi. Var nú svá gert, ok leituðu hans þrjá daga okfundu hann eigi. Lét konungr þá leita til kastalanskonungsdóttur, ok var hún þaðan í burtu, svá at engimaðr vissi, hvat af henni var orðit. Fekk nú konunginummikils ótta allt saman, ok var mjök reiðr. Hannmælti til Vilhjálms: "Þat sé ek, at þú hefir logit alltat mér, bæði frá þér ok Hrólfi. Má nú sjá, at hanner allr annarr maðr en þú hefir sagt. Sé ek, at Hrólfrhefir í hauginn farit, en eigi þú. Hefir hann fengit ingóðu herklæðin, en ek þau, er engu eru nýt. Máttiþat á honum sjá, at hann var stórra manna, en þú ertdáðlauss svikari, ragr í hverja taug. Hefir þú vitat allahans fyrirætlan ok þorat eigi at segja mér. Hygg ek þikat heldr eiga ríki eða aðra góða hluti, at ek ætla þikþrælborinn þorpara í allar ættir. Værir þú makligr, atek léti hengja þik á gálga fyrir þat fals ok svik, er þúhefir mér gert ok minni systur, ok mun sá dauði fyrirþér liggja, þó at hann komi nú eigi fram." Við þessiorð konungsins varð Vilhjálmr hræddr mjök ok mælti:"Ek skal þat enn skjótt birta, hverr maðr ek er. Stíg eká stokk ok strengi ek þess heit, at ek skal eigi fyrr komaí sæng hjá Gyðu, systur þinni, fyrr en ek hefi Hrólfaf lífi tekit ok fært yðr höfuð hans ok jungfrúna. Skalek hér einkis manns styrk til hafa né fylgi." Tók núVilhjálmr vápn sín ok hest ok reið burt sem hvatligastok eptir Hrólfi, en Eirekr konungr sat eptir í Garðaríki,ok þótti nú illa at fara. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Ragnars_saga_loðbrókar_ok_sona_hans/chapter_11.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Sigurðr hefir átt sér einn fóstra, ok annast sá fyrirhans hönd bæði skip at búa ok lið til at fá, svá at þauværi öll skipuð. Ok nú gengr þeim svá skjótt, at þatlið, er Sigurðr skyldi búit hafa, var búit, er þrjár nætrváru liðnar, ok hafði hann fimm skip ok öll vel skipuð.Ok þá er fimm nætr váru liðnar, hafði Hvítserkr okBjörn búin fjórtán skip, en Ívarr hafði tíu skip okÁslaug önnur tíu, þá er sjau nætr váru liðnar frá því,er þau höfðu við ræðzt ok þeir höfðu heitit ferðinni.Nú hittast þau öll saman, ok segir hvárt þeira öðru,hvé mikit lið hvert hafði fengit. Ok nú segir Ívarr, athann hafði sent landveg riddaralið. Áslaug segir: "Efek vissa, at þat lið mætti til gagns komast, er landfæri, þá mætta ek mikit lið hafa sent." "Ekki skal núat því dveljast," segir Ívarr, "með þetta lið skal núfara, sem vér höfum saman dregit." Nú segir Áslaug,at hún vill fara með þeim, -- "ok veit ek þá gerst, hverstund á er lögð at hefna þeira bræðra." "Þat er víst,"segir Ívarr, "at þú kemr eigi á vár skip. Hitt skal vera,ef þú vill, at þú ráðir fyrir því liði, er landveg ferr."Hún kvað svá vera skulu. Nú er breytt nafni hennarok er nú kölluð Randalín. Nú ferr liðit hvárttveggja,ok kvað Ívarr á áðr, hvar þau skyldu finnast. Nú ferstþeim vel hvárumtveggjum ok hittast þar, sem ákveðiter. Ok hvar sem þau koma við Svíþjóð í ríki Eysteinskonungs, fara þeir herskildi yfir, svá at þeir brennduallt þat, er fyrir varð, drápu hvert mannsbarn, ok þvíjóku þeir við, at þeir drápu allt þat, er kvikt var. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Þorsteins_þáttr_bæjarmagns/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þat var eitt kvöld, at þeir urðu varir við land. Köstuðuþeir nú akkerum ok lágu þar um nóttina. Ummorguninn var gott veðr ok sólskin fagrt. Váru þeirþá komnir á einn fjörð langan, ok sjá þeir þar hlíðirfagrar ok skóga. Engi maðr var sá innanborðs, at þettaland þekkti. Ekki sáu þeir kvikt, hvárki dýr né fugla.Reistu þeir nú tjald á landi ok bjuggust vel um. Atmorgni mælti Þorsteinn til sinna manna: "Ek vil gerayðr kunnigt um ætlan mína. Þér skuluð bíða mín hérsex nætr. Ætla ek mér at kanna land þetta." Þeimþótti mikit fyrir því ok vilja með honum fara, en Þorsteinnvill þat eigi, "ok ef ek kem eigi aptr, áðrsjau sólir eru af himni," segir hann, "þá skuluð þérsigla heim ok segja svá Óláfi konungi, at mér munekki auðit verða aptr at koma." Gengu þeir þá með honumupp á skóginn. Því næst hvarf hann þeim, ok fóruþeir aptr til skips ok breyttu eptir því, sem Þorsteinnbauð þeim.Nú er at segja af Þorsteini, at allan þann dag gengrhann um mörkina ok verðr við ekki varr. En at áliðnumdegi kemr hann á eina braut breiða. Hann gekkeptir brautinni, þangat til at aptnaði. Gekk hann þábrott af brautinni ok víkr at einni stórri eik ok stígrupp í hana. Var þar nóg rúm í at liggja. Sefr hannþar um nóttina. En er sólin kom upp, heyrir hanndunur miklar ok manna mál. Sá hann þá, hvar margirmenn ríða. Þeir váru tveir ok tuttugu. Þá bar svá skjóttum fram. Undraðist Þorsteinn mjök vöxt þeira. Hafðihann eigi sét jafnstóra menn fyrr. Þorsteinn klæðir sik.Líðr nú morgininn til þess, at sól er komin í landsuðr. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_77.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þetta sumar á alþingi töluðu frændur Grettis mart um sekt hans og þótti sumum sem hann hefði úti sekt sína ef hann hefði mikið af hinu tuttugasta ári. En þeir sem sakir áttu við hann vildu það eigi og kölluðu hann margt útlegðarverk gert hafa síðan og þótti sekt hans eiga að vera því lengur. Þá var nýr lögmaður tekinn, Steinn Þorgestsson, Steinssonar mjögsiglanda, Þórissonar haustmyrkurs. Móðir Steins lögmanns var Arnóra dóttir Þórðar gellis. Steinn var vitur maður. Hann var þá beiddur úrskurðar en hann bað þá rannsaka hvort það væri hið tuttugasta sumar síðan hann var sekur ger. En það varð svo. Þá gekk að Þórir úr Garði og leitaði að færa í alla trega þá er mætti og gat hann fundið að Grettir hafði verið einn vetur út hér svo að hann var ósekur og urðu þá nítján vetur þeir sem hann hafði í sekt verið. Þá sagði lögsögumaður að engi skyldi lengur í sekt vera en tuttugu vetur alls þó að hann gerði útlegðarverk í þeim tímum "en fyrr mun eg öngvan úr sekt segja." Og af þessu eyddist sýkn að sinni en þótti nú að vísu ganga að hann mundi sýkn vera á öðru sumri. Þetta líkaði illa Skagfirðingum ef Grettir kæmist úr sektinni, báðu nú Þorbjörn öngul gera annaðhvort, leggja aftur eyjuna eða drepa Gretti. En honum þótti vandi á höndum því að hann kunni eigi ráð til að vinna Gretti en vildi þó halda eyjunni. Leitaði hann allra bragða nú að stíga yfir Gretti, annaðhvort með harðfengi eða brögðum eða á hvern hátt er hann gæti það gert. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Ragnars_saga_loðbrókar_ok_sona_hans/chapter_2.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Herruðr hét jarl ríkr ok ágætr á Gautlandi. Hannvar kvángaðr. Dóttir hans hét Þóra; hún var allrakvenna fríðust sýndum ok kurteisust at sér um alla hluti,þat er til handa má bera ok betra er at hafa en ánvera. Þat var hennar kenningarnafn, at hún var kölluðborgarhjörtr, fyrir því at svá bar hún af öllum konumat fegrð sem hjörtr af öðrum dýrum. Jarlinn unnimikit dóttur sinni. Hann lét gera henni eina skemmuskammt frá höll konungs, ok um þá skemmu var skíðgarðr.Þat lagði jarl í vanda sinn at senda dóttur sinnihvern dag nokkut til skemmtanar, en þat mælti hann,at því mundi hann fram halda. Frá því er sagt, athann lét færa henni lítinn lyngorm einnhvern dag,ákafliga fagran, ok þessi ormr þótti henni góðr ok léthann í sitt eski ok bar undir hann gull. Skamma stundvar hann þar, áðr hann óx mikit ok svá gullit undirhonum. Þar kemr, at eigi hefir hann rúm í eskinu, okliggr nú í hring um eskit utan. Ok þar kemr of síðir,at eigi hefir hann rúm í skemmunni, ok gullit vexundir honum jafnt sem ormrinn sjálfr. Nú liggr hannutan um skemmuna, svá at saman tók höfuð ok sporðr,ok illr gerist hann viðreignar, ok þorir engi maðr atkoma til skemmunnar fyrir þessum ormi nema sá einn,er honum færir fæðslu, ok oxa þarf hann í mál. Jarliþykkir mikit mein á þessu ok strengir þess heit, athann mun þeim manni gefa dóttur sína, hvat mannasem hann er, ef at bana yrði orminum, ok gull þat,er undir honum er, skal vera hennar heimanfylgja.Þessi tíðendi spyrjast víða of land, en þó treystist engitil at ráða fyrir þessum mikla ormi. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Í Þann tíma, sem Hálfdan konungr Brönufóstristýrði Svíþjóð inni köldu, er hann vann af Agnariinum auðga, en setti Astró, mág sinn, yfir England okgerði hann hertuga þar yfir, réð sá konungr Upplöndum,er Erlingr hét. Hann stýrði þriðjungi Noregs, enHaraldr konungr Valdimarsson tveim hlutum ríkis.Erlingr konungr þótti höfðingi mikill ok stórauðigr,því at hann hafði lengi verit með Knúti konungi inumríka ok hafði öðlazt af honum mikinn auð, fé ok góðagripi. Drottning konungs hét Dagný, komin af Æsum.Með henni átti hann tvá sonu ok eina dóttur, er Ingibjörghét. Konungr lét gera henni eina höll með sterkumsteinmúr ok vel vönduðum skíðgarði. Þar settistkonungsdóttir með mikinn skara inna fríðustu meyjaok herligra hofþénara. Sá eldri sonr konungs hét Sigvaldi, en inn yngri Sörli. Þeir váru báðir inir gerviligstumenn ok vel at íþróttum búnir, en þó helt konungrmeir til Sörla en Sigvalda, því at hann var maðrfríðari sýnum, en svá rammr at afli, at honum komstengi til jafns um allan Noreg ok þótt enn lengra værileitat. Konungr fekk honum einn mann, sem hannmennta skyldi. Hann hét Karmon. Hann kenndi Sörlakonungssyni allar listir, þær sem einn karlmann máttiframast prýða. Ok er Sörli var fimmtán ára gamall, varhann í flestum listum vel lærðr ok svá rammr at afli,at sá var engi maðr í Noregi, at hann þyrfti við nemaaðra hönd sína í senn, bæði til vápnaviðskipta ok allraannarra íþrótta, en svá var hann þungr fyrir vaxtarsakir, at engi hestr bar hann nema hálfan dag, svá ateigi spryngi þeir af mæði. Var hann því Sörli innsterki kallaðr. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__halfdanar_saga_eysteinssonar_chapter_25__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "H\u00e1lfdanar_Saga_Eysteinssonar_Chapter_25", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "H\u00e1lfdanar_Saga_Eysteinssonar_Chapter_25", "text": {"0": "\u00deat er n\u00fa at segja af H\u00e1lfdani, at hann b\u00fdst til Noregs,ok f\u00f3r Sigmundr me\u00f0 honum ok Oddr skrauti, br\u00f3\u00f0irhans. \u00deeir h\u00f6f\u00f0u fr\u00edtt li\u00f0, ok er H\u00e1lfdan kom \u00ed Noreg,f\u00f6gnu\u00f0u fr\u00e6ndr hans honum vel, ok var hann til konungstekinn yfir \u00der\u00e1ndheim ok \u00f6ll \u00feau r\u00edki, er Eysteinnkonungr, fa\u00f0ir hans, haf\u00f0i \u00e1tt, ok var hann mikill vins\u00e6ldama\u00f0raf s\u00ednum undirm\u00f6nnum. \u00deau Ingiger\u00f0r\u00e1ttu tv\u00e1 sonu. H\u00e9t annarr \u00de\u00f3rir hj\u00f6rtr, en annarr Eysteinnglumra. Oddr skrauti ger\u00f0ist landvarnarma\u00f0rH\u00e1lfdanar ok var inn mesti hreystima\u00f0r. Hann f\u00f3r til\u00cdslands \u00ed elli sinni, ok er \u00fear mikil \u00e6tt fr\u00e1 honumkomin.\u00deessu n\u00e6st k\u00f3mu austan af Bjarmalandi menn Sigmundarok s\u00f6g\u00f0u, at v\u00edkingar herju\u00f0u \u00e1 Bjarmalandok N\u00f3gar\u00f0a. \u00deeir h\u00f6f\u00f0u drepit Svi\u00f0a inn s\u00f3kndjarfa oklagt undir sik Kirj\u00e1labotna ok mikit af R\u00fasslandi. Ener \u00feeir fr\u00e9ttu \u00feetta H\u00e1lfdan ok Sigmundr, s\u00f6fnu\u00f0u \u00feeirli\u00f0i ok f\u00f3ru austr til Bjarmalands."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_28.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Svá fór fram um hríð, þar til at þeir eru tólf vetragamlir. Þeir eru þá svá sterkir, at engir konungsmennstóðust fyrir þeim, ok mega þá ekki at leikum vera.Þá sagði Fróði móður sinni, at hann vill fara í burt,-- "ok má ek ekki við menn eiga, því at þeir eru ölmusureinar ok meiðast strax, þá við er komit." Hún sagðihonum ekki hent í fjölmenni fyrir óvægi sína. Móðirhans ferr nú með honum til hellisins ok vísar honumtil þess fjár, sem faðir hans hafði honum ætlat, því atBjörn hafði þat allt á kveðit, hvat hverr skyldi hafa.Fróði vildi taka meira ok náði ekki, því at þat varminnst féit, sem honum var ætlat. Ok nú sér hann,hvar vápnin taka fram úr berginu. Tekr hann fyrsttil hjaltanna, ok er sverðit fast, svá at hann náir þvíeigi. Þá þrífr hann til öxarskaptsins, ok er eigi lausara.Þá mælti Elg-Fróði: "Má vera, at sá einn hafi ætlat,er gripum þessum hefir hér komit, at vápna skipti skulifara eptir fjárskiptum öðrum," þrífr nú til heptisins,ok var þat þegar laust. Þar fylgdi ein skálm heptinu.Hann leit á skálmina um hríð ok mælti síðan: "Ójafngjarnhefir sá verit, er þessum gripum hefir átt atskipta," leggr nú skálminni tveim höndum í bergit okvill brjóta hana sundr, en skálmin hljóp inn í bergit,svá at skellist við heptit, en þó brotnaði hún ekki atheldr. Þá mælti Elg-Fróði: "Hvat mun varða, hvernigek fer með óþokkagrip þenna, því at ekki er örvænt,at bíta kunni?" Eptir þat kvaddi hann móður sína atskilnaði. Fróði ferr nú á kjalveg einn ok gerist þar illvirkrok drepr menn til fjár sér ok smíðar sér skála okbýst þar um. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Ragnars_saga_loðbrókar_ok_sona_hans/chapter_14.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú halda þeir í brott þaðan, þar til er þeir koma íþá borg, er Lúna hét. Þá höfðu þeir hverja borg okhvern kastala brotit náliga í öllu Suðrríki, ok nú eruþeir svá frægir of allan heim, at ekki var svá lítit barn, ateigi kynni nafn þeira. Nú ætla þeir at létta eigi fyrr enþeir koma til Rómaborgar, af því at sú borg var þeimbæði sögð mikil ok fjölmenn ok ágæt ok auðig. En þatvissu þeir eigi gerla, hvé löng leið þangat er, en þeirhöfðu svá mikit lið, at eigi fengust vistir. Ok nú eruþeir í þeiri borg Lúna ok ræða með sér of ferð sína. Núkemr þar maðr einn, gamall ok geðsligr. Þeir spyrja, hvatmanna hann væri, en hann segir, at hann sé einn stafkarlok hafi alla ævi farit yfir land. "Þú munt margtkunna tíðenda at segja oss, þat er vér viljum vita."Inn gamli maðr svarar: "Eigi veit ek þat víst, af hverjumlöndum þér vilið spyrja, þess er ek veit eigi at segja yðr.""Þat viljum vér, at þú segir oss, hvé löng leið er heðantil Rómaborgar." Hann svarar: "Ek kann segja yðr nokkuttil merkja. Þér meguð hér sjá þessa járnskó, er ekhefi á fótum mér, þeir eru nú fornir, ok þá aðra, er ekhefi á baki mér, þeir eru nú ok slitnir. En þá er ek fórþaðan, batt ek þessa á fætr mér ina slitnu, er ek hefi núá baki mér, ok váru þá nýir báðir, ok á þeiri leiðhefi ek verit ávallt síðan. En er inn gamli maðr hafðiþetta mælt, þykkjast þeir sjá, at þeir megu eigi þessuá leið koma, er þeir hafa fyrir sér ætlat, til Róms at fara.Ok nú snúa þeir frá með her sinn ok unnu margar borgir,þær er aldri höfðu unnar verit fyrr, ok þess jarteinirsjást enn í dag. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Völsunga_saga/chapter_15.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Reginn gerir nú eitt sverð ok fær í hönd Sigurði.Hann tók við sverðinu ok mælti: "Þetta er þitt smíði,Reginn," ok höggr í steðjann, ok brotnaði sverðit.Hann kastar brandinum ok bað hann smíða annatbetra. Reginn gerir annat sverð ok fær Sigurði. Hannleit á. "Þetta mun þér líka, en vant mun yðr at smíða."Sigurðr reynir þetta sverð ok brýtr sem it fyrra. Þámælti Sigurðr til Regins: "Þú munt líkr vera inumfyrrum frændum þínum ok vera ótrúr." Gekk nú tilmóður sinnar. Hún fagnar honum vel; talast nú viðok drekka. Þá mælti Sigurðr: "Hvárt höfum vér rétttil spurt, at Sigmundr konungr seldi yðr sverðit Gramí tveim hlutum?" Hún svarar: "Satt er þat." Sigurðrmælti: "Fá mér í hönd, ek vil hafa." Hún kvað hannlíkligan til frama ok fær honum sverðit.Sigurðr hittir nú Regin ok bað hann þar gera afsverð eptir efnum. Reginn reiddist ok gekk til smiðjumeð sverðsbrotin ok þykkir Sigurðr framgjarn umsmíðina. Reginn gerir nú eitt sverð. Ok er hann barór aflinum, sýndist smiðjusveinum sem eldar brynniór eggjunum; biðr nú Sigurð við taka sverðinu okkveðst eigi kunna sverð at gera, ef þetta bilar. Sigurðrhjó í steðjann ok klauf niðr í fótinn, ok brast eigi nébrotnaði. Hann lofaði sverðit mjök ok fór til árinnarmeð ullarlagð ok kastar í gegn straumi, ok tók í sundr,er hann brá við sverðinu. Gekk Sigurðr þá glaðr heim.Reginn mælti: "Efna muni þér heit yður nú, er ekhefi gert sverðit, ok hitta Fáfni." Sigurðr svarar:"Efna munu vér ok þó annat fyrr, at hefna föðurmíns."Sigurðr varð því ástsælli, sem hann var ellri, af öllufólki, svá at hvert barn unni honum hugástum. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_42.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þar er nú til að taka er áður er frá horfið að Þorbjörn öxnamegin spurði víg Þorbjarnar ferðalangs sem fyrr var sagt. Brást hann reiður mjög og kveðst vilja að ýmsir ættu högg í annars garði. Ásmundur hærulangur lá lengi sjúkur um sumarið og er honum þótti að sér draga heimti hann til sín frændur sína og sagði að hann vildi að Atli tæki við allri fjárvarðveislu eftir hans dag "en uggir mig," sagði Ásmundur, "að þú megir varla í kyrrðum sitja fyrir ójafnaði. En það vildi eg að allir mínir tengdamenn sinnuðu honum sem best. En til Grettis kann eg ekki að leggja því að mér þykir á hverfanda hjóli mjög um hans hagi. Og þó hann sé sterkur maður þá uggir mig að hann eigi meir um vandræði að véla en fulltingja frændum sínum. En þótt Illugi sé ungur þá mun hann þó verða þroskamaður ef hann heldur sér heilum." Og er Ásmundur hafði skipað með sonum sínum sem hann vildi dró að honum sóttin. Andaðist hann litlu síðar og var jarðaður að Bjargi, því að Ásmundur hafði látið gera þar kirkju, og þótti héraðsmönnum það mikill mannskaði. Atli gerðist nú gildur bóndi og hafði mannmargt með sér. Hann var aðfangamaður mikill. Að áliðnu sumri fór hann út á Snjófellsnes að fá sér skreið. Hann rak marga hesta og reið heiman til Mela í Hrútafjörð til Gamla mágs síns. Réðst þá til ferðar með Atla Grímur Þórhallsson, bróðir Gamla, við annan mann. Riðu þeir Haukadalsskarð vestur og svo sem liggur út á Nes, keyptu þar skreið mikla og báru á sjö hestum, sneru heimleiðis er þeir voru albúnir. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrómundar_saga_Gripssonar/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | SÁ konungr réð fyrir Görðum í Danmörk, er Óláfrhét. Hann var sonr Gnóðar-Ásmundar. Hann varmaðr frægr. Bræði tveir, Kári ok Örnúlfr, váru landvarnarmennkonungs, hermenn miklir. Þar bjó einn ríkrbóandi. Sá hét Gripr. Hann átti þá konu er Gunnlöðhét, dóttir Hróks ins svarta. Þau áttu níu sonu, er sváhétu: Hrólfr, Haki, Gautr, Þröstr, Angantýr, Logi,Hrómundr, Helgi, Hrókr. Þeir váru allir efniligirmenn. Þó var Hrómundr fyrir þeim öllum. Hannkunni eigi at hræðast. Hann var augnafagr, hárbjartrok herðamikill, mikill ok sterkr, líktist mjoök Hróki,móðurföður sínum. Með konungi váru tveir menn. Héteinn Bíldr, annarr Váli. Þeir váru illir ok undirförulir.Konungr matti þá mikils.Eitt sinn helt Óláfr konungr austr fyrir Noreg meðher sinn, ok heldu at Úlfaskerjum, herjuðu ok láguvið eitt eyland. Konungr býðr Kára ok Örnúlfi at gangaupp á eyjuna ok vita, hvárt þeir sæi engi herskip. Þeirgengu upp á landit ok litu sex herskip undir hömrumnokkurum. Þar var einn dreki allskrautligr. Kárikallar til þeira ok spyrr, hverr fyrir skipunum réði.Einn dólgr stóð upp á drekanum ok kvaðst Hröngviðrheita, -- "eða hvert er nafn þitt?" Kári sagði til sín oksíns bróður ok mælti: "Ek veit engan verri en þik, okþar fyrir skal ek höggva þik í smá stykki." Hröngviðrmælti: "Ek hefi herjat sumar ok vetr í þrjú ok þrjátigi ár ok háð sex tigi orrostur ok fengit jafnan sigr.Mitt sverð heitir Brynþvari, er aldri hefir sljóvgazt.Kom þú hér á morgun, Kári, ek skal slíðra hann íþínu brjósti." Kári kveðst eigi bila mundu. Hröngviðrmátti kjósa hvern dag mann fyrir sverðsins oddi. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sorla_saga_sterka_chapter_24__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_24", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_24", "text": {"0": "En \u00fe\u00e1 inn fj\u00f3r\u00f0i dagr kom, sendi H\u00f6gni t\u00f3lf menntil herb\u00fa\u00f0a S\u00f6rla ok ba\u00f0 hann vi\u00f0 b\u00fainn vera at m\u00e6tas\u00e9r ok hefja enn af n\u00fdju orrostu, kva\u00f0 n\u00fa \u00feenna dagenda skyldu ver\u00f0a \u00e1 \u00feeira m\u00e1li. En er S\u00f6rli heyr\u00f0i \u00feetta,kva\u00f0st hann \u00ed sta\u00f0 til rei\u00f0u vera ok eigi dvelja skyldu.Fylktu \u00fe\u00e1 \u00feegar hv\u00e1rirtveggju s\u00ednu li\u00f0i, ok var\u00f0 n\u00fah\u00f6r\u00f0 orrosta ok grimmilig. Ok me\u00f0 \u00fev\u00ed at flest varmanna fallit af li\u00f0i S\u00f6rla, \u00fe\u00e1 halla\u00f0ist br\u00e1tt \u00e1 hannbardaginn, en f\u00e1tt var li\u00f0 hans \u00e1 f\u00e6ti eptir. \u00de\u00f3rir sterkirei\u00f0 \u00fe\u00e1 \u00fear at, sem fyrir var Karmon, f\u00f3stri S\u00f6rla, okveitti honum bana. En er S\u00f6rli s\u00e1 \u00feat, var\u00f0 hann \u00e6farrei\u00f0r ok hleypti s\u00ednum hesti eptir \u00de\u00f3ri ok hug\u00f0i hannskyldu bana hlj\u00f3ta e\u00f0a sj\u00e1lfr sitt l\u00edf l\u00e1ta, ok er \u00feat s\u00e9rH\u00f6gni, m\u00e6lti hann: \"\u00deat mun n\u00fa r\u00e1\u00f0, S\u00f6rli, at vit reynumme\u00f0 okkr, \u00fev\u00ed at eigi mun seinna betra.\" S\u00f6rli l\u00e9zt\u00feess alb\u00fainn vera."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_43.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þeir sofna eptir þat ok vakna við, at gnýr svá mikiller úti at heyra, at undir allt tekr ok skjálfa þótti húsit,sem þeir lágu í, svá sem alsolla léki. Vöggr tók þá tilorða: "Nú mun galtinn kominn á gang ok mun sendrtil hefnda við ykkr af Aðils konungi, ok er þat svámikit tröll, at engir mega þat standast." Hrólfr konungrátti einn hund mikinn, er Gramr hét. Hann varmeð þeim. Hann var mjök frábærr at hreysti ok sterkleik.Því næst kemr þar inn tröll í galtar líki, ok lætraumliga í því illa trölli. Böðvarr sigar hundinum ágöltinn, ok lætr hann sér ekki bilt verða ok réðst ímóti geltinum. Þar verðr nú atgangr harðfengr. Böðvarrveitir hundinum lið ok höggr til galta, en aldribítr á hans hrygg. Svá er hundrinn Gramr harðr, athann rífr hlustirnar af galtanum ok þar með alla kinnfilluna,ok er þat allt í senn, at göltrinn ferr þar niðr,sem hann er kominn, ok þá kemr Aðils konungr athúsinu með mikit fjölmenni ok slær þegar eld í húsit.Ok við þetta verða þeir Hrólfr konungr varir, at eigimun þá enn skorta eldneytit. Böðvarr mælti: "Illr dauðdagier þetta, ef vér skulum hér inni brenna, ok köraek heldr at falla fyrir vápnum á sléttum velli, ok illverða þá ævilok Hrólfs konungs, ef svá skal til ganga.Sé ek nú ekki annat ráð vænna en ganga svá fast á, atundan gangi þilin, ok brjótumst vér svá burt ór húsinu,ef þat má leikast," -- en þat var þó ekki barnaspil,húsit var rammbyggiliga smíðat, -- "ok hafi sváhverr mann fyrir sér, er vér komum út, ok munu þeirþá enn skjótt blotna." "Þetta er þjóðráð," segir Hrólfrkonungr, "ok þetta mun oss fullvel duga." -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Ásmundar_saga_kappabana/chapter_3.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Álfr hét konungr, er réð fyrir Danmörku. Dóttir hanshét Æsa in fagra. Hún var fræg víða um lönd af vænleiksínum ok hannyrðum. Áki hét einn ríkr kappi íDanmörku. Hann var í kærleikum miklum við konung,ok Álfi konungi var at honum mest traust. Konungrkallaði hann til sín ok mælti: "Hernað viljum vérdrýgja í sumar ok taka þat ríki undir vára eign, eráðr liggr gæzlulaust, en þó frami at, ef náist." Kappinnsvarar: "Herra, hvar viti þér ríki falt?" Konungr mælti:"Buðli konungr er nú örvasi at aldri, ok viljum vérleggja undir oss hans ríki." Áki segir: "Eigi vil ek þessletja at gera stórræði, ok mun enn sem fyrr eptir framaverk,at þér munuð laun hyggja vinum yðrum fyrir sittstarf."Síðan bjuggu þeir Álfr konungr ok Áki her sinn okherjuðu í Svíþjóð á ríki Buðla konungs ok gerðu þarmikit hervirki í manndrápum ok fjárupptektum. Ener Buðli konungr spyrr þetta, stefnir hann saman sínumher ok fær lítit lið, er styrkr Helga, mágs hans, varfjarri, en þó helt hann sókn upp ok var borinn ofmagniok fell í þeiri orrostu, en Álfr konungr tók atherfangi dóttur hans ok allmikit fé, ok fara nú heimvið svá búit. Þá mælti Álfr: "Svá hefir oss til handaborizt, at vér höfum gnógt ríki ok fé, en fyrir þitt liðsinni,Áki, vil ek gifta þér Hildi Buðladóttur, þótthún eigi áðr bónda." Áki segir: "Hver munu önnurskapfelldri laun en þessi? Ok eigi þykki mér at verra,þótt Helgi konungr eigi hana áðr."Eptir þat gekk Áki at eiga Hildi, ok áttu þau einnson. Sá hét Ásmundr. Hann var snemma mikill oksterkr ok lagðist í víking, þegar hann mátti, ok brautundir sik mikinn hermanna afla. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_10.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Önundur var svo frækinn maður að fáir stóðust honum þótt heilir væru. Hann var og nafnkunnigur um allt land af foreldrum sínum. Þessu næst hófust deilur þeirra Ófeigs grettis og Þorbjarnar laxakappa og lauk svo að Ófeigur féll fyrir Þorbirni í Grettisgeil hjá Hæli. Þar varð mikill liðdráttur að eftirmáli með sonum Ófeigs. Var sent eftir Önundi tréfót og reið hann suður um vorið og gisti í Hvammi að Auðar hinnar djúpauðgu. Hún tók allvel við honum því að hann hafði verið með henni fyrir vestan haf. Þá var Ólafur feilan sonarson hennar fullroskinn. Mjög var Auður þá elligömul. Hún veik á við Önund að hún vildi kvæna Ólaf frænda sinn og vildi að hann bæði Álfdísar hinnar barreysku. Hún var bræðrunga Æsu er Önundur átti. Önundi þótti það vænlegt og reið Ólafur suður með honum. Og er Önundur hitti vini sína og mága þá buðu þeir honum til sín. Var þá talað um málin og voru lögð til Kjalarnessþings því að þá var enn eigi sett alþingi. Síðan voru málin lagin í gerð og komu miklar bætur fyrir vígin en Þorbjörn jarlakappi var sekur ger. Hans son var Sölmundur, faðir Sviðu-Kára. Voru þeir frændur lengi utanlands síðan. Þrándur bauð heim Önundi og þeim Ólafi og svo Þormóður skafti. Fluttu þeir þá bónorðið Ólafs. Var það auðsótt því að menn vissu hver rausnarkona Auður var. Var þessu keypt. Riðu þeir Önundur heim við svo búið. Auður þakkaði Önundi liðveislu við Ólaf. Þetta haust fékk Ólafur feilan Álfdísar hinnar barreysku. Þá andaðist Auður hin djúpauðga sem segir í sögu Laxdæla. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_11.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þar tökum vér nú til, sem Úlfkell sitr norðr í Álaborgok kona Ingigerðr. Þau frétta nú lát Eysteinskonungs ok svá, með hverjum hætti þat hafði orðit.Talar Ingigerðr þá við Úlfkel, hvárt hann vill ekkikalla til ríkis eptir Hergeir konung, föður hennar.Hann kveðst þess albúinn. Síðan bjuggu þau ferð sínaok léttu eigi fyrr en þau kómu til Aldeigjuborgar.Sigmundr var þar fyrir með drottningu. Úlfkell kallartil ríkis í hönd þeim drottningu, en hún sagði, at þauhefði nóg ríki, þó at þau ágirntust eigi meira en þauhefði áðr, ok láta þó vel yfir, ef þau heldi því. Slóþá í heitingar með þeim. Fór Úlfkell þá heim ok safnarliði. Sigmundr fór þegar norðr eptir honum, okfundust þeir þar, sem heitir Krákunes, ok sló þegar íbardaga með þeim, ok lauk svá, at Úlfkell flýði einskipameð konu sína. Sigldi hann þá fyrst norðr íNoreg ok fann þar Úlfar, bróður sinn, ok sagði honum,hversu þeir Sigmundr höfðu skilit, ok öll þau tíðendi,sem gerzt höfðu í Austrveginum, ok bað nú, athann skyldi gefa upp ríkit í hans vald, ok sagði, atHálfdan hefði þó meira hans ríki í Austrveginum. Úlfarrbað hann eigi tala svá mikinn ódrengskap við sik,at hann muni gerast drottinssviki, ok bað hann heldreflast at liði ok sækja með stríði þat ríki, sem hannþættist eiga í Austrveginum, ok kveðst vildu styrkjahann til þess. Úlfkell lét sér þat ekki nægja, ok slóþá í kappmæli með þeim, ok lauk svá deilu þeira, atÚlfkell drap Úlfar, bróður sinn, en lagði landit alltundir sik, ok gerðist hann þar höfðingi yfir, ok þottiöllum þetta it mesta illvirki, ok varð hann af þessuóþokkasæll öllu saman. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_12.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú er at greina frá Þóri sterka, at hann hjó niðrmenn Sörla sem hrátt hrís væri, svá at öllum var dauðinnvíss, er eigi hopaði á hæl fyrir honum. Nú sérBörkr þetta, ryðst nú fram ok höggr til Þóris sem mesthann kann. En er Þórir sér vísan dauða sinn, hleyprhann í lopt upp aptr á bak yfir slána, ok kom þar niðrí sverðit ok varð þar fast. Varð Berki seint um at náaptr sverðinu. En er Þórir sér þat, greip hann uppmikit tré, er hjá honum var, ok laust því í höfuð áBerki, svá at haussinn brotnaði. Laut nú Þórir viðhöggit, ok í því hjó Bölverkr um þverar herðar honum,svá at Þórir var nær sem fallinn, en eigi beit áhans brynju. Nú snerist Þórir við Bölverki, greip sinnihendi um hvárn fót á honum ok slengdi honum niðr,svá at haussinn brotnaði í smámola. Var þá svá margtlið Sörla komit á drekann, at Þórir sá sitt óvænna okat hann mundi brátt ofrliði borinn verða, ok þar meðsér hann Hálfdan konung fallinn. Tók hann þá þatráð, at hann hljóp fyrir borð á drekanum ok syndi itbeinasta til lands, þess er réð fyrir Sigurðr, sá er lengihafði fylgt Hálfdani konungi Brönufóstra, ok tók hannvið honum allvel. En eptir bardagann tók Sörli drekanná sitt vald ok alla þá gripi, er Hálfdan konungrhafði átta. Sigldi hann nú heim til Noregs ok hitti bráttföður sinn, frændr ok vini heila á húfi, ok varð þarfagnaðarfundr. Innir þá Sörli konungsson allt it ljósastaaf sínum ferðum, ok þótti mörgum honum mikilfrægð aukizt hafa í þessari ferð. Girntust þá sem flestirat sjá drekann Skrauta. Var þat allra manna mál,at eigi mundi finnast betra eða vegligra skip, hvárkiat stærð né búnaði. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_Gautrekssonar/chapter_14.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Eptir þetta sendir Eirekr konungr menn á fundHrólfs konungs ok lætr bjóða honum til veizlu meðliði sínu. Bregðr hann við skjótt ok ferr til Uppsala.Ok er Eirekr konungr spyrr þangatkvámu Hrólfs konungs,gengr hann í mót honum með alla hirð sína okleiðir hann í hásæti hjá sér í höll sinni, skipar þar útí frá hans fóstbræðrum, drekka nú glaðir ok kátir. Síðaninna þeir til, hvat í þeira einkamál hafði komit, oksamdi þeim þat allt it bezta. Eptir þetta lætr Eirekrkonungr kalla dóttur sína inn í höllina. Sem hennikómu orð föður síns, býst hún með inu mesta skarti,gengr inn í höllina með móður sinni ok mörgum öðrumkurteisum konum. Sem Eirekr sá dóttur sína innkoma, stóð hann upp í mót henni ok leiddi hana tilsætis sér til annarrar handar með drottningu ok öllumþeim konum, er í þeira flokki váru. Nú svá sem konungarhöfðu drukkit um stund, vekr Hrólfr konungrbónorðit, svá at jungfrúin heyrði, ok þarf þat eigi meðorðum at lengja, at Hrólfr konungr fastnar júmfrúna.Var þá aukin veizlan ok boðit til múg manna víða umSvíaveldi. Varð þessi veizla ágæt ok stóð hálfan mánuð.Ok at lokinni veizlu gefr Eirekr konungr öllum ríkismönnumágætar gjafir með glöðum góðvilja, ok ferrþá hverr til síns heimilis með blíðu samþykki Eirekskonungs. Hrólfr konungr sitr eptir í Svíþjóð með húsfreyjusína, ok takast með þeim góðar ástir. Hrólfrkonungr sendir Ketil, bróður sinn, til ríkisstjórnar íGautlandi. Ingjaldr ferr til Danmerkr til föður síns,Hrólfr konungr tekr þat ríki til forráða, er konungsdóttirhafði fyrir ráðit, sitja nú allir saman með náðum,hverr í þeim stað, sem kominn var. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Þorsteins_saga_Víkingssonar/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Síðan fór Víkingr til hómsins. Fylgdi konungr honummeð hirð sinni. Þar kom Hárekr ok spyrr, hverrvið sik skyldi berjast. Víkingr gekk fram ok mælti:"Hér er sjá." Hárekr mælti: "Lítilræði þykki mér atfella þik at velli, því af ek veit, at þú ert dauðr, ef ekslæ þik með hnefa mínum." "En ek ætla, at þú telirtormerki á at berjast við mik," segir Víkingr, "er þúæðrast, er þú sér mik." Hárekr segir: "Eigi er þat, okþarf ek at forða lífi þínu, er þú vilt sjálfr ganga íopinn munn heljar, ok högg þú fyrri, seim hólmgongulög eru til, því at ek hefi einvígi boðit, en ek munstanda kyrr fyrir á meðan, því at óhræddr er ek fyrirþví, at mik muni þat saka." Víkingr brá nú Angrvaðli,ok var því líkt sem elding brygði af honum. En erHárekr sá þat, mælti hann: "Við þik skyldi ek aldribarizt hafa, hefðak vitat, at þú hefðir Angrvaðil haft.Er því líkast, at svá fari sem faðir minn sagði, at vérsystkin munum skammlíf verða nema sá einn, er hansnafn bæri. Var þat it mesta slys, er Ángrvaðill gekk órvárri ætt." Ok í því hjó Víkingr ofan í haus Hárekiok klauf hann allan at endilöngu, svá at sverðit hljópniðr í jörðina allt at hjöltum. Konungs menn æptuþá sigróp mikit. Fór konungr heim til hallar með fagnaði.Var þá um talat, at við brullaupi skyldi búast, enVíkingr sagðist eigi þat vildu, -- "skal hún sitja í festumþrjá vetr, en ek skal fara í hernað". Var nú svágert, at Víkingr helt ór landi með tveimr skipuin, októkst þat vel, því at hann hafði sigr í hverri orrostu.Ok er hann hafði tvá vetr í víkingu verit, lagði hannum haustit at ey nokkurri. Þá var veðr gott ok hitimikill. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Grettis_Saga/chapter_85.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þorbjörn öngull réðst í skip að Gásum með allt það sem hann mátti með komast af fé sínu en Hjalti bróðir hans tók við jörðum. Öngull fékk honum og Drangey. Varð Hjalti síðan höfðingi mikill og er hans ekki getið lengur við þessa sögu. Öngull fór til Noregs og lét enn mikið um sig. Þóttist hann mikið þrekvirki unnið hafa í drápi Grettis. Virtu og margir svo þeir sem ókunnigt var hversu það hafði til borið en margir vissu hversu frægur maður Grettir hafði verið. Sagði hann það eitt af viðskiptum þeirra sem honum var til frama en lét hitt liggja niðri í sögunni sem minnur var til frægðar. Þessi saga kom um haustið austur til Túnbergs. Er Þorsteinn drómundur frétti vígin varð hann mjög hljóður við, því að honum var sagt að Öngull væri mjög gildur og harðfengur. Minntist Þorsteinn ummæla þeirra sem hann hafði þá er þeir Grettir töluðust við endur fyrir löngu um handleggina. Þorsteinn hélt nú fréttum til um ferðir Önguls. Voru þeir báðir í Noregi um veturinn og var Þorbjörn norður í landi en Þorsteinn í Túnbergi og hafði hvorgi séð annan. En þó varð Þorbjörn vís að Grettir átti bróður í Noregi og þótti vanséð við í ókunnu landi og því leitaði hann sér ráðs hvert hann skyldi á leita. Í þenna tíma fór margt Norðmanna út í Miklagarð og gengu þar á mála. Af því þótti Þorbirni fýsilegt að fara þangað, afla sér svo fjár og frægðar en hafa sig eigi í Norðurlöndum fyrir frændum Grettis. Bjó hann nú ferð sína úr Noregi og fór út í lönd og létti eigi fyrr en hann kom út í Miklagarð og gekk þar á mála. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfdanar_saga_Eysteinssonar/chapter_24.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Skúli jarl hefr nú upp sína sögu ok sagði frá því, athann setti Kol höfðingja fyrir liðit ok hverninn þærnöfnur breyttu ok at þau Ingigerðr hefðu verit sá karlok kerling, sem flýðu undan Hálfdani við Álaborg okhann vildi nát hafa; segir nú sik ok sitt ríki í valdiHálfdanar. Hálfdan mælti þá: "Nú er svá komit, atlönd þessi öll lúta undir mik. Því vil ek nú birta yðr,hversu ek vil vera láta: Ek vil gefa Skúla jarli Ísgerðidrottning ok þat ríki, sem hún á hér í Garðaríki. Ekhefi nú í mínu valdi Bjarmaland ok Eðnýju, dótturHáreks konungs. Þat ríki vil ek gefa Sigmundi ok meynaþar með, ef þat er þeim báðum viljugt."Sigmundr lét sér þetta vel líka, ef meyjan vill þvísamþykkjast, en Eðný lézt eigi framar bónorðs sérvænta, -- "ok mun mér þetta vel líka." Hálfdan sagðistmundu vitja þess ríkis, sem hann átti í Noregi, -- "okmun þat hverjum heppnast sem hann til borinn er."Fór þetta nú fram, at þessi brullaup váru drukkin meðmjök miklu prís, ok at þeim enduðum fóru höfðingjarnirhverr til síns heima, en Hálfdan sat þar um vetrinn,ok váru góðar ástir með þeim Ingigerði. Sviða innsókndjarfa sendu þeir austr í Kirjálabotna, ok skyldihann vera þar höfðingi yfir ok hafa þat ríki af Skúlajarli.En um várit, þegar ísa leysti, safnar Hálfdan at sérbæði skipum ok mönnum, ok bjuggust þeir Sigmundrtil Bjarmalands ok Skúli jarl, ok tókst þeim sú ferð vel,ok lá landit laust í þeira valdi, ok gerðist Sigmundr þarhöfðingi yfir, en var þó með Hálfdani. Skúli jarl fórheim í Álaborg, ok unnust þau Ísgerðr drottning mikit.Þeira sonr var Hreggviðr, faðir Ingigerðar, er Göngu-Hrólfrátti. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Göngu-Hrólfs_saga/chapter_0.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | MARGAR frásagnir hafa menn saman sett tilskemmtanar mönnum, sumar eptir fornskræðumeða fróðum mönnum ok stundum eptir fornum bókum,er í fyrstu hafa settar verit með stuttu máli, ensíðan orðum fylldar, því at flest hefir seinna verit ensagt er. Verða menn jafnan misfróðir, því at þat eroptliga annars sýn ok heyrð, er annars er eigi, þó atþeir sé við atburð staddir. Er þat ok margra heimskramanna náttúra, at þeir trúa því einu, er þeir sjá sínumaugum eða heyra sínum eyrum, er þeim þykkir fjarlægtsinni náttúru, svá sem orðit hefir um vitra mannaráðagerðir eða mikit afl eða frábæran léttleika fyrirmanna,svá ok eigi síðr um konstir eða huklaraskap okmikla fjölkynngi, þá þeir seiddu at sumum mönnumævinliga ógæfu eða aldrtila, en sumum veraldar virðing,fjár ok metnaðar. Þeir æstu stundum höfuðskepnur,en stundum kyrrðu, svá sem var Óðinn eða aðrirþeir, er af honum námu galdrlistir eða lækningar.Finnst þar ok dæmi til, at sumir líkamir hafa hræringhaft af óhreins anda íblæstri, svá sem var Eyvindr kinnrifaí Óláfs sögu Tryggvasonar eða Einarr skarfr eðaFreyr, er Gunnarr helmingr drap í Svíaríki. Nú verðrhvárki þetta né annat gert eptir allra hugþokka, þvíat engi þarf trúnað á slíkt at leggja meir en fallit þykkir.Er þat ok bezt ok fróðligast at hlýða, meðan frá er sagt,ok gera sér heldr gleði at en angr, því at jafnan er þat,at menn hugsa eigi aðra syndsamliga hluti, á meðanhann gleðist af skemmtaninni. Stendr þat ok eigi velþeim, er hjá eru, at lasta, þó at ófróðliga eða ómjúkligasé orðum um farit, því at fátt verðr fullvandligagert, þat er eigi liggr meira við en um slíka hluti. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_12.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Ögn drottning fæðir nú son þann, er Agnarr hét.Hann var snimma mikill ok efniligr. En er Helgikonungr spurði þetta, safnar hann liði ok ferr á fundHróks. Tekst þar bardagi, ok svá lýkr, at Hrókr verðrhandtekinn. Þá mælti Helgi konungr: "Þú ert allillrhöfðingi, en því mun ek eigi drepa þik, at þér er meiriskömm at lifa við harmkvæli. Síðan lét hann brjótafótleggi hans ok handleggi ok sendi hann svá aptr íríki sitt, at hann var til einskis færr.En er Agnarr Hróarsson var tólf vetra, þóttust mennekki hafa sét þvílíkan mann, ok um alla atgervi varhann fram yfir aðra menn. Hann gerðist hermaðr svámikill ok frægr, at hans er víða getit í fornum sögum,at hann hafi mestr kappi verit at fornu ok nýju. Hannspurðist eptir, hvar fjörðr sá væri, sem Hrókr hafði slengthringnum utan borðs; margir höfðu eptir honum leitatmeð alls konar vígvélum ok náðu honum eigi. Ok sváer sagt, at Agnarr kemr skipi sínu á þenna fjörð okmælti: "Þat væri nú snarræði at sækja eptir hringnum,ef menn hafa hér glögg mið á." Menn sögðu honumþá, hvar honum hefði verit á sjóinn kastat. Síðan býrAgnarr sik til ok kafar í djúpit ok kemr upp ok hefireigi hringinn. Ofan fór hann í annat sinn ok hefir eiginát honum, er hann kemr upp. Nú mælti hann: "Slæligaer nú eptir sótt," ok fór svá niðr í þriðja sinn ok komþá upp með hringinn. Af þessu varð hann ágætligafrægr ok frægri en hans faðir, Hróarr konungr, sitrnú í ríki sínu um vetrum, en í víkingu á sumrin okgerðist frægr maðr ok meiri en hans faðir.Þau Helgi konungr ok Yrsa unntust mikit ok áttu einnson, þann er Hrólfr hét, er mikill mætamaðr varð síðan. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_4.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þeir bræðr sitja nú í skóginum, sem áðr er sagt, oker þeir höfðu verit þar um hríð, gera þeir at líta, atmaðr ríðr þangat at þeim heiman frá höllinni. Þatkenna þeir allglöggt, at þar er kominn Reginn, fóstriþeira. Verða þeir honum fegnir ok heilsa honum vel.Hann tekr ekki kveðju þeira, en víkr hesti sínum heimaptr þaðan at höllinni. Þeir undra þetta ok ræða ummeð sér, hverju þetta muni gegna. Nú snýr Reginntil þeira hestinum í annat sinn ok lætr ófrýnliga, semþá ok þá muni hann at þeim vinna. Helgi segir: "Skynjaþykkist ek, hvat er hann vill." Fór hann nú heim tilhallar, en þeir eptir. "Því lætr fóstri minn svá," segirHelgi, "at hann vill ekki rjúfa eiða sína við Fróða konung,ok vill því ekki við okkr mæla, en þó vill hanngjarna hjálpa okkr."Lundr einn stóð nærri höllinni, er konungr átti, oksem þeir kómu þar, þá mælti Reginn við sjálfan sik:"Ef ek ætti stórar sakir við Fróða konung, skylda ekbrenna upp lundinn." Ekki mælti hann fleira. Hróarrmælti: "Hvat mun þetta?" "Þat vill hann," segir Helgi,"at vit förum heim til hallarinnar ok berum at eldnema at einni útgöngu." "Hvat munum vit þat mega,ungmenni tvau, slíkt ofrefli sem fyrir er?" "Svá skalvera þó," sagði Helgi, "ok munum vit eitthvert sinnverða til at hætta, ef vit skulum hefnt geta harma okkarra."Ok svá gera þeir. Þessu næst er Sævill jarl útkominn ok allir hans menn. Hann mælti þá: "Aukumnú eldana ok veitum lið sveinum þessum. Er mérengi vandi við Fróða konung." Fróði konungr átti tvásmiði, er völundar váru at hagleik, ok hétu báðir Varr.Reginn heimti út lið sitt at hallardyrum, vini sína oktengdamenn. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hálfs_saga_ok_Hálfsrekka/chapter_17.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hjörr konungr Hálfsson átti Hagnýju, dóttur Hakakonungs Hámundarsonar. Hjörr konungr fór í konungastefnu,en meðan fæddi Hagný tvá sonu, ok várusvartir ok furðu ljótir, ok hét annarr Hámundr, enannarr Geirmundr. Þá fæddi ambátt ok son, ok hétLeifr Hann var inn fríðasti. Drottning keypti um sonuvið ambátt ok færði þann konungi. Konungr fór ennannat sinn í leiðangr. Þá váru sveinarnir þrévetrir.Leifr guggnaði, svá sem á aldr hans leið, en Hámundrok Geirmundr váru geysimiklir ok orðvísir. Bragi skáldkom þar at heimboði. Þat var einn dag, at karlar allirfóru á skóg, en konur á hnetskóg, ok var ekkiheima manna í höllinni, nema Bragi sat í öndugi, endrottning leyndist þar ok var hulin klæðum. Leifr satí hásæti ok lék sér at gulli, en Hámundr ok Geirmundrváru í hálminum niðri á gólfinu. Þá fóru þeir til Leifsok skúfuðu honum ór sætinu, ok tóku þeir af honumgullit allt. Hann grét þá. Þá stóð Bragi upp ok gekkþar til, er drottning lá, ok drap staf ofan á klæðin okkvað:"Tveir eru inni,trúik vel báðum,Hámundr ok Geirmundr,Hjörvi bornir,en Leifr þriðiLoðhattarsonr.Fæddir eigi þúþann mög, kona."Síðan skipti Hagný aptr sveinunum við ambátt. En erHjörr konungr kom heim, þá bar hún sveinana til hansok sagði, at þeir váru hans synir. Konungr svarar:"Ber í burt!" sagði hann, "eigi sá ek slík heljarskinn."Þeir váru báðir svá kallaðir síðan. Þeir váru miklirafreksmenn at afli, ok mikil ætt er frá þeim komin áÍslandi. Þórir á Espihóli var sonr Hámundar. Þaðaneru komnir Esphælingar. Geirmundr heljarskinn namMeðalfellsströnd í Breiðafirði. Yri hét dóttir hans, oker þaðan mikil ætt komin. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_7.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nú víkur sögunni til Haralds konungs Valdimarssonar,er stýrði tveim hlutum Noregs á móts við Erlingkonung, sem fyrr er um getit, at einn dag, sem hannsat við drykkjuborð, gengu tólf menn í höllina okkvöddu konung snjöllu máli svá mælandi: "Tveirbræðr eru hér komnir við land þitt utan allt af Morlandimeð tólf þúsundir manna vaskra til stríðs. Annarrþeira bræðra heitir Garðarr, en annarr Tófi. Villnú Garðarr festa dóttur þína, Steinvöru, ok er þatallra manna mál, at aldri fái hún vaskara mann. Gefþú, herra konungr, skjótt svar til ræðu minnar," sagðisá, sem fram bar erendin. Konungr svarar: "Fyrr skalhverr maðr hér í Noregi dauðr at velli hníga en ekgefi svá leiðu trölli ok mögnuðum berserk dóttur mína,ok seg þú þeim bræðrum, at ek muni koma til mótsvið þá strax at morgni með allan minn stríðsafla."Sendimenn gengu nú til tjalda ok kunngerðu þeimbræðrum sín erendislok. En Haraldr konungr lét herboðuppskera ok bað hvern mann koma til móts viðsik, er skildi kynni at valda. Fekk konungr vel fjórarþúsundir stríðsmanna. Helt konungr nú út af borginnimeð allan þenna her móti þeim bræðrum. En er þeirurðu slíks varir, heldu þeir þegar á móti með allansinn her, ok slógu nú saman fylkingarnar. Urðu þarskjót umskipti, ok er þat fljótast af at segja, at þeir bræðreyddu svá fljótt liði konungs, at fátt stóð eptir lífs afhans hermönnum. En sem konungr sér þetta, býðrhann sínum mönnum, sem eptir eru, at snúa heim tilborgarinnar. Hafði hann þá eigi meira en þrjár þúsundir,ok hleypti konungr undan með þetta lið í borgina,en þeir bræðr eltu flóttann allt at borgarportum,ok lauk svá stríðinu. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Völsunga_saga/chapter_42.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Þat er nú at segja frá sonum Guðrúnar, at húnhafði svá búit þeira herklæði, at þá bitu eigi járn, okhún bað þá eigi skeðja grjóti né öðrum stórum hlutumok kvað þeim þat at meini mundu verða, ef eigigerði þeir svá. Ok er þeir váru komnir á leið, finnaþeir Erp, bróður sinn, ok spyrja, hvat hann mundiveita þeim. Hann svarar: "Slíkt sem hönd hendi eðafótr fæti." Þeim þótti þat ekki vera ok drápu hann.Síðan fóru þeir leiðar sinnar ok litla hríð, áðr Hamðirrataði ok stakk niðr hendi ok mælti: "Erpr mun satthafa sagt. Ek munda falla nú, ef eigi styddumst ekvið höndina." Litlu síðar ratar Sörli ok brást á fótinnok fekk staðizt ok mælti: "Falla munda ek nú, ef eigistydda ek mik við báða fætr." Kváðust þeir nú illahafa gert við Erp, bróður sinn; fóru nú, unz þeir kómutil Jörmunreks konungs, ok gengu fyrir hann ok veittuhonum þegar tilræði. Hjó Hamðir af honum hendrbáðar, en Sörli fætr báða. Þá mælti Hamðir: "Afmundi nú höfuðit, ef Erpr lifði, bróðir okkarr, er vitvágum á leiðinni, ok sám vit þat of síð," sem kveðit er:"Af væri nú höfuðit,ef Erpr lifðibróðir okkarr inn böðfrækni,er vit á braut vágum."Í því höfðu þeir af brugðit boði móður sinnar, erþeir höfðu grjóti skatt. Nú sækja menn at þeim, enþeir vörðust vel ok drengiliga ok urðu mörgum manniat skaða. Þá bitu eigi járn. Þá kom at einn maðr, hárok eldiligr, með eitt auga ok mælti: "Eigi eru þér vísirmenn, er þér kunnið eigi þeim mönnum bana atveita." Konungrinn svarar: "Gef oss ráð til, ef þúkannt." Hann mælti: "Þér skuluð berja þá grjóti í hel."Svá var ok gert, ok þá flugu ór öllum áttum steinarat þeim, ok varð þeim þat at aldrlagi. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sorla_saga_sterka_chapter_6__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_6", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_6", "text": {"0": "S\u00ed\u00f0an t\u00f3k kerling upp herkl\u00e6\u00f0i ok sver\u00f0 bitrligt.\"\u00deessi herkl\u00e6\u00f0i,\" sag\u00f0i h\u00fan, \"s\u00f3tti ek \u00fat \u00e1 Serkland tilMaskaberts keisara, ok \u00feau bar for\u00f0um inn mikli kappiPant\u00edparus, sem eptir Agamemnon keisara st\u00fdr\u00f0i Grikklandi.Eru \u00feau sv\u00e1 g\u00f3\u00f0, at aldri mun nokkut sver\u00f0 \u00e1\u00feeim festa, hvar sem \u00fe\u00fa fram kemr undir mennskramanna e\u00f0a tr\u00f6lla h\u00f6ndum, ok engi v\u00e6tta mun sv\u00e1heitt eitri sp\u00fdja e\u00f0a eldi, at \u00feeim granda kunni, ensver\u00f0it b\u00edtr allt eins st\u00e1l sem str\u00e1.\" Konungsson t\u00f3k n\u00favi\u00f0 gripunum ok \u00feakka\u00f0i henni me\u00f0 m\u00f6rgum or\u00f0um\u00feessa \u00fatvegu. Leiddi kerling hann \u00fat me\u00f0 s\u00e6miligumgj\u00f6fum, ok skildu \u00feau me\u00f0 vin\u00e1ttu. St\u00e9 konungsson\u00feegar \u00e1 skip ok sigldi it beinasta sem byr gaf heim tilNoregs. Hitti hann \u00fear f\u00f6\u00f0ur sinn heilan \u00e1 h\u00fafi okalla vini s\u00edna. Sag\u00f0i \u00fe\u00e1 S\u00f6rli allt it sanna af s\u00ednumfer\u00f0um ok \u00feeim fr\u00e6g\u00f0um, er hann vann \u00e1 Bl\u00e1landi.Sat konungsson n\u00fa heima hj\u00e1 f\u00f6\u00f0ur s\u00ednum um vetrinn,ok bar eigi neitt til fr\u00e9tta."}} -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sorla_saga_sterka_chapter_10__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_10", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "S\u00f6rla_Saga_Sterka_Chapter_10", "text": {"0": "Er er v\u00e1ra t\u00f3k, l\u00e9t S\u00f6rli b\u00faa til skip s\u00edn ok l\u00fdsti \u00fev\u00edyfir, at hann vildi \u00ed herna\u00f0 halda um sumarit. Sigldihann s\u00ed\u00f0an burt af Noregi. Var Karmon, f\u00f3stri hans,me\u00f0 honum sem fyrr. Herja\u00f0i S\u00f6rli n\u00fa um vestr\u00e1ttveraldar ok helzt um Affr\u00edkam, allt \u00fat at Rau\u00f0ahafi.F\u00e9nu\u00f0ust honum margir g\u00f3\u00f0ir gripir \u00e1 sj\u00f3 ok landi.Haf\u00f0i hann n\u00fa fengit t\u00f3lf skip, \u00f6ll hla\u00f0in me\u00f0 gullok d\u00fdrm\u00e6ta gripi, ok valit f\u00f3lk it vaskasta. En er mj\u00f6kvar \u00e1li\u00f0it sumarit, vildi konungsson heim aptr sn\u00faatil Noregs. \u00deat var eitt kveld mj\u00f6k seint, at \u00feeir k\u00f3muvi\u00f0 Morland it eystra. \u00dear t\u00f3k S\u00f6rli strandh\u00f6gg mikit,herja\u00f0i \u00e1 borgir ok kaupt\u00fan ok r\u00e6nti sl\u00edku er fyrirvar\u00f0, en hj\u00f3 til bana hvern, er fyrir st\u00f3\u00f0. \u00dear t\u00f3k S\u00f6rlikonungsson t\u00f3lf menn ok tv\u00e1 br\u00e6\u00f0r, er h\u00e9tu B\u00f6rkr okB\u00f6lverkr. \u00deeir v\u00e1ru in mestu illmenni ok einninn hamrammirmj\u00f6k. \u00dea\u00f0an helt S\u00f6rli konungsson til Danmerkrok allt at Eyrarsundi. K\u00f6stu\u00f0u \u00feeir \u00fe\u00e1 akkerumok l\u00e1gu af um n\u00f3ttina."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hervarar_saga_ok_Heiðreks/chapter_1.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | SIGRLAMI hét konungr, er réð fyrir Garðaríki. Hansdóttir var Eyfura, er allra meyja var fríðust. Þessikonungr hafði eignazt sverð þat af dvergum, er Tyrfingrhét ok allra var bitrast, ok hvert sinn, er því var brugðit,þá lýsti af svá sem af sólargeisla. Aldri mátti hann sváhafa beran, at eigi yrði hann manns bani, ok meðvörmu blóði skyldi hann jafnan slíðra. En ekki varþat kvikt, hvárki menn né kvikvendi, er lifa mætti tilannars dags, ef sár fekk af honum, hvárt sem var meiraeða minna. Aldri hafði hann brugðizt í höggi eða staðarnumit, fyrr en hann kom í jörð, ok sá maðr, erhann bar í orrostu, mundi sigr fá, ef honum var vegit.Þetta sverð er frægt í öllum fornsögum.Maðr hét Arngrímr; hann var víkingr ágætr. Hannsótti austr í Garðaríki ok dvaldist um hríð með Sigrlamakonungi ok gerðist forstjóri fyrir liði hans, bæðilands at gæta ok þegna, því at konungr var nú gamall.Arngrímr gerðist nú svá mikill höfðingi, at konungrgifti honum dóttur sína ok setti hann mestan manní ríki sínu. Hann gaf honum þá sverðit Tyrfing. Konungrsettist þá um kyrrt, ok er ekki frá honum sagtfleira.Arngrímr fór með konu sinni, Eyfuru, norðr til ættleifðasinna ok nam staðar í ey þeiri, er Bólmr hét.Þau áttu tólf sonu. Inn ellsti ok inn ágætasti hét Angantýr,annarr Hjörvarðr, þriði Hervarðr, fjórði Hraniok Haddingjar tveir; eigi eru nefndir fleiri. Allir váruþeir berserkir, svá sterkir ok miklir kappar, at aldrivildu þeir fleiri fara í hernað en tólf, ok kómu þeiraldri svá til orrostu, at eigi hefði þeir sigr. Af þessuurðu þeir ágætir um öll lönd, ok engi konungr varsá, er eigi gæfi þeim þat, er þeir vildu hafa. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Þorsteins_þáttr_bæjarmagns/chapter_11.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | En nú sér Þorsteinn, hvar Agði jarl ferr í allmiklumjötunmóð. Þorsteinn ferr eptir honum. Sér hannþá mikinn húsabæ, er Agði átti. Aldingarðr var viðgrindhliðit, ok stóð þar við ein jungfrú. Hún var dóttirAgða ok hét Goðrún. Mikil var hún ok fríð. Húnheilsaði föður sínum ok spurði tíðenda. "Nóg eru tíðendi,"segir hann. "Geirröðr konungr er dauðr, okhefir Goðmundr af Glæsisvöllum svikit oss alla okhefir leynt þar kristnum manni, ok heitir sá Þorsteinnbæjarmagn. Hann hefir ausit eldi í augu oss. Skal eknú drepa menn hans." Kastar hann þar niðr hornunumHvítingum ok hljóp til skógar, sem hann værigalinn.Þorsteinn gekk at Goðrúnu. Hún heilsaði honum okspurði hann at nafni. Hann kvaðst Þorsteinn bæjarbarnheita, hirðmaðr Óláfs konungs. "Stórr mun þar innstærsti, sem þú ert barnit," sagði hún. "Viltu fara meðmér," segir Þorsteinn, "ok taka við trú?" "Við lítit yndi áek hér at skiljast," segir hún, "því at móðir mín er dauð.Hún var dóttir Óttars jarls af Hólmgörðum, ok váruþau ólík at skapsmunum, því at faðir minn er mjöktröllaukinn, ok sé ek nú, at hann er feigr. En ef þúvilt fylgja mér aptr hingat, þá mun ek fara með þér."Síðan tók hún þing sín, en Þorsteinn tók hornin Hvítinga.Síðan gengu þau á skóginn ok sáu, hvar Agði fór.Hann grenjaði mjök ok helt fyrir augun. Hafði þatsaman borit, þegar hann sá skip Þorsteins, hljóp sáverkr í þjófsaugun á honum, at hann sá eigi. Var þákomit at sólarfalli, er þau komu til skips. Váru mennÞorsteins þá burt búnir, en er þeir sáu Þorstein, urðuþeir fegnir. Sté Þorsteinn þá á skip, ok sigldu burt.Er eigi getit um ferð hans, fyrr en hann kom heim íNoreg. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_23.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Hrólfr konungr liggr nú í hernaði, ok dvelst núfyrir þat, at hann fari til fundar við Aðils konung.Hann kemr nú undir sik miklum afla, ok alla konunga,sem hann finnr, þá gerir hann skattgilda undir sik, okbar þat mest til, at allir inir mestu kappar vildu meðhonum vera ok engum öðrum þjóna, því at hann varmiklu mildari at fé en nokkurir konungar aðrir. Hrólfrkonungr setti þar höfuðstað sinn, sem Hleiðargarðrheitir. Þat er í Danmörk ok er mikil borg ok sterk, okmeiri rausn ok hoffrakt var þar en nokkurs staðar ok íöllu því, sem til stórlætis kom eða nokkurr hafði spurnaf.Hjörvarðr hét einn ríkr konungr. Hann fekk Skuldar,dóttur Helga konungs, en systur Hrólfs konungs. Þatvar gert með ráði Aðils konungs ok Yrsu drottningarok Hrólfs, bróður hennar. Ok eitthvert sinn bauð Hrólfrkonungr Hjörvarði, mági sínum, til veizlu. Þat var einndag, er hann var at veizlunni, at svá bar til, at þeir váruúti staddir konungarnir, at Hrólfr konungr brá brókabeltisínu ok fekk Hjörvarði konungi á meðan sverðsitt. Ok sem Hrólfr konungr hafði brugðit um sik aptrbrókabeltinu, tók hann aptr við sverðinu ok mælti tilHjörvarðs konungs: "Þat vitu vit báðir," sagði hann,"at þat hefir lengi verit mælt, at sá skal vera undirmaðrannars jafnan síðan, er tekr við sverði annars, á meðanhann bregðr brókabelti. Skaltu nú vera undirkonungrminn ok þola þat vel sem aðrir." Hjörvarðr varð þessuákafliga reiðr ok verðr þó at láta svá standa, ferr heimvið svá búit ok unir illa við sinn hlut, seldi þó skattHrólfi konungi eptir því sem aðrir hans undirkonungar,þeir sem honum áttu hlýðni at veita. Ok endar hérSvipdags þátt. -------------------------------------------------------------------------------- /cltk_json/perseus__sogubrot_af_nokkurum_fornkonungum_i_dana-_ok_sviaveldi_chapter_6__old_norse.json: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | {"originalTitle": "S\u00f6gubrot_Af_Nokkurum_Fornkonungum_\u00cd_Dana-_Ok_Sv\u00edaveldi_Chapter_6", "author": "Not Available", "sourceLink": "http://www.perseus.tufts.edu/hopper/opensource/download", "source": "Perseus", "language": "Old_Norse", "englishTitle": "S\u00f6gubrot_Af_Nokkurum_Fornkonungum_\u00cd_Dana-_Ok_Sv\u00edaveldi_Chapter_6", "text": {"0": ".... m\u00e1 \u00ed herna\u00f0. Ok \u00e1 einu hausti s\u00f3tti hann \u00e1fund Haralds konungs, f\u00f6\u00f0urbr\u00f3\u00f0ur s\u00edns, ok fekk \u00fearg\u00f3\u00f0ar vi\u00f0t\u00f6kur ok var \u00fear um hr\u00ed\u00f0 \u00ed g\u00f3\u00f0u yfirl\u00e6ti. Okfyrir \u00fev\u00ed at Haraldr konungr t\u00f3k mj\u00f6k at eldast, settihann Hring, fr\u00e6nda sinn, yfir her sinn at hegna l\u00f6nds\u00edn, ok dvaldist Hringr me\u00f0 Haraldi langar stundir.Ok er elli t\u00f3k mj\u00f6k at s\u00edga \u00e1 hendr konungi, \u00fe\u00e1 settihann Hring, fr\u00e6nda sinn, konung yfir Upps\u00f6lum okgaf honum til forr\u00e1\u00f0a Sv\u00ed\u00fej\u00f3\u00f0 alla ok Gautland vestra,en hann sj\u00e1lfr hefir yfirs\u00f3kn um alla Danm\u00f6rk okEystra-Gautland. Hringr konungr fekk \u00c1lfhildar, d\u00f3ttur\u00c1lfs konungs, er land \u00e1tti milli elfa tveggja, Gautelfarok Raumelfar. \u00deat v\u00e1ru ok \u00fe\u00e1 kalla\u00f0ir \u00c1lfheimar.\u00deat v\u00e1ru markl\u00f6nd mikil. Hringr \u00e1tti einn son vi\u00f0konu sinni. S\u00e1 h\u00e9t Ragnarr. Haraldr konungr \u00e1tti tv\u00e1sonu vi\u00f0 konu sinni. Var annarr Hr\u00e6rekr sl\u00f6ngvandbaugi,en annarr \u00der\u00e1ndr gamli."}} -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrólfs_saga_kraka_ok_kappa_hans/chapter_48.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Á þessari stundu safnar Skuld saman öllum þeimmönnum, sem mestir váru fyrir sér, ok öllu illþýði aföllum næstu heruðum. Þessum svikum er þó leynt,svá at Hrólfr konungr verðr ekki varr við, ok eigi grunarkappana neitt um þetta, því at þetta váru mest galdrarok gerningar. Setr Skuld hér til inn mesta seið atvinna Hrólf konung, bróður sinn, svá at í fylgd ermeð henni álfar ok nornir ok annat ótöluligt illþýði,svá at mannlig náttúra má eigi slíkt standast. En Hrólfrkonungr ok kappar hans hafa gleði mikla ok skemmtuní Hleiðargarði, ok alls kyns leika, þá er menn kunnuskyn á, þá frömdu þeir með list ok kurteisi. Hverrþeira hafði frillu til skemmtunar sér.Ok nú er frá því at segja, at albúit er liðit Hjörvarðskonungs ok Skuldar, at þau fara til Hleiðargarðs meðþenna ótöluliga lýð ok kómu þar at jólum. Hrólfr konungrhefir látit hafa mikinn viðrbúnað í móti jólunum,ok drukku menn hans fast jólakveldit. Þau Hjörvarðrok Skuld reisa tjöld sín utan borgar. Þau váru bæðistór ok löng ok með undarligum búnaði. Þar várumargir vagnar ok allir skipaðir at vápnum ok herklæðum.Eigi gaf Hrólfr konungr gaum at þessu. Hugsar hannnú meira á stórlæti sitt ok rausn ok hugprýði ok allaþá hreysti, sem honum bjó í brjósti, at veita þeim öllum,sem þar váru til komnir, ok hans vegr færi semvíðast, ok allt hafði hann þat til, sem einn veraldligankonungs heiðr mátti prýða. En ekki er þess getit, atHrólfr konungr ok kappar hans hafi nokkurn tímablótat goð, heldr trúðu þeir á mátt sinn ok megin, þvíat þá var ekki boðuð sú heilaga trú hér á Norðrlöndum,ok höfðu þeir því lítit skyn á skapara sínum, sembjuggu í norðrálfunni. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Sörla_saga_sterka/chapter_5.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Einn dag í allblíðu veðri kvaddi Sörli konungssonmeð sér tólf menn ok hugði nú at finna kerlingu atmáli. Gengu þeir allir ásamt, til þess at þeir funduhellinn. Gekk konungsson þá inn fyrstr. Ok er hannkemr inn um dyrrnar, heyrir hann brak mikit í hellinumok skarkala, svá at honum þótti sem allt léki áþræði, þat er var í nánd. Ok því næst sér hann, hvartvær flagðkonur eru at glíma með stórum atgangi, okreif hvár af annarri hár ok klæði, svá at báðar váruþær alblóðigar. Þykkist hann nú kenna, at önnur þeiraer Mána flagðit, vinkona hans, ok þat þóttist hann sjáfyrir víst, at hún mundi inn lægra hlut ór býtum beraok at hún væri næri því at þrotum komin af mæði.Var ok víða klipit hold hennar frá beinum. BregðrSörli þá sverði sínu it skjótasta ok býðr sínum mönnumat veita lið Mánu. Höggr hann framan at skessunniá brjóstit, svá at í beini stóð. Við þetta ólmaðisthún svá mjök, at hún setti sínar klær fyrir brjóst Mánu,ok við þat fellr Mána í óvit niðr. Greip tröllkonanþá einn ás ok lamdi með honum alla menn konungssonartil dauðs í einu höggi, en konungsson höggrtveim höndum á vanga skessunnar, svá at af tók allavangafilluna, ok hljóp þar út af sverðit, svá at þat tóksundr í miðju ás þann, er hún varðist með. Við þettaólmast hún ok setr sínar klær fyrir brjóst Sörla, svá athann fellr við í óvit, ok í því kom Mána á fætr aptrok réðst í móti skessunni. Raknar þá Sörli við ok lagðisínu sverði í kvið skessunnar, svá at út gekk oddrinnum bakit, ok varð þat hennar bani. Varð nú Mánaharðla fegin ok þakkaði konungssyni mörgum fögrumorðum liðveizluna. Bað kerling hann þá með sérganga ok kvað honum mál þykkja mundu at sjá gripina. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Hrómundar_saga_Gripssonar/chapter_6.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Nokkuru síðar kómu tveir konungar af Svíþjóð. Hétubáðir Haldingjar. Helgi Hröngviðsbróðir var meðþeim. Þeir buðu Óláfi konungi til orrostu vestr á Vænisís.Hann vill nú heldr mæta þeim en flýja óðal sitt,gerir nú orð Hrómundi ok bræðrum hans at fylgja sér.Þá vildi Hrómundr hvergi fara, kvað Bíld ok Vála velduga ok vinna allt með konungi. Konungr fór af staðmeð lið sitt. Svanhvít klökknaði við ok fór heim tilHrómundar. Hann tók henni vel. "Virð nú til bænmína," sagði hún, "meir en beiðni bróður míns ok veitnú lið konungi. Ek vil gefa þér einn skjöld með þvíbandi, er honum fylgir. Mun þik eigi saka, meðan þúhefir þat." Hrómundr þakkar henni gjöf þessa. Gladdisthún þá. Hann bjóst til ferðar ok bræðr hans átta.Nú kemr konungr með lið sitt til Vænisíss. Var þarfyrir Svía lið. En at morgni, þegar vígljóst var, vápnastþeir á ísnum, ok sóttu Svíar hart fram. Strax sembardaginn hófst, var Bíldr veginn, en Váli kom þareigi. Óláfr konungr ok konungr Haldingr varð sárr.Hrómundr hafði sett hrauktjald hinum megin vatnsins.Bræðr hans herklæðast snemma um morguninn. Hrómundrmælti: "Illa hefir mik dreymt í nótt, ok muneigi ganga allt at óskum, ok mun ek ekki fara í dagtil orrostu." Bræðr hans sögðu þat væri stór skömm atþora eigi at veita konungi lið, en vera þó kominn þesserendis. Þeir kómu til orrostu ok gengu hart fram, okfell hverr um þveran annan, er þeim mætti af liði Haldingja.Ein fjölkynngiskona var þar komin í álptar ham.Hún gólaði með svá miklum galdralátum, at engi gáðiat verja sik Óláfs manna. Flaug hún yfir þá Gripssyniok söng hátt. Hún hét Lára. Helgi inn fræknimætti þeim bræðrum þat sama sinn ok drap þá allaátta saman. -------------------------------------------------------------------------------- /plain_text/Völsunga_saga/chapter_41.txt: -------------------------------------------------------------------------------- 1 | Guðrún spyrr nú líflát Svanhildar ok mælti við sonusína: "Hví siti þér kyrrir eða mælið gleðiorð, þarsem Jörmunrekr drap systur ykkra ok trað undir hestafótum með svívirðing? Ok ekki hafið þit líkt skaplyndiGunnari eða Högna. Hefna mundu þeir sinnarfrændkonu." Hamðir svarar: "Lítt lofaðir þú Gunnarok Högna, þá er þeir drápu Sigurð ok þú vart roðin íhans blóði, ok illar váru þínar bræðra hefndir, er þúdrapt sonu þína, ok betr mættim vér allir saman drepaJörmunrek konung. Ok eigi munu vér standast frýjuorð,svá hart sem vér erum eggjaðir." Guðrún gekkhlæjandi ok gaf þeim at drekka af stórum kerum. Okeptir þat valdi hún þeim stórar brynjur ok góðar okönnur herklæði. Þá mælti Hamðir: "Hér munu vérskilja efsta sinni, ok spyrja muntu tíðendin, ok muntuþá erfi drekka eptir okkr ok Svanhildi."Eptir þat fóru þeir. En Guðrún gekk til skemmu,harmi aukin, ok mælti: "Þrimr mönnum var ek gift,fyrst Sigurði Fáfnisbana, ok var hann svikinn, ok varþat mér inn mesti harmr. Síðan var ek gefin Atlakonungi, en svá var grimmt mitt hjarta við hann, atek drap sonu okkra í harmi. Síðan gekk ek á sjáinn,ok hóf mik at landi með bárum, ok var ek nú gefinþessum konungi. Síðan gifta ek Svanhildi af landi íbrott með miklu fé, ok er mér þat sárast minna harma,er hún var troðin undir hrossa fótum, eptir Sigurð.En þat er mér grimmast, er Gunnarr var í ormgarðsettr, en þat harðast, er ór Högna var hjarta skorit,ok betr væri, at Sigurðr kæmi mér á móti ok færa ekmeð honum. Hér sitr nú eigi eptir sonr né dóttir mikat hugga. Minnstu nú, Sigurðr, þess, er vit mæltum,þá er vit stigum á einn beð, at þú mundir mín vitjaok ór helju bíða." Ok lýkr þar hennar harmtölur. --------------------------------------------------------------------------------